Echo Przeznaczenia (zakończone)

ROZDZIAŁ 21

Louis wstał stosunkowo wcześnie rano, przynajmniej jak na siebie, lecz Jacka już nie było w kajucie. Po wyjściu z pokoju ruszył prosto w kierunku schodów, którymi zszedł na dół. Idąc wąskim, drewnianym korytarzem minął paru piratów. Nie zaszczycił ich nawet spojrzeniem. Podczas tej wyprawy nie miał potrzeby, by bratać się z załogą Jacka. Nie musiał pracować z nimi na pokładzie, toteż kontakt z mężczyznami ograniczał raczej do minimum. Dzięki temu przemknął sprawnie do odpowiedniej kajuty i zapukał w stare drzwi. Otworzył je Ravan.

– Musimy porozmawiać – powiedział. Zarówno jego poważna mina, jak i ton głosu sprawiły, że Ravan bez pytań odsunął się, tym samym zapraszając go do środka. Adriela siedziała na łóżku, zaś u jej stóp leżała wyciągnięta Nashia. Była przyzwyczajona do towarzystwa Louisa, więc nawet nie wstała, gdy ten pojawił się w ich pokoju. W przeciwieństwie do Adrieli, która od razu podniosła się do góry i stanąwszy prosto, posłała mu przenikliwe spojrzenie.

– Sama powiesz o wszystkim Jackowi czy ja mam to zrobić? – zapytał bez ogródek i słowa wstępu. Adriela nieznacznie zmarszczyła brwi.

– O czym takim powinnam powiedzieć kapitanowi?

– Pomyślmy... O swoim pochodzeniu, tak na przykład? – odparł, nie spuszczając z niej wzroku.

– Skąd znasz prawdę? – zapytała kobieta, mimowolnie na ułamek sekundy zerkając na Ravana. Mimo, że go podejrzewała, mężczyzna nie zdawał się być tym faktem urażony.

– Jack znalazł dzienniki. Jasno jest w nich napisane, że padł wyrok śmierci na zdetronizowaną następczynie tronu. Jesteś niedoszłą królową Sheadale, oskarżoną o zdradę stanu. Królobójczynią – wyjaśnił spokojnym głosem. Adriela z kolei nerwowo się zachwiała.

– Króla zabił jego własny brat i oskarżył swoją bratanicę, by się jej pozbyć. Jest następny w kolejce do tro... – zaczął gorączkowo Ravan, lecz Adriela uciszyła go gestem dłoni.

– Królem był mój ojciec. Został zdradzony i zamordowany. Ta sama osoba, która zabiła mojego ojca, ściga też mnie.

– Kiedy zamierzałaś o tym powiedzieć?

– Nigdy. Wiedzieliście, że moje życie jest zagrożone, nie ukrywałam tego. Moja pozycja nie ma tu nic do rzeczy.

– To, że uznano cię za królobójczynię jest jednak istotnym szczegółem.

– Dlaczego? Znając prawdę wyrzucicie mnie teraz z pokładu? Na środku oceanu?

– Powtórzę. Ja mam mu powiedzieć czy ty to zrobisz? – zapytał twardo. Kobieta chwilę na niego popatrzyła, po czym bez słowa ruszyła do przodu, wymijając go. Opuściła kajutę. Louis, również w milczeniu, poszedł za nią, a za nimi Ravan wraz z Nashią.

Kapitana spotkali na mostku. Siedział rozwalony na krześle i w sumie wyjątkowo się obijał. Adriela niechętnie weszła schodami na podest, a za nią Louis. Ravan postanowił trzymać się z daleka, lecz po jego postawie było widać, że w razie czego był w gotowości.

– Adriela chciałaby z tobą porozmawiać – zaczął Lou, zerkając najpierw na Jacka a następnie wymownie na kobietę.

– Kilka miesięcy temu król Sheadale został zamordowany przez brata, który oskarżył za ten czyn swoją bratanicę, córkę króla. Nazwano ją królobójczynią i postanowiono postawić ją przed sądem za zdradę stanu. Jeśli do tego dojdzie, czeka ją egzekucja. Dlatego postanowiła uciec i złożyć swoje życie w ręce piratów. Wczorajszy atak by...

– Królowa – przerwał jej Jack. – To wiele wyjaśnia – dodał, opierając łokieć na podłokietniku, a brodę na otwartej ręce. Przechylił głowę nieco w bok. – I mówisz mi to teraz bo...? – zapytał. W odpowiedzi Adriela odruchowo zerknęła na Louisa. – Ach tak. Cóż, teraz ta informacja na wiele mi się nie zda. – Wzruszył ramionami. – Gdybym wiedział wcześniej, mógłbym was ze sobą nie zabrać. Teraz, gdy już wiedzą, że tu jesteście i tak będą nas ścigać. Nawet gdybym wyrzucił was za burtę, nikt o zdrowych zmysłach by w to nie uwierzył i nie zrezygnował z pościgu, więc to, że się przyznałaś, niewiele zmienia – podsumował. – Zaspokoiłaś tylko moją ciekawość – przyznał, zerkając w parę błyszczących oczu. – Możesz już odejść – dodał, niedbale machając na kobietę ręką.