ROMANTİK KOMUTANIM Texting✓

6.2

Selamm!

   Bence bu bölüm merakla bekleniyordu?

  Hadi başlayalım o zaman!

***

"Biz sevgiliyiz."

   Herkesin bakışları öcü görmüş gibi açılırken babamın çenesinin kasıldığını fark ettim.Endişe içinde yutkundum. Yavuz endişemi fark etmiş olacak ki elini yavaşça belime değdirdi.Teması ile kahve gözlerim onunkilerle buluştu ve o an yüzündeki o güzel, rahatlatıcı gülüşü gördüm.

  İkimizde merakla bir cevap bekliyorduk ancak sanki herkes bize inat hiç bir cevap vermiyordu.

  Tam o anda babamın sert ve yüksek çıkan sesi duyuldu.
"Ne demek sevgiliyiz!?"

   Artan endişem ile dudaklarımın titrediğini hissettim.Aynı endişe tam yanımda oturan sevgilimde de vardı.

   Yavuz konuşmaya başlayacakken onu durdurdum ve kendimden emin bir tavırla konuşmaya başladım.Sesimin nazik ama bir o kadar da kararlı çıkmasına özen gösteriyordum.
"Biz, sevgiliyiz babacım.Biliyorum, bunu sizden saklamamız çok yanlıştı ancak doğru zamanı beklemek istedik. Daha önce söyleyecektik ama Yavuz askere gittiğinden o gelince, daha güzel bir şekilde söyleyelim dedik.Güzel bir şekilde olmasa da öğrendiniz.Hatalıyız biliyorum ama çok mutluyuz."

  Herkes şoke olmuş bir şekilde bize bakarken Türkan teyze yavaşça tekli koltuğa bıraktı kendini.Annem eliyle ağzını kapatmış bize bakıyordu.Babam gözlerini kapatmış, sakinleşmeye çalışıyor gibiydi.

  Yeniden kaba sesi duyuldu babamın.
"Bunu, bunu bizden nasıl saklarsın! Siz, ne zamandır böyle sevgilisiniz, ne zamandır aşıksınız siz!?"

"Kaza anından beri."

  Dediğim şeyle bir şok dalgası daha yayıldı evin içinde.
"9 ay diyorsun..."

"9 ay diyorum."

  Şaşkınlıkla kalmıştı herkes.Konuşmaya halleri kalmamış gibiydi.

  Yaklaşık 8 dakikalık bir sessizlikten sonra Türkan Teyze ardından annem konuştu.
"Yavuz, oğlum, nasıl? Sen, sevgili yaptın? Sen aşık mı oldun? Ama..."

  Demek ki Yavuz herkesle iddiaya girmişti.

"Oldum anne, oldum.Çok oldum, ben o kadını buldum anne.Kadınımı..."

   Bakışlarım nazikçe ona çevrildi.

   Evet, şuan birbirimizi öpmek istiyorduk.

   Bakışlarımı anneme çevirdim.
"Ama...Hilal...siz? İnanmıyorum." Annem sevinmiş gibiydi ama sanırım şaşkınlığı ağır basmıştı.

"Hilal, Yavuz," Dedi babam.Hızlıca ona döndü bakışlarım çünkü herkesin izin vereceğini biliyorduk ama babamın ne diyeceğini kestirmek zordu.
"Artık iki yetişkinsiniz, cahil insanlar gibi bağırıp, çağırmayacağım size çünkü sizin kararınız.Ve ben bu karara çok ama çok sevindim." Dedi ve kocaman gülümsedi.Şaşkınlıkla karışık oluşan gülümsememin aynısını
Yavuz' da da gördüm.

"Siz...bunu beklemezdim ama çok yakışmışsınız.Mutlu olun.Çok mutlu olun.Geleceğinizi beraber inşa edin. Yavuz, eğer ki kızımı üzersen bende seni inşa ederim ona göre!"

  Yavuz ciddi bir şekilde cevap versede ben gülüyordum.
"Asla, her şey üzerine yemin ederim ki Hilal asla ama asla üzülmeyecek, ne ben ne bir başkası asla onu üzemeyecek!"

  Babam gururla kafa salladı.
"O zaman sanırım herkesten onay çıktı." Herkes aynı anda hızlı kafasını salladı.

"O zaman, gelin bakayım buraya."