SEV ASKER!

❦30-''Kan''❦

NOT: Bölüm hazır diye atmak istedim ama valla diğer bölüm hazır değil +40 yorum bir yılda gelse bile yayınlamayacağım. +40 yorumdan sonra görüşmek üzere. İyi okumalar.

Araba asfaltlı yolda hiç durmadan, sekmeden ilerlerken ölüm sessizliği vardı içeride. Açık camların içinden sadece yolun uğultulu sesi yankılanıyor, kadının açık saçlarını havalandırıyor, havalanan saçları kadının yüzüne çarpıyordu. Güneş çoktan doğmuş tüm dünyayı aydınlatmaya başlasa da arabadakiler etrafı karanlık bir göz perdesinin arkasından izliyorlardı. Bu sabah onların güneşi doğmamış hem kana hem de karanlığa bulanmıştı. Evden nasıl çıkmışlardı, ailelerine ne demişlerdi kesik birer görüntüden ibaretti hatırladıkları. Aklında sadece isim yankılanıyordu. İsmin yanında da gördüğü korkunç rüyayı sürekli başa sarıp izliyordu kadın. Rüya belli ki bir şeylerin habercisi olmuştu ona ama keşke böyle bir şeyden hiç haberi olmasaydı açmasaydı o telefonu bilmeyecekti öğrenmeyecekti. Ama alayla güldü kendi içinden kendisine. O haberi her türlü öğrenecekti. O bir askerdi. Onun ölümlere alışık olması gerekiyordu, güçlü olması gerekiyordu. Ama kaç tane ölüm görmüş olursa olsun, kaç tane vedaya şahit olmak zorunda kalırsa kalsın ölüme alışılır mıydı? Sayılı günleri kalan, öleceğini bildiğiniz bir hastaya bile veda ettiğinizi düşünürdünüz, buna kendinizi hazırladığınızı. Ama hiçbir zaman bu hazırlığı tam olarak o haberi duyduğunuz zamana kadar bitiremezdiniz. Öyle değil mi? O zaman kadının bu güçsüzlüğü normaldi değil mi?

Fırat sıkıntıyla yanında put gibi oturan kadına bakıp duruyordu belirli aralıklarla. Konuşmuyor, hareket etmiyor kendisiyle hiçbir temasa geçmiyordu. Bu kötüydü, odada olan harpten sonra bu sessizlik onu korkutuyordu. ''Cemre?'' diye mırıldandı kadına ama kadının duyduğunu sanmıyordu. Fırat geçen gece dans ederken düşündüklerini hatırladı. Acı bir gülümseme dudaklarında yer buldu. Adam tam da o gece düşündüğü gibi bu rüyanın biteceğini anlamıştı. Anlamıştı ama o bitiş o kadar acılı mı olacaktı onlar için sahiden? Şimdi de olacaklar apaçık gözünün önünde asfalt yolda bir film gibi oynuyordu. Cemre kendini kapatacak, alakası bile olmasa da bu olanlar yüzünden kendisini sorumlu tutacak ve o kadını yakalamak için birçok tehlikenin içerisine atlayıp dururken Fırat'la hiç birlikte değilmiş gibi, hiç birbirlerini seven iki âşık gibi, birlikte o güzel dakikaları geçiren bir çift gibi olduklarını umursamadan buz gibi duvarlar örecekti aralarına. Fırat kadını tekrar duygularına döndürmek için uğraşacak birçok kavga edecekler, birbirlerinin kalplerini kıracaklardı.

''Cemre...'' dedi tekrar yorgun bir sesle ama kadına sesini duyurabilmiş kendisine dönmesini sağlamıştı bu sefer. Cemre adama bomboş gözlerle bakıyordu. Gözleri kanlanmış, ruhu çekilmiş gibiydi. Diğer şehirlerden şehit haberleri aldıklarında da çok üzülüyor ağlıyordu ama insanın kendi Timinden birinin şehit olması çok başka bir duygu karmaşasıydı onun için. ''Biliyordun değil mi?'' diye sordu Cemre boğuk çatlak sesiyle adama sorarken. Cemre bu sorunun cevabını çok iyi biliyordu. Fırat'a gelen gece telefonlarını, onun dalıp gitmesini, çektiği ufak mesajları, yanında telefonda konuşmadığını... Biliyordu ama en çok kendisine kızıyordu. Kimse onunla telefonda iki kelime bile doğru düzgün konuşmamıştı hiç. Operasyona çıkacaklarını öğrenip tatilini yarıda bırakacaklarını hepsi biliyordu çünkü. Bu yüzden Cemre anlamasın diye onunla konuşmamayı tercih etmişlerdi. Ama Cemre nasıl anlamamıştı? Ailesinin yanında o da tıpkı Fırat'ın yaptıklarını yapıyordu zamanında. Onlara belli etmesin, onlar üzülmesin diye o da onlardan kaçıp dururdu sürekli. Ah! Rüyasında Ceren'in ona dedikleri yankılandı kulağında. ''Yumuşadın!''

Yumuşamıştı galiba Cemre gerçekten de. Yumuşamış olmalıydı ki etrafında dönen şeyleri anlamamıştı. Şimdi kendi içinde dizlerini dövüyordu Cemre. Orada olsa, operasyonda olsa belki de engelleyebilirdi tüm olanları? Belki de koruyabilirdi timinin tek sarışını, yakışıklı askerini... Gözleri sulandı yine.