OPİA

35. Bölüm

Selamlaar.
Nasılsınıııız???
⭐️Yıldızımız parlasın⭐️
İyi okumalar..

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

Abime şaşkınlıkla bakarken gülmeye başladı. Nasıl ya? Nasıl beraber seçtiler? Ne ara? Ne zaman?

"Abi şakanın sırası değil."

"Ne şaka yapcam kızım. Al."

Telefonunu çıkarıp galerisine girdi. Yukarı çıkarak bir video açtı.

"Hayırlı olsun o zaman."

Videoda bir adam yüzüğün kutusunu uzatarak Boran'a veriyordu. Boran'ın yüzündeki samimi gülüş beni yerden yere serdi. Kurban olduğum nasıl güzel gülüyordu.

Kameranın açısı değişerek mağazanın kapısındaki abimi buldu. Kollarını önünde bağlamış kötü kötü yüzüğü alan Boran'a bakıyordu.

Gülmek istesemde kendimi tutarak videoyu izlemeye devam ettim.

"Kardeşi gelin olup gidiyor diye nasılda mutlu(!)"

Emre'nin sesi kulaklarıma doldu. Abim Emre'ye öldürücü bakışlar atarken Emre kahkahalara boğulmuştu.

"Kuzenine seçtiği yüzük kardeşinin çıkınca Ömer komutanın girdiği haller."

Emre bu sefer kendi söylediği cümleye kahkahalar attı. Mağazayı inletmişti sesi. Abimin ellerini iki yana açarak mağazadan çıktığını gördüğüm anlarda video bitti. Abim sabır çekerek telefonu kapattı.

"Beraber seçtik bu arada. Emre Sena'ya alıyor diye getirdiler beni. Dedim bu sefer geleyim. Seçtik yüzüğü bir anda demesinler mi kardeş kusura bakma ama yüzük Ceyla'nın."

Abim anlatırken bile anın sinirini yaşıyordu. Gülmek istiyordum bu hallerine yalan yok. Ayrıca videodaki hali sempatik gelmişti.

"Olabilir. Eyvallah yardımcı olmuşsun."

Bir anda saçlarıma dokunup karıştırdığında elini ittirdim.

"Eyvallahı nerden biliyon senn?"

Salak ya. Harbi salak.

"Ceyla bak benle barışmazsan annemlere söylerim. Hemen evlenmek zorunda kalırsınız."

Allah Allah.

"Hadi yaa. Git söyle."

Tavrımın net olduğunu fark ettiğinde ofladı.

"Lütfen be kızım. Abinim ben senin. Kardeşiz biz. Et tırnaktan ayrılır mı?"

Bende üzülüyordum halimize. Abimle herkesin imreneceği bir abi-kardeş ilişkimiz varken düştüğümüz hale üzülüyordum. Ama bana dedikleri canımı acıtmıştı. Üzülmek değildi hissettiğim. Etim, kemiğim, ruhum.. Benim canım acımıştı dedikleri yüzünden.

"Konuşmak istemiyorum daha fazla. Çıkar mısın?"

Abim gözlerime hüzünle bakarken yine kendimi suçlu hissettim. İşte böyle oluyordu. Karşımdaki her hatayı yapıyordu ama üzülüyordu ve kendisini affetmemi bekliyoru. Dünyanın enayisi ben olduğum içinde üzülerek affediyordum.

"Abi.. Çık!"

Abim beni onaylayıp odamdan ayrıldığında hüzünle ellerimi yüzüme kapattım. Affettim diyince her şey değişecek miydi? Tamam mıydı yani? Bir özür dilerim, bir affettim kelimesiyle her şey çözülecek miydi?

✨✨✨✨✨✨✨✨

Akşam yemeğinde hep beraber masadaydık. Normalde abim varsa ben gelmiyordum. Ya da tam tersi oluyor beni görünce abim adım atmıyordu sofraya.