Hazar

20. Bölüm

Bu bölümde Hazarın ailesiyle birlikte biraz güzel vakit geçirmesini sağlamak istedim.

Her oy yeni bir bölüm demek bu yüzden oy atmayı ve yorum yapmayı unutmayın keyifli okumalar.
『♡』

Her insanın yaşadığı en az iki hayatı vardır; biri bildiğimiz vitrinlik, diğeri bilmediğimiz derinlik...

-Oğuz Atay-

Bölüm 20; İkizler ile bir gün
Hazar Saraçoğlu

Sabah erken uyanmış sporumu yapmış ve kahvaltıda yaparak salona geçmiştim salonda koltuğun üzerinde uzanmış sosyal medyada geziniyordum. Kahvaltısını yapan salona geliyordu onları umursamadan uzanmaya devam ettim.

"Hazar!"(Erdeniz)

"Hım.."

Başka bir şey söylemedi kaşlarım çatıldı telefonu bırakıp ona baktım.

"Söyle hadi."

İkizi ne kısaca bakıp geri bana baktı.

"Diyorum ki dışarıya mı çıksak?"

Hava güzel değildi heran yağmur yağacak gibi görünüyordu ve ben bu iki bencil ve yalancı insanla hiçbir yere gitmek istemiyorum ama aramız yeni yeni düzeliyor ken onu reddetmek istemiyorum.

"Bana uyar nereye gidiyoruz?"

Sevinçle ayağa kalktı.

"Bir yere değil biraz gezeceğiz."

O ne demek oluyor? Bir huzur yok anasını satayım. Uzandığım yerden kalkıp salonu terk ettim. Üzerime deri ceket giydim eldivenleri giyip cüzdanımı alarak odadan çıktım. Evden çıkınca ondan fazla aracın hazır olduğunu gördüm. Ve ikizler iki farklı motorun önünde duruyordu vay be bu koruma ordusu ikizleri korumak için hazırda bekliyordu.

Biz evden çıkınca götüreyim diyen bile yoktu sevimsiz insanlar Erdeniz'e yaklaşıp konuşmaya başladım.
"Arabayla gitsek olmuyor mu?"
Eren sırıtma ya başladı.

"Korkuyor musun Hazar?"

Bi çarpacağım o olacak gevşek herif ona dik dik bakmakla yetindim.
İnsan olana çok bile kaskı alıp kafama taktım. Erdeniz motora binince arkasındaki yerimi aldım umarım başımıza birşeyler gelmezdi Erdeniz büyük bir gürültüyle motoru çalıştırdı kolumu beline doladım.

"Nereye gideceğiz?"
Rüzgardan dolayı bağararak konuşmuştum manyak herif çok hızlı sürüyordu motoru dizlik falan da olsa fena olmazdı aslında. O da benim gibi bağırdı.

"Hiçbir yere gitmiyoruz keyfine bak."
Arkamızdan arabalar geliyordu ve Eren bizim önümüzden ilerliyordu önünde geçtiğimiz yerleri bulanık görüyordum. "Kollarını serbest bırak."
Ne? Hayata olmaz ben canımı yerde bulamadım. "Hayır."
"Hadi ama korkma bu kadar dene seveceksin." Öf ledim.

Yavaşca onu bırakıp kollarımı açtım. Soğuk havanın bedenime çarpması sanki uçuyormuşum gibi hisetiriyordu Erdeniz de kollarını açınca nerdeyse çığlık atacaktım.
"Lan! Öldüreceksin bizi." Kahkaha atıp kollarını indirdi kalbim deli gibi atıyordu salak herif.