Hazar

30. Bölüm

Dokunmayın bana çok kötüyüm. Bu veda çok ani olmuş ola bilir ben bile buna hazır değildim.

Her oy yeni bir bölüm demek bu yüzden oy atmayı ve yorum yapmayı unutmayın keyifli okumalar.

『♡』

Neden hep iyiler ölür?

-Sen hangi çiçekleri koparırsın?

+....

Bölüm 30; Sessiz sedasız gidişler
Hazar Saraçoğlu

İnsan neden bir ailesi olsun ister ki anasını satayım? Bu soru, zihnimde yankılanırken, Kızıltuğ ailesinin sıcak mutfağında oturuyordum. Bir haftadır onlarla kalıyordum ve bu süre zarfında, aile kavramının ne demek olduğunu yeniden sorgulamaya başlamıştım.

Neslihan'ın ısrarları yüzünden kilo almıştım. Yemek görmek istemiyordum artık. Gözlerimi önümdeki tabağa dikmiş, çatalımı oynatırken, Neslihan'ın sesi kulaklarımda çınladı:

"Hazar, önündeki tabak bitecek."

Kafamı iki yana salladım. Artık bir lokma daha yersem kusacağımı hissediyordum. Yeşim Hanım, kızının ısrarını fark edip araya girdi:

"Kızım, yeter. Patlayacak çocuk."

Hızlıca kafamı sallayınca Yeşim Kızıltuğ güldü. Neslihan ise annesine ters ters baktı. Bu küçük aile çekişmesi, içimde tuhaf bir sıcaklık uyandırdı. Neslihan, durumu toparlamak istercesine ayağa kalktı.

"Tamam, benim de işlerim vardı. Size afiyet olsun."

Annesini öptükten sonra yanağıma bir öpücük kondurup mutfaktan ayrıldı. Arkasından bakarken, bu ailede geçirdiğim zamanı düşündüm. Her biri bana kendi çocuklarıymışım gibi davranmıştı.

Yeşim Hanım, sanki aklımdan geçenleri okumuş gibi, elini elimin üzerine koydu ve gözlerimin içine bakarak konuştu:

"Ailecek seni sevdik oğlum. Umarım sen de bizi seviyorsundur, değil mi?"

Boğazımda bir yumru oluştu. Gerçekten de bütün aile beni sevmişti. Onlara gülümseyerek baktım, ancak içimde bir çelişki vardı. Sevgi ve güvensizlik arasında gidip geliyordum.

"Ben de sizi sevdim," dedim samimiyetle. "Ama gitmem gerekiyor."

Yeşim Hanım anlayışla kafasını salladı. Oturduğum yerden kalkıp mutfaktan ayrıldım ve odama geçtim. Banyoya girip işlerimi hallettikten sonra odaya geri döndüm. Yatağın üzerindeki ceketi alırken, bu evde geçirdiğim zamanı düşündüm. Her köşesinde bir anı vardı.

Evden çıkıp arabaya binip yola koyuldum. Konuma göre arabayı sürerken, aklım hala geride bıraktığım ailede kalmıştı. Bu aileyi gerçekten sevmiştim, hepsi iyi insanlardı. Ancak içimdeki ses, kimseye tam olarak güvenmemem gerektiğini fısıldıyordu.

Yol boyunca, Neslihan'ın kahkahaları, Yeşim Hanım'ın şefkatli bakışları bir an için, geri dönüp onlarla kalmak istedim. Ama sonra hayatımın acı gerçekleri aklıma geldi. Kimseye güven olmazdı anasını satayım.