İSMİ LAZIM DEĞİL

21.Bölüm VEDA

Gözlerimi açtığımda yatağım boştu. Saate baktığımda, saatin 12:40 olduğunu gördüm. Yataktan hızlıca çıkıp banyoya girdim. Güzel bir duş alıp üstümü giyinip aşağıya indim. Zeynep mutfakta bir şeyler ile uğraşıyordu.

"Günaydın"

"Günaydın"

Zorla konuşuyorduk. Dün yaşanan şeyler canımızı çok acıtmıştı. Zeynep'in yüzüne baktığımda sabaha kadar uyumak yerine ağladığını farkettim. Göz altları çökmüş, gözlerinin için kızarmıştı.

"Ne yapacağız şimdi Ada? Bodrumda ki eve gittik diyelim. Bizi bulmaları 1 saatlerini bile almaz"

"Her şeyi düşündüm ben merak etme. Gideceğimiz ev evet benim ama tapusu üvey anneannemin üstüne. Soyağacında kayıtlı değil. Aralarında sadece imam nikahı vardı ve çocuklarıda olmadı zaten."

Zeynep sessizce başını salladı.

"Eşyalarını topladın mı?"

"Evet topladım, zaten bir kaç parça bir şeyim var pek alışveriş yapan biri değilim"

"Benimde burada kıyafetim yok. Dün alışveriş yaptığımız kıyafetlerde arabada. Bizim eve gittiğimizde orda ki kıyafetleri alırız. Eda çok uzun bir süre boyunca gelmeyeceği için onun kıyafetlerinide alırız. Her neyse kahvaltı yapmadan şimdi çıkalım istersen. Otobüste bir şeyler hazırlarız"

"Tamam, çantamı alıp geliyorum"

Kapıya çıkıp korumalara emir verdim.

"Evime gidiyoruz orda bir kaç parça eşyamı alıp geliyorum. Ne Ateş'e ne de Ahmet'e haber vermiyorsunuz anladınız mı?!"

Sessizce başlarını aşağıya eğip onayladılar. İyi ki Mehmet'e işkence yaptığım zaman oradalardı. O günden sonra Ateş'e nasıl saygı duyup, sözünü dinliyorlarsa aynısınıda bana yapıyorlardı.

Arabaya binip Eda ile kaldığımız eve geldik. 4 bavul çıkartıp ne varsa hepsini içine koyduk.

"Bunlar biraz fazla olmadı mı Ada?"

"Zeynep farkındaysan yeni bir hayata yelken açıyoruz"

Tüm eşyalarımı Zeynep'in yardımıyla topladım. Evden çıkmadan önce son kez evime göz gezdirdim. Ne güzel anılarım vardı burada. Her şey çok daha iyi olabilirdi. Neden böyle oldu ki? Daha evlenecektik, çocuklarımız olacaktı, tüm sorunlarımızdan kurtulup çok mutlu bir hayat sürecektik. Ama artık her şey için çok geçti.

Taksiyi arayıp telefonlarımızı evde bıraktık. Gps sayesinde bizi bulabilirlerdi ve bu durumu riske atamazdık. Taksiyi çağırıp bavulları yerleştirdik. Zeynep gece biletleri aldığı için beklemeden bavulları otobüsün bagajına yerleştirip yerimize geçtik.

Yol boyu Zeynep omzumda uyudu. Zaten gece boyu uyumadığı için böyle bir durum yaşayacağımı biliyordum. Aslında dinlemesi daha iyi oldu çünkü Bodrum'a gittiğimizde evi dip köşe temizlememiz lazımdı. Sonuçta yıllardır o eve giden kimse yoktu.

10 saatlik bir otobüs yolculuğundan sonra Bodrum'a gelmiştik. Otobüsten inip bavullarımızı aldıktan sonra taksiye binip adresi taksiciye söyledim. Zeynep yol boyunca çok stresliydi. Stresten bacağını sallayıp duruyordu.

"Kızım bir sakin ol artık! Bu kadar stres yapacak bir şey yok!"

Zeynep endişe ile gözlerime baktı;

"Nasıl yok Adoşum? Ben senin gibi sakin değilim. İlk defa böyle bir şey yaşıyorum. Yeni bir hayat, yeni bir şehir, yeni bir ev kısacası yeni bir düzen. Her şey sil baştan!"