បើអូនជារបស់បង

ភាគទី ១៨

អូស្ទីន...
ជីន ដឹកដៃលោកយាយពីផ្លូវចូលរហូតមកដល់ផ្លូវទៅកាន់បន្ទប់វីអាយភីសម្រាប់ដាក់ ជុងគុក ដែរគេដេកពេទ្យមួយខែជាងមិនសូម្បីតែកម្រើកម្រាមដៃម្រាមជើងផ្តល់សញ្ញាថាគេរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ ទឹកមុខរបស់លោកយាយពោពេញទៅដោយភាពខ្វាយខ្វល់និងការបារម្ភដែរមានចំពោះចៅប្រុសរបស់អតិតសង្សារចាស់របស់គាត់។
“លោកយាយមិចក៏មកទីនេះ?”ហូស៊ុក ដែរត្រឡប់មកពីពិភាក្សាជាមួយដុកទ័រក៏ជួបនិងលោកយាយដែរដើរញាប់ជើងមករក់បន្ទប់របស់ប្អូនប្រុសទើបប្រញាប់ដើរទៅរកយ៉ាងលឿន គេសំឡឹងមុខមនុស្សចំណាស់ទាំងងឿយឆ្ងល់។
“យាយមកមើល ជុងគុក យាយមិនដឹងថាគេទៅជាបែបនេះទេ!នាំយាយទៅរកគេឲ្យឆាប់ឡើង”
“បង ជីន មិនប្រាប់លោកយាយទេមែនទេ?”ឮសំណួរហាក់ដូចជាទើបតែដឹងឮដំណឹង ហូស៊ុក លាន់មាត់ធ្វើឲ្យ ជីន ព្រិចភ្នែកបន្តិចព្រោះខ្លួនទើបតែប្រាប់ខ្លាចលោកយាយឈឺទទួលយកមិនបានតែគេបានយករឿងនេះប្រាប់ ជីមីន ដែរតែរាងតូចមិនខ្វល់បន្តិចឡើយ។
“គេទើបតែប្រាប់កាលពីម្សិលមិញប៉ុណ្ណោះ”
“អ៊ីច្នឹងខ្ញុំនាំលោកយាយទៅរកគេ”គ្រប់គ្នាងក់ក្បាលមុននិងបោះជំហានចូលទៅក្នុងបន្ទប់វីអាយភី លោកយាយចូលមកដល់ឃើញ ជុងគុក ដេកបំពាក់ដោយអុកស៊ីសែន រាងកាយសុទ្ធតែស្នាមរបួសក្បាលមានបិទស្មង់ និងសន្លប់ស្តូកស្តឹងមិនដឹងខ្លួនសូម្បីបន្តិច គាត់ទទួលយកមិនបានសោះថាហេតុអីសុខៗទៅជាបែបនេះបាន។
“ពុទ្ធោ!ចៅរបស់យាយ មិចក៏ទៅជាបែបនេះ?អ្នកណាធ្វើអីចៅទៅ?”ស្ត្រីចំណាស់លូកដៃចាប់មុខរបស់ ជុងគុក និងអង្អែលដោយក្តីស្រលាញ់ ក្មេងម្នាក់នេះកំសត់យ៉ាងណាក្រោយប៉ាម៉ាក់របស់គេស្លាប់ គេត្រូវរៀនរស់តែម្នាក់ឯង បងប្រុសមានតួនាទីមើលការងារជំនួសប៉ាម៉ាក់ដែរស្លាប់ទៅ គេមានតែគាត់ម្នាក់ឯ ហូស៊ុក
ត្រូវនៅទីនេះដើម្បីមើលការងារទាំងលំបាក បងប្អូនរបស់ពួកគេពិតជាគួរឲ្យសង្វេគព្រោះមានលុយតែមិនមានក្តីសុខ ម្នាក់ៗត្រូវក្លាយជាមនុស្សធំទាំងនៅក្មេងខ្ចីមិនដឹងអ្វីទាំងអស់។
“មីន យ៉ុនហ្គី ដើម្បីនាំយក ជីមីន ទៅវិញគេប្រើគ្រប់វិធីធ្វើឲ្យប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំរបួសវិះតែស្លាប់!សំណាងហើយដែរប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំត្រូវបញ្ចូនមកមន្ទីរពេទ្យឲ្យបានទាន់ពេលវេលា”ទឹកភ្នែកមួយតំណក់របស់បងប្រុសស្រក់កាត់ថ្ពាល់ភ្លាម គេលើកដៃវាស់ចេញយ៉ាងលឿន មកទល់ពេលនេះមិនគិតចង់សងសឹកអ្នកណាឡើយតែគ្រាន់តែសង្ឃឹមថាប្អូនប្រុសនិងដឹងខ្លួនឆាប់ៗនេះប៉ុណ្ណោះ។
“ឆាប់ដឹងខ្លួនឡើងមកណ៎ាចៅ!មនុស្សដែរឯងស្រលាញ់គេជិតរៀបការនិងគ្នាហើយបើឯងពិតជានៅស្រលាញ់គេត្រឡប់ទៅយកគេមកវិញឲ្យបាន!ចៅនៅក្បែរឯងរង់ចាំឯងទៅយក ជីមីន មកវិញឮទេ?”
លោកយាយនិយាយខ្សាវៗ និងអង្អែលក្បាលរបស់គេព្រមទាំងឈ្ងោកមុខទាំងការឈឺចាប់ពេលឃើញសភាពដែរលែងមានស្មារតីនេះ ចៅរបស់គាត់ចិត្តអាក្រក់និងចិត្តដាច់ណាស់ បើជាគាត់គឺគាត់និងថែរក្សារមនុស្សដែរស្រលាញ់គាត់ជាងថែរក្សារមនុស្សដែរគាត់ស្រលាញ់ព្រោះមនុស្សដែរស្រលាញ់យើងនិងដឹងពីអ្វីដែរយើងត្រូវការ និងមិនត្រូវការ ចំណែកមនុស្សដែរយើងស្រលាញ់និងមិនដឹងពីតម្រូវការរបស់យើងរឹតតែមិនដឹងថាអ្វីដែរគេកំពុងធ្វើជាកំហុសឡើយ។
មនុស្សដែរស្រលាញ់យើងនិងផ្តល់ឲ្យយើងនូវក្តីសុខពេញមួយឆ្នាំទោះមិនបានមួយជីវិត មនុស្សដែរស្រលាញ់យើងនិងផ្គាប់ចិត្តយើង មនុស្សដែរស្រលាញ់យើងមិនថាឃ្លាតឆ្ងាយគ្នាប៉ុណ្ណានៅតែរក្សារការស្រលាញ់ដែរមានចំពោះយើងដូចជាសិលា ដែរត្រូវការពេលរាប់លានឆ្នាំដើម្បីរិចរិល។
ទឹកភ្នែកដ៏បង្គប់ការឈឺចាប់របស់មនុស្សវ័យចំណាស់ស្រក់លើថ្ពាល់របស់អ្នកជំងឺបន្តិចប៉ុណ្ណោះ តែបន្តិចទេគេស្រាប់តែទាញត្របកភ្នែកឡើងសន្សឹមៗ ម្រាមដៃកម្រើកដូចមានអ្វីមកដាស់គេឲ្យភ្ញាក់ពីការគេងដើម្បីមកនាំយករបស់ដែរគួរតែជារបស់គេត្រឡប់ទៅវិញ ដាច់ខាតមិនត្រូវចុះចាញ់ ដាច់ខាតមិនត្រូវឲ្យបាត់បង់ឡើយ ជុងគុក ញោចចិញ្ចើមបន្តិចធ្វើឲ្យអ្នកនៅក្នុងបន្ទប់ភ្ញាក់ព្រឺតនិងឆោឡោ។
“ជុងគុក?”
“ដុកទ័រមកបន្ទប់វីអាយភីជាន់ទី២១បន្ទប់៧៨៤”ជីន មិនចាំឲ្យបងប្រុសអ្នកជំងឺស្រែកទាន់គេរំភើបជាងអ្វីដែរបង្ហាញមកខាងក្រៅមុននិងប្រកាសទៅកាន់ដុកទ័រដែរប្រចាំការនៅទីនេះ។
ដុកទ័ររូតរះមកកាន់បន្ទប់នេះយ៉ាងលឿននិងពិនិត្យមើលអ្នកជំងឺទៅលើមុខរបួសដែរមិនទាន់បានសះស្បើយ ជុងគុក បើកភ្នែកភ្លឹះៗមិននិយាយស្តីតែខួរក្បាលរបស់គេកំពុងប្រមូលការចងចាំត្រឡប់មកវិញ
បន្តិចម្តង។
“ប្អូនរបស់ខ្ញុំយ៉ាងមិចហើយ?”គ្រាន់តែដុកទ័រញញឹមបន្តិចហើយដកខ្លួនចេញនិងបញ្ជារឲ្យគ្រូពេទ្យស្រីដោះស្មង់រុំក្បាលនោះចេញ ហូស៊ុក ម្នីម្នាឈានជើងទៅសួរនាំទាំងតក់ក្រហល់។
“អ្នកប្រុសសះស្បើយពាក់កណ្តាលហើយ របួសទាំងក្នុងទាំងក្រៅលែងរើលែងធ្វើទុក្ខឲ្យអ្នកប្រុសពិបាកទៀតហើយ ប៉ុន្តែរង់ចាំដល់មួយសប្តាហ៍ទៀតទើបអាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យបាន!អ្នកប្រុសសះស្បើយលឿនជាងការគិតទៅទៀត ព្រោះពេលមកដល់ដំបូងពួកយើងមិនទាំងរំពឹងថាអ្នកប្រុសនិងមានជីវិតរស់នៅ ប៉ុន្តែអ្នកប្រុសអាចដឹងខ្លួនលឿនជាងការកំណត់របស់ពួកយើងប្រសើរណាស់”
“អរគុណលោកដុកទ័រហើយ”គេនិយាយតែប៉ុណ្ណឹងស្របពេលដែរក្រុមគ្រូពេទ្យរួចដៃក៏នាំគ្នាចាកចេញទៅបាត់។
“ឯងមានឈឺត្រង់ណាទេ?បងនិងប្រាប់ពេទ្យឲ្យពិនិត្យឲ្យឯងម្តងទៀត”ហូស៊ុក ដាក់ខ្លួនអង្គុយក្បែរប្អូនប្រុសដែរមិននិយាយស្តីអីមួយម៉ាត់ លោកយាយក៏ដើរមកជិតគេនិងញញឹមដាក់គេ។
“ជី...ជីមីន...នៅឯណា?”សំឡេងស្អកពោលឡើង សំណួររបស់គេធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នានៅក្នុងបន្ទប់ស្ងាត់មាត់និងមើលមុខគ្នាមិនដាក់ គ្មានអ្នកណាចង់ឆ្លើយតែអ្វីដែរសំខាន់សម្រាប់ប្រុសម្នាក់នោះគឺមនុស្សម្នាក់នោះ។
“គេត្រឡប់ទៅវិញហើយ!”
“មានមនុស្សនាំ...គេទៅមែនទេ?”ការចងចាំស្រពិចស្រពិល ជុងគុក លើកដៃខ្ទប់ក្បាលនិងជ្រួញចិញ្ចើមចាំបានថាមានមនុស្សម្នាក់នាំមាឌតូចចេញទៅទាំងមិនងាកក្រោយ ចេញទៅទាំងមិនក្រឡេកមើលគេថាគេឈឺចាប់យ៉ាងណានោះទេ។
“អឹម”គ្រប់គ្នាងក់តិចៗនិងគ្រហឹមជាចម្លើយ។
“...”ជុងគុក ធ្វើទឹកមុខស្មើរនិងស្ងៀមទ្រឹងដូចជាគល់ឈើ ក្រសែរភ្នែកខ្មៅក្រឹបមិនរង្គើរង្គោះអីបន្តិចសោះធ្វើឲ្យ ហូស៊ុក ស្មានដឹងភ្លាមៗ។
“កុំគិតធ្វើអីឆ្កួតៗឲ្យសោះណា៎ បងដឹងថាឯងពិបាកទទួលយកតែឯងត្រូវព្យាបាលខ្លួនហើយទៅតាមគេត្រឡប់មកវិញ មកនៅជាមួយឯងវិញ តែបងសុំតែម៉្យាងកុំសម្លាប់នរណាម្នាក់ទៀតឲ្យសោះ!”
“ខ្ញុំគេងយូរប៉ុណ្ណាហើយ?”គេមិនឆ្លើយតែសួរសំណួរផ្សេងជំនួស ហូស៊ុក ដកដង្ហើមធំកំពុងហាមប្អូនប្រុសដែរមិនកម្រើក ពេលណាដែរ​ ជុងគុក មិនកម្រើកមានន័យថាកំហឹងតែកប់ទុកកំពុងលាក់ក្នុងចិត្តគំនិតរបស់គេគ្មានអ្នកណាអាចឃាត់គេបានឡើយក្រៅពីមនុស្សម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។
“មួយខែដប់បួនថ្ងៃ”
“ពួកគេអាចនៅជាមួយគ្នាដែរទេ?”ជុងគុក សួរបន្ត។
“ជុងគុក ក្រែងឯងកំពុងតែឈឺមែនទេ?មិចក៏មិនខ្វល់...”
“ខ្ញុំសួរបងក៏ឆ្លើយមកថាមែនឬមិនមែន?”អ្នកជំងឺងាកខ្វាប់ ហូស៊ុក ស្ងាត់មាត់ឈឹងព្រោះគេក៏មិនដឹងថាពីរនាក់នោះនិងនៅជាមួយគ្នាក្នុងន័យបែបណាដែរ។
“មែន!ប៉ុន្តែមិននៅជាមួយគ្នារាល់ពេលនោះទេ ជីមីន នៅជាមួយបងនិងលោកយាយហើយពេលនេះ...”ជីន និយាយជំនួសនិងចង់សម្តៅដល់ថាពួកគេមិនបានប្រើភាពជាប្តីប្រពន្ធអ្វីឡើយ នេះជាអ្វីដែរ ជុងគុក ចង់ដឹងថាកម្មសិទ្ធិរបស់គេមានសម្រាប់តែគេម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
“ពេលនេះយ៉ាងមិច?”
“ពេលនេះពួកគេព្រមព្រៀងរៀបការនិងគ្នាហើយ”
“ថាមិច?”ជុងគុក ភ្ញាក់ព្រឺតដូចមានអ្នកមកដាល់កណ្តាលមុខ​ ដៃមាំក្តាប់យ៉ាងណែនមិនបញ្ចេញអាការៈឆោឡោតែគេ...
នៅស្ងៀម!!!
“ពួកគេជិតរៀបការហើយ”
“ហ៊ឹស!ខ្ញុំវិះតែស្លាប់ពួកគេបែរជារៀបការនិងគ្នាទៅវិញ កុំស្មានថាខ្ញុំព្រមឲ្យមង្គលការនោះកើតឡើងដោយងាយស្រួលឲ្យសោះ មិនអាចដាច់ខាតពួកគេត្រូវតែមិនបាននៅជាមួយគ្នាជារៀងរហូត”ស្តាប់ចប់បេះដូងឈឺដល់ថ្នាក់ស្ពឹកមុនបាត់ទៅហើយ ជាពិសេសអ្វីដែរគេអាចដឹងនោះគឺក្លាយជាបែបនេះ ពាក្យស្បថសង្គត់តាមជើងធ្មេញយ៉ាងមុតមាំ។
“ល្អហើយដែរចៅនៅតែគិតបែបនេះ”លោកយាយញញឹមពេលឮសម្តីរបស់គេបែបនេះតែក៏មិនអស់សង្ឃឹមព្រោះតែសម្តីរបស់ ជុងគុក ធ្វើឲ្យគាត់នឹកដល់មនុស្សម្នាក់ទៀតហើយ។
“លោកយាយមិនបាច់ហាមឃាត់ទេឲ្យពួកគេបានរៀបចំអ្វីជាមួយគ្នាលើកចុងក្រោយសិនទៅ”

ទីងងឹត...
បន្ទប់ការងារមិនចំជាបន្ទប់ការងារ បន្ទប់សៀវភៅមិនចំជាបន្ទប់សៀវភៅ បន្ទប់ដាក់ទោសមិនចំជាបន្ទបដាក់ទោស ព្រោះទីនេះមានទាំងសៀវភៅ មានទាំងការងារ មានទាំងទារុណកម្ម ស្រមោលរបស់បុរស
ម្នាក់បានដើរចូលមកដោយដៃទទេរតែអ្វីដែរមិនទទេរគឺការដឹងឮពីអ្វីមួយ បុរសវ័យក្មេងខ្ទង់២៣ឆ្នាំអង្គុយជក់បារីក្នុងទីងងឹត ដោយមានស្រីស្នេហ៍ម្នាក់អង្គុយចំពីមុខចន្លោះជើងដើម្បីបំពេញតម្រូវការព្រោះតែពេលនេះគេកំពុងរំងាប់អារម្មណ៍និងតណ្ហាតិចៗហើយ គេទើបតែមានអាយុត្រឹម២៣តែគេចង់បានអ្វីម៉្យាងដែរមនុស្សអាយុចាស់ជាងគេនិងក្មេងជាងគេចង់បានដូចគ្នា។
“ចៅហ្វាយ ចន ជុងគុក ដឹងខ្លួនហើយ”បុរសម្នាក់នោះមានវ័យមិនចាស់ជាងចៅហ្វាយនិងមិនក្មេងជាងចៅហ្វាយឡើយ តែការរៀបរាប់របស់គេធ្វើឲ្យចៅហ្វាយនោះញញឹមយ៉ាងស្រស់ បោចសក់របស់ស្រីម្នាក់នោះចេញមុននិងទាញកន្សែងមករុំចង្កេះមុននិងដើរទៅរកក្មេងប្រុសដែរមានអាយុក្រោម១៨ឆ្នាំកំពុងចងដៃឡើងលើ មានស្នាមពេញខ្លួនព្រោះបម្រើតណ្ហាគេមិនបានល្អ មិនពេញចិត្តរបស់គេឡើយ។
“បើ ចន ជុងគុក ចេញមុខហើយយើងមិនបាច់ចេញមុខទេព្រោះវាប្រាកដជាមិននៅស្ងៀមឡើយទាំងការពិតវាជិតងាប់...”និយាយហើយគេដកបារីចេញពីមាត់និងបង្ហុយផ្សែងទៅលើក្មេងម្នាក់នោះ តាមពិតក្មេងម្នាក់នេះមានរូបរាងដូចជា មនុស្សដែរគេស្រលាញ់ណាស់ទើបចាប់មកឲ្យដេកជាមួយតែវាល្ងង់មិនចេះស្អីសោះ។
“តែបើចៅហ្វាយមិនចេញមុខអ្នកប្រុស ជីមី​ន និងបានទៅនៅជាមួយវាដូចដើម”នោះហើយជាមូលហេតុដែរគេនៅមិនចេះស្ងៀម ព្រោះតែម្ចាស់ឈ្មោះម្នាក់នោះគត់ដែរគេប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំងមកនៅក្បែរហើយម្ចាស់ឈ្មោះត្រូវតែជាមនុស្សរបស់គេតែម្នាក់ប៉ុន្តែគេត្រូវឆ្លងកាត់មនុស្សជាច្រើននាក់ទើបទទួលបានមនុស្សម្នាក់នោះ។
“មិនអីទេយើងមានវិធីក្នុងការយកមនុស្សដែរយើងស្រលាញ់មកជារបស់យើងវិញហើយ”
“យល់ហើយបាទ”
“យើងខ្ចីដៃរបស់ឯងសិនសម្លាញ់...ពេលដែរឯងធ្វើវាបានហើយត្រូវតែប្រគល់គេមកឲ្យយើង ហាសហា”គេសើចខ្លាំងៗដូចជាមនុស្សឆ្កួត កែវភ្នែកពោពេញដោយភ្លើងកំហឹងតែវាមិនឆេះនៅពេលនេះទេ។