- සියතු පියාපත් - [▪︎COMPLETED▪︎]

19

"ඉස්සර මේ බෙල්ලන්විල රජ මහා විහාරයට නැගෙනහිරින් වෙල් යායක් තිබුනලු. ඒ වෙල් යාය මැද බෙල්ලො ඉන්න වෙලක් තිබුනලු.. පස්සෙ කාලෙක ඒ නිසාලු මේ පැත්තට බෙල්ලන්විල කියලා වැටිලා තියෙන්නෙ.."

"උබ කොහොමද ඕවා දන්නෙ? "

මම ඉෂේක් දිහා බැලුවේ ගොඩාක් පරණ විහාර ගේ ඇතුළෙ බිත්තියට හේත්තු වෙලා ඉන්න ගමන්. සිංහල බෞද්ධ මිනිස්සුන්ට පන්සලක් තියෙනවා කියලා මතක් වෙන්නෙ පෝයට හින්දා ඉරිදා වුනත් අඩු සෙනඟක් තමා හිටියෙ.ඌයි මායි විහාර ගේ ඇතුළෙ ඉඳන් හිටියෙ මල් පහන් පූජා කරලා ඉවර වෙලා. ඒ අස්සෙ තමයි ඉෂේක් බෙල්ලන්විල ගැන කිව්වෙ.

"මටත් කිව්වෙ අර අපි මල් ගත්ත කඩේ ඇන්ටි. මම දැන් මාස ගාණක් පන්සලට එනවා.."

"උබත් පෝයට පන්සල් ජාතියෙ එකෙක් නේහ්? " මම කට කොණින් හිනා වුනත් ඒකා නෑ කියන්න ඔලුව වැනුවා.

"පුලුවන් නම් හැමදාම එනවා. ඒත් කෝ වෙලාවක්..? උදේම කේක් ටික දාන්න ඕනි.. හැමදාම කැෆේ එකෙන් ගෙදර එද්දි හත පහු. මහන්සියට ඇඳට වැටෙනවා විතරයි මතක. උදේ තුනට ඇහැරෙන්න ඕනි. සෙනසුරාදා ඉරිදා පාඩම් කරගන්න තියෙනවා. සමහර දවල් වලට කේක් බඩු ගන්න යන්න ඕනි. කේක් වලට ඕඩර්ස් එන දවසුත් තියෙනවා..නිවාඩු තියෙන්නෙ පෝයකට විතරයි."

ඉෂේක් කියවන් ගියෙ මං දිහා නොබලා. හැමදාම වගේ මම කරපු නිගමනයක් ආයෙ වැරදියි. පුදුමයක් නෑ.. මම ඌවත් මනින්නේ කොල්ලෙක් විදියට. ඒත් ඌ මොකෙක්ද කියලා මට හිතාගන්න බෑ. නෑ වැරදි දෙයක් කියනවා නෙවෙයි.. මට දැන් ඌ ගැන තියෙන අදහස මටම තේරුම් ගන්න බෑ.

"දන්නවද රශ්‍ර... සමහර වෙලාවට මට මැරෙන්න හිතෙනවා.. මේ රවුම ඇතුලේ දුවලා දුවලා හති වැටුනත් නවතින්න බෑ කියලා තේරෙද්දි ඇත්තමයි මට මේ සේරගෙන්ම පැනලා යන්න හිතෙනවා... මේ ආත්මේ ඉක්මනට මැරුණොත්...."

"කට වහපන්!! "

මම කෑ ගහපු සද්දෙ විහාර ගේ ඇතුළේ දෝංකාර දුන්නෙ ඉෂේක් බය වෙලා කන් අත් වලින් වහගනිද්දි. මොකෙක්වත් විහාර ගේ ඇතුළේ නැති වුනාට මට හිතුනා ලොකු හාමුදුරුවෝ ඉදලක් අරන් එයි කියලා.

මට තේරුණේ නෑ ඇයි මට ඌ මැරෙනවා කිව්වම එච්චර තද වුනේ කියලා. වෙන එකෙක් මැරෙනවා කිව්වා නම් විහිලුවට 'ඉක්මනට මැරියන් චොක්ලට් බිස්කට් කන්න..' කියලා හිනා වෙන මම ම මූ මැරෙනවා කිව්වම ඌව මරන් මැරෙන්න හිතුනා. ඒක මහ අමුතු හැඟීමක්.බයක්...? දුකක්..? අනේ මන්දා මට ඒ හැඟීම විස්තර කරන්න තේරෙන් නෑ. ඉතින් මම පැනලා ගියා. ඌ මං දිහා බලන් ඉන්න ලොකු ඇස් දිහා එක සැරයක්වත් හැරිලා බලන් නැති වෙන්න මම පරිස්සම් වුනා.

"උබ එනවා නම් වරෙන්. නැත්තම් නටාගනින්."

එළියට බැහැලා විහාර ගෙයින් විතරක් නෙවෙයි පන්සලෙන්ම එන්න ආවේ ඉෂේක් දුව දුව මගෙ පස්සෙන් එද්දි. ඒත් මම නැවතුනෙ නෑ..

"රශ්‍ර ඒ ඉන්නවකෝ... රශ්‍ර! "

"........."

"රශ්‍ර..! නවතිනවා. මේ මම ඉක්මනට එන්නම් ඈ.. ඉන්නවා හරිද.."

පස්සෙන් කෑ ගගහා ආව එකා අන්න නැවතුනා. ආච්චිට හාල් ගරන්න දැන් මම නවතින්න ඕනිද? මොන මගුලකද යන්නෙ? ඌ මං දිහා බල බල මල් කඩ පැත්තට යද්දි මමත් ඉතින් ඌ යන දේවාලෙක කියලා යන්න ගත්තෙ.

"බත් පැකට් හතරයි.. ඔව් අයියෙ ඔය චොකලට් තුනත් ඕනි.."

"එද්දාස් තුන්සීයක් දෙන්න මල්ලෙ.."

මූ යකෝ හතරකට කනවද? එතකොට චොකලට්? බැරිවෙලාවත් ඒ අර පොඩි උන්ටද?

මම ඉක්මනට ඌ ගාවට ගියෙ පර්ස් එකක් ඇද ඇද. ඒකා පර්ස් එක අදින ටිකට මම දෙදාහක් දික් කරලා ඉවරයි.

"රශ්‍ර මොනවද කරන්නෙ? මේ අපිට නෙවෙයි.. මම ගෙවන්නම් කෝ අයින්.."

"පලයන් පොඩි එකා පැත්තකට.."

"රශ්‍ර තමුසෙ අයින් වෙනවා.මම ගෙවාගන්නම්.."

මූ මට රව රව මාව තල්ලු කරන්න හැදුවත් කඩේ ඒකා මගෙන් සල්ලි අරන් කෑම ටික දීලත් ඉවරයි. මම කට කොණින් හිනා වෙලා කෑම පාර්සල් ටික ඉෂේක් අතට දුන්නෙ ඌගෙ මූණ බෙරි වෙද්දි.

"මොකද්ද ඒ කලේ මනුස්සයෝ.. මේවා අර ළමයින්ට ගත්තෙ.."

"ඉතින් යමං ගිහින් දීලා එමු. ඒකලට තමා ගත්තෙ.."

"ඇත්තටම? "

"වරෙන් මං. උබටයි මටයි හතරක් කන්න මේවා අලි බඩවල්යෑ.."

________________________________