Cehennemde Doğan Güneş

Bölüm 2

Selammm...

Uzun aradan sonra geri döndüm. Elimden geldiğince haftada bir bölüm atmaya çalışacağım.

Bu yazarınızın sizden bir isteği var. Oy veya yorum istemiyorum sizden.

Tek isteğim kitap hakkında ki düşünceniz. İyi mi, kötü mü? Yada berbat mı?

Yazmaya devam mı edeyim yoksa başından bırakayım mı? Değerlendirmeniz benim için çok önemli.

Esirgemeyeceğiniz ümit ediyorum.

İyi okumalar miniklerim...

                                                                                         🌞

Acıma rağmen daima dik duruşumdan, içten olmasa da gülümsememden ödün vermedim.

Alin'e annelik yapamadım ama geri kalan beş çocuğum için dik durmak zorundayım. Kendini her gün suçlayan Kaya'ma destek olmak zorundayım. Ben acıma rağmen ailem için acımı içime atmak zorundayım.

Alin'den sonra Kaya ve ben beş çocuğumuzun üzerine daha fazla düştük. Her bir çocuğumuzun arkasına en az iki koruma taktık.

Korumalara da tam olarak güvenmediğimiz için içinde GPS cihazı olan güneş simgeli bileklik taktırdık. Kordon kısmı ipten olduğu
için dikkat çekmez.

Yavrularımıza da biraz sert bir dille ne pahasına olursa olsun çıkarmamaları gerektiğini tembihledik.

Yavrularım bileklikleri ailemizin simgesi olarak biliyorlar. Yaşları küçük olduğu için inanmaları daha kolay oldu bizim için.

Dört erkek, iki kız çocuğunun annesiyim.

Alin kaçırıldıktan sonra insan gerçekten acıdan ders alırmış. Bende acım sayesinde yavrularıma hem anne hem de arkadaş oldum.

Oğullarımla striptiz kulüplerine bile gittim. Kızımla da barlara. İlk cinsel deneyimlerini bile bilirim.

Bir gün eve uyuşturucu getirdim. Kaya görünce çıldırmıştı. Ona göre Alin'im gittikten sonra delirmeye başlamışım. Aslında daha bilinçli ebeveyn olmaya çalışıyorum.

Uyuşturucuyu eve getirdim çünkü nasıl bir şey bilsinler istedim. Kokusunu, kendisini, içeceğe katılırsa verdiği reaksiyonu bilsinler ki başlarına gelince anlasınlar.

Bebeklerim cinsel birlikteliklerini yaşamadan önce onlara iki tarafında rızası olması gerektiğini, korunmalarını anlattığım için şimdiye kadar hiç başımı öne eğdirmediler.

Onların çatlak ebeveyni oldum ama buna değer.

Annem gibi anne olmak istemedim nitekim de olmadım. Kaya tüm bunları ilk yadırgasa da sonradan gurur duyduğunu her fırsatta dile getirir.

Beş bebeğime çatlak ebeveynlik yaparken bıkmadan, usanmadan Allah'ın her günü minik bebeğimi arıyoruz. Yurt içinde Yurt dışında bakılmadık delik kalmadı.

Polis, jandarma hatta birkaç, parayla tuttuğumuz mafyalar bile aradı ama hiçbir iz yok.

En sonunda pes ettik. Bu savaşta Kaya çok yoruldu. Hem işi, hem ailesi hem bebeğimizin kaybı onu mahvetti. Mecbur pes ettik.

                                                                                              ***

"Anne ne zaman gelecekler ya?"