- සියතු පියාපත් - [▪︎COMPLETED▪︎]

28

මේ ගේ ඇතුළේ ඒ තරම් දෙයක් වෙන්න ගියා. මම මුළු කොළඹටම ඇහෙන්න කෑ ගහන්න ඇති. ඒත් කොළඹ අහසෙන් කඩන් වැටෙන වැස්සට මගෙ කටහඬ අශ්වයෙක් දුවන වේගෙන විසික් වුන වැලි කැටයක් ගාණට තියෙන්න ඇති. පැයකට පස්සෙ ඔහේ හිස් මිනිහෙක් වගේ බලන් ඉන්න ඉෂේක්ව අත් අතරට අරන් මම පහලට ආවේ තවත් ඒ මූසල තැන ඉන්න කිසිම ආසාවක් නැති වෙද්දි. ඒක වහලා දාන එකමයි හොඳ...

"ඔහොම ඉන්නවා.. කාලා ඉමු.."

මම ඒකාව සෝෆා එකෙන් ඉන්දවලා ආයෙත් හැරිලා බලලා ගියෙ මට බෙදපු බත් එක අරන් එන්න. මැරෙන කොච්චර හිතලද කියනවා නම් මට විතරක් උයලා.. ඉෂේක්ව පේන මානෙන් ආව මම මෙච්චර වෙලා පාලනය කරගෙන හිටිය ඇඬුම නිදහස් කලා.. කොච්චර කඳුලු ගලාගෙන ගියත් මම පරිස්සම් වුනා හයියෙන් කෑ ගහලා ඒ වෙලාවේ අඬන් නැතුව ඉන්න. ඒත් අන්තිමට ඒක පුපුරලා ගියා..

කෑම පිඟානයට යට කරලා තිබුන පොඩි ලියුම් කඩදාසිය ඇයි මම මීට කලින් දැක්කෙ නැත්තේ.. ඇයි මම ඒක බැලුවෙ නැත්තේ.

රශ්‍ර...

මම නොකිව්ව දෙයක් ඔයාට කියන්න බලන් හිටියා.. ඒත්.. මම පරක්කු වැඩියි.. දන්නවද රශ්‍ර.. සරූ එයාව වෙනස් කරගන්න තරම් ශක්තිමත් වුනාට මම එච්චර ශක්තිමත් නැතුව ඇති.. ඉතින්..මම මං යන්නම්... පරිස්සමට ඉන්න.. හැමදාමත් පරිස්සමට ඉන්න. හිනා වෙලා.."

ඉෂේක්..

නෑ ඒක නොබලපු එක හොඳයි.. එහෙම වුනා නම් මම හිතයි ඒකා කොහෙ හරි ගියා කියලා.. මම ඒක පොඩි කරලා විසි කරයි. මම ඒ තරම් මෝඩයෙක් වගේ හැසිරුණේ... මම මහ මෝඩයෙක්.ඇස් වලින් ගලාගෙන යන කඳුලු තරහින්ම අතින් පිහදාගත්ත මම සින්ක් එකෙන් මූණ හෝදගත්තෙ අර පොඩි නෝට් එක ගුලි කරලා එතනම තියලා. උබට එහෙම යන්න දෙන්නෙ නෑ යකෝ මම..

කෑම එකත් අරන් ඔහේ බලන් ඉන්න ඉෂේක් ගාවින් ඉඳගත්ත මම පොඩියට කටක් අනලා ලං කලා.. ඒත් ඒකා ඒ දිහාවත් බලන්නෙ නෑ..

"මේක කාපන්.. උබ ඇයි ඔහොම ඉන්නෙ ඉෂේක්.. මට රිද්දන්න ඕවා කරන්න ඕනි නෑ බං. උබ කරපු තරම ඇති හොඳටම.."

මම සැරෙන් කිව්වෙ ඒ හිස් ඇස් දිහා බලන් ඉන්න බැරිම තැන.. අඩුම තරමෙ එක වචනයක් කතා කලා නම්. 'මට එපා' කියලා හරි කිව්වා නම්.. එහෙනම් මම සෑහිමකට පත් වෙන්න තිබුනා. මම බයයි. ඒ ඇස් දැක්කම මට බය හිතෙනවා.. මම මේ මොකද්ද කලේ කියලා හිත මාව විත්තිකාරයා කරලා නඩු කියනවා. මම සැර කරද්දි හේතුවක් නැතුව ඒ ඇහැකින් කඳුලු පිරිලා හෙමින් ගලාගෙන කම්මුල් දිගේ පල්ලම් බහිද්දි මම ලොකු හුස්මක් යැව්වා.. මේක මට කරන්න බෑ...

ඒත්... මට ඒකාට එහෙම කරන්නත් බෑ..

"ඉෂේක්.. කට අරින්න. මේක කන්න ඕනි. ඊට පස්සෙ නිදාගමු හාද? අඬන්න එපා.. මට සමාවෙන්න කිව්ව දේවල් වලට....ම්? "

ඒ මම මද කියලා හිතෙන තරම් මම වෙනස් විදියට කතා කලා. කවදාවත්ම මම කාටවත් කතා කරපු නැති විදිහට මම වෙනස් වෙලා තිබුනා.

"මේවා කන්න බැරිද? මම මොනවා හරි හදන්නද? මොනවා හරි ඕඩර් කරමුද? කියන්න මොනවද ඕනි..? "

එකම එක උත්තරයක් වෙනුවෙන් මම හෑල්ලක් කියෙව්වා. වෙනදට ඒකා කියවනවා වගේ මම කියෙව්වා.. හරියට අපි යනකන් එනකන් බෙල්ලන්විල විහාරෙ ගැන කියෙව්වා වගේ , අර මල් විකුණන පොඩි පවුල ගැන දන්න හැමදේම කියෙව්වා වගේ මමත් දැන් කියෙව්වා. එදා ඒකා කියෙව්ව ඒවට 'හ්ම්' වත් කිව්වා මම. ඒත් අද......

අද එයා මම කියන මොකකටවත් 'හ්ම්' කියලවත් කිව්වෙ නෑ. ඒ හැඟීම් නැති ඇස් මාව මරනවා.

"කතා කරන්න ඉෂේක් .. ප්ලීස් බන් මම දැන් බනින්නේ නෑනෙ. කතා කරන්න.. නැත්තම් මේ කටක් කන්න.. ඔහොම ඉන්න එපා යකෝ..බය හිතෙනවා මට.."

"ම..ට.. "

අන්තිමට එකම එක ඇහෙන නොඇහෙන ගාණට වචනයක් ඒ වේලුන සුදුමැලි ඉරි තැලුන තොල් වලින් පිටවුනා.

"ඔව් ඔයාට.. මොනවද ඕනි ඉෂේක්.. ඕනි මොනවද ඔයාට..? "

"මැ - රෙන්න දෙන් න.. "

මගෙ අතින් අතේ තිබුන කෑම එක බිම වැටෙන්න ගියා.. මොකද්ද යකෝ එකපාරටම මූට වුනේ. ඇයි මේ තරම් කඩන් වැටිලා.. මේක මොන මගුලක්ද.....

"නෑ උබ කතා කරන්න එපා.! ආයේ ඕක කිව්වොත් මම උබවත් මරාගෙන මැරෙනවා.. පරයා.! "

මම අන්තිමට කෑම එකත් අරන් යන්න ගියෙ තවත් මගෙ කටින් මොනවා හරි කියවෙයි කියන බයට... පිඟාන මේසේ උඩින් තියලා අත හෝදගෙනම කුස්සියෙ දොර වහලා දාපු මං සාලෙට එද්දි ඒකා සෝෆා එකේ සීතලේ කොට්ටටයක්වත් නැතුව ගුලි වෙලා ඔහේ බලන් ඉන්නවා...

මගෙ හදවත දරාගැනීමෙ සීමාවක් පහු කරයි කියලා බය හිතුනා. ඒ තරම් වම් පපුව කීරි ගැහිලා රිදුනා....

____________________________________

●. කෙනෙක් ගැන හැඟීමක් තියෙනවා කියලා දැනෙන්න එයා තමන්ට නැති වෙයි කියලා බයක් දැනෙන්නම ඕනිද..? රශ්‍ර ගොඩක් පරක්කුයි..මහා ගොඩක්....!