İSMİ LAZIM DEĞİL

57.Bölüm Yenilenme

Öksürükler içinde bilincim yerine gelmişti. Gözlerimi açmaya çalışıyordum ama sanki göz kapaklarıma biri tuğla koymuşçasına çok ağır geliyor, açamıyordum. Nefesimi bir türlü toparlayamıyor, havasızlıktan boğuluyor gibiydim.

Neredeydim ben? Gözlerimi açabilseydim nerede olduğumu görebilecektim ama nekadar uğraşsam da boşa çabalıyormuşum gibi hissediyordum. Sahi, ben en son neredeydim?

Ah doğru, en son o lanet olasıca depodaydım. Kocam ölmesin diye sonuçları çok ağır olacak bir plan yapmıştım. Bu planı öyle hızlı harekete geçirmiştim ki sadece iki arkadaşımın haberi vardı.

Deniz ve Nur. Bu iki kız arkadaşımda aynı Elvin, Sude, Merve ve Ecrin gibi çok eski arkadaşlarımdı. Aslında Elvin, Sude ve Merve varlıklı bir aileden geliyorlardı. Onların elinin uzun olmasının sebebi aileleriydi. Ama onlarda fazlasıyla başarılı ve zekilerdi.

Deniz ve Nur ise yetimhanede büyümüş kişilerdi. Onlarla tanışmamız da çok garipti aslında. Sahil kenarında oturmuş tek başıma piknik yaparlarken beni görüp 'neden tek başına oturuyorsun?' demişlerdi. Ve bu şekilde tanışıp, arkadaş olmuştuk. Uzun bir süre boyunca arkadaş kaldık ama aynı diğer kızlar gibi bir süre sonra konuşmayı kestik. Hepimizin hayatında kendi çapında yoğunluk vardı. Onlar bizim gibi şanslı değillerdi, aileleri yoktu ve bir yerlere gelmek için bizden daha fazla çabalamaları gerekiyordu.

Onlarla onca yıl sonra ilk defa Aras sayesinde karşılaşmıştım. Aras'ın evraklarını kurcalarken 'Kod 2-3' adında bir dosya ile karşılaşmıştım. Merakıma yenik düşüp dosyayı açtığımda ise Nur ve Deniz'in resimleriyle karşılaştım.

Dosyayı okumaya başladığımda ise onlar ile ilgili çok enteresan bilgiler ile karşılaştım. İkiside çok özel bir eğitimden geçip ajan olmuşlardı. Ama diğer ajanlardan farklı bir devlete değil, çok önemli gizli bir kuruluşa hizmet ediyorlardı. Nur ve Deniz'e numaraları ile hitap ediyorlardı. Yani Kod-7 ve Kod-8.

Dosyada onlar ile ilgili bir çok bilgi vardı. Tüm testleri çok yüksek puanla geçmişlerdi. Tabii ki bu benim için fazlasıyla şaşırtıcı bir durumdu. Neredeyse tüm arkadaşlarım çok farklı yerlerdeydi. Deniz ve Nur ajan, Sude Tıp, Elvin moda tasarımı, Merve psikolog  Ecrin ise çok başarılı bir yazılımcı olmuştu. Ben ise bir mafyaya dönüşmüştüm. Ve en iyi yanlarından biri tüm kız arkadaşlarım iş alanlarında fazlasıyla başarılıydı. Kim demiş kadınlar çok başarılı olamaz diye?

Ateş hayatıma girdiği zamandan beri öyle şeyler yaşamıştım ki Deniz ve Nur'un gizli bir örgütte ajan olmasına, Sude, Merve ve Elvin'in ise nekadar normal meslek sahibi olsalar da arkalarının çok sağlam olmasına şaşırmamıştım. Kısacası herkesin sahip olamayacağı hatta neredeyse imkansız derecede kız arkadaşlara sahiptim.

İşin en trajikomik tarafı ise Ecrin'de başka bir gizli örgütte çalışıyordu. Absürt bir şekilde tüm kızlar olarak dışarıdan normal bir hayatı varmış gibi gözüksekde gerçekte çok karanlık bir dünyaya sahiptik. Filmlere konu olacak bir arkadaşlık hikayesi!

Plana gelecek olursak, Nur, Sude ve Elvin'in bağlantıları sayesinde dosyada olan Nur ve Deniz ile iletişime geçmiştim. Aynı zamanda Ecrin ile de iletişime geçmiştim. Ama Ecrin fazlasıyla iyi korunduğu için bu durum kızları bir tık zorlamıştı. Deniz ve Nur ile kısa bir sohbetin ardından bana örgütlerinde üretilen gizli bir kaç ilaç vermişlerdi. Verdikleri ilk ilaç nabzı farkedilmeyecek derecede düşüren bir ilaçtı, kişinin öldüğünün sanılması için kullanılıyordu. Bu etkiyi gösteren benzer ilaçlarda vardı ancak örgütlerinin ürettiği ilaç çok daha farklıydı. Hiçbir alet ile yaşadığım anlaşılamazdı.

Olurda bana karşı böyle bir seçenek sunulursa diye her türlü seçeneği hesabıma katmış ve ayarlamıştım. Giyinildiği neredeyse belli olmayan kurşun geçirmez yelekleri, sahte kanı her şeyi ayarlamıştık. Ecrin ise yazılımı sayesinde Aras'ın bulunduğum depoya gelmesini olabildiğince geciktirecekti. O esnada  Deniz ve Nur kapıda ki koruma ordusunu yok edeceklerdi. Evet o 2 kız koca koruma ordusunun bir kısmını sessizce yok etmişler ve cesetleri ortadan kaldırmışlardı. Hepsini yok etmemelerinin sebebi Aras'ın bu durumdan şüphelenmesini istememeleriydi.