OPİA

28. Bölüm

Selamlar, nasılsınız?
Yirmi sekizinci bölümle karşınızdayıııız.
⭐️Yıldızımız parlasın⭐️
İyi okumalar.

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

Abimin odasının kapısına iki kere vurdum. Annem abimin odasına çalmadan girdiği için benim olduğumu anlayacaktı. Cevabının olumsuz olduğunu bilsemde nefesimi tutarak bir ses bekledim.

"Gelme Ceyla."

Oflayarak arkamı döndüm. Beni kimse dinlemiyordu. Kimse anlamak için konuşmuyordu benimle. Tamam hatalı olabilirdim ama bana bu şekilde mi davranacaklardı?

Kim abime haber uçuruyorsa onu bulmak için elimden geleni yapacaktım. Askeriyeye girdiğimi nereden öğrenebilirdi ki?

Kabullenmişlikle odama gittim. Önünü arkasını düşünmem gerekiyordu biliyorum ama düşünememiştim işte. Yorgunlukla yatağıma oturduğumda telefonum çalmaya başladı.

Komutan arıyor...

Dudaklarım titrerken kapının önünü kontrol edip açtım telefonu.

"Ceyla?"

Dünden beri mesajına dönmemiştim. Bu kaçıncı arayışıydı bilmiyorum ama ona da cevap vermemiştim.

"Efendim."

Derin bir nefes aldığnı işittim.

"Mesajlarım iletiliyor ama dönmüyorsun, arıyorum telefonun çalıyor ama açmıyorsun. Ne oldu?"

Seninle adım çıktı diye ailemden azar yerken nasıl seninle konuşabilirdim ki?

"Hiç. Öyle."

"Güzelim öylesineyse neden konuşmuyorsun benimle?"

Heyecanlanamadım. Güzelim demesine dikkat edemedim. Beni merak etmesi konusunda sesinin endişeli çıkması bile umrumda değildi.

"Ailemle ilgilendim."

Sesimi olabildiğince kısık tutmaya çalışıyordum.  Bir şey anlamasını istemiyordum ama aynı zamanda abimler duyacak diye kısık sesle konuşuyordum. Aptaldım!

"Tamam zorlamıyorum. Şu an yaşadığın her ne sikimse beraber çözebiliriz, bunu bil."

Yutkundum. Annemin bana olan kırgın bakışlarına, abimin 'benim kardeşim değil' demelerine rağmen şu an sıkı sıkı sarılmak istiyordum komutana. Keşke yanımda olsaydı.

"İyiyim Boran. Hem benim kapatmam lazım. Annem içerden çağırıyor."

"Peki."

Sıkıntılı sesini kafama takmamaya çalışarak kapattım. Eğer konuşmaya devam edersek ağlardım. Anlatmak için açılırdı dudaklarım. Ve bu olmazdı, anlatamazdım.

"Off."

✨✨✨✨✨✨

Akşam yemeğinden önce anneme yardım etmek için mutfağa girdim. Dünden beri benimle muhatap olmamıştı. Konuşmaya çalıştığımda kalbini kırmak istemiyorum diyerek geçiştiriyordu beni. Çok kırılıyordum. Üzgündüm de aynı zamanda. Ne abim benimle konuşuyor ne annem beni umursuyordu. Bir babamla iletişim halindeydim. O da anlatayım diye bekliyordu. Evde gergin bir hava vardı kısaca.

"Anne yardım edilecek bir şey var mı?"

Annem sesimi duyunca anlık bana bakıp  önüne döndü. Anlayamıyordum onları. Bende insandım, hata yapabilirdim. Ve yaptığımın yanlış olduğunun farkındaydım. Ama bu umursanmıyordu.