Ruh-u Revan (Tamamlandı)

Bölüm:11 🍃

~Ahsen'den~

Göz kapaklarımı araladığımda sabah ezanı okunuyordu. Yavaşça yerimde doğrulup uykumun açılması için gözlerimi ovuşturdum. Ne ara uyumuştum ben? En son annemle babam odamdan çıkınca gelmesinler diye kapımı kilitlemiştim ve uyumamak için direniyordum. Yataktan kalkıp ağrıyan vücudumu esnetmeye başladım. Sanırım kötü bir pozisyonda uyuyakalmıştım.

Esnerken elimi ağzıma kapatarak odamın kapısının önüne geldim. Anahtarı çevirip kilidi açtım ve kapıyı araladım. Kapının önünde oturan kişiyi görmemle korkudan küçük bir çığlık attım. Başta farkedememiştim. Kapımın önünde oturan kişi babamdan başkası değildi. Ne işi vardı ki burada?

Babamın yanında dizlerimin üzerine çöküp omzundan hafifçe dürterken bir yandan da "Baba? Baba uyan." diye seslenmeye başladım. Babam anında uyanmış uykulu gözleriyle bana bakarak "Kızım" demiş ve bana sarılmıştı. Ona karşılık vererek sarıldım ben de. Babam sanki uzun zamandır beni görmemiş gibi, birbirimize hasret kalmışız gibi sıkı sıkı sarılıyordu bana. Bu halde kapımda beklemesi kendimi kötü hissettirmişti açıkçası.

Babamdan ayrıldığımda "Baba neden buradasın?" diye sordum merakla.

Babam "Senin için kızım, çok endişelendik annenle. Bir sıkıntı olursa diye kapıda bekledik. Annenin ameliyata gitmesi gerekti. O yüzden burada değil." diyerek bir açıklama yapmıştı.

Destek alarak ayağa kalktığında onunla birlikte ben de ayağa kalktım. Ben ailem hakkında neler düşünüyordum ama onlar bana nasıl davranıyordu. Zihnim büyük bir kargaşanın ortasında kalmıştı ve ben o kargaşadan asla çıkamıyordum.

- Kızım, biliyorum kötü bir haber aldın ama bu geçmişte kaldı ve-

Kendime engel olamadan babamın sözünü kestim.

- Geçmişte kalan bir şey yok baba. On yıl geçmiş olsa da hâlâ benimle... Ayrıca o kadının kim olduğunu öğrendikten sonra... Düşündükçe içim ürperiyor daha da korkuyorum...

Babam bana tekrar sarılırken tepkisiz kalmayı tercih ettim. Düşündükçe daha da kötü oluyordum ve babamın o kadının kim olduğunu bilmesine rağmen bunu benden saklaması da ayrı canımı sıkıyordu.

- Prensesim biliyorum bu durum senin için çok zor... Ama korkmana gerek yok, ben buradayım yanındayım. Ayrıca o kadın da tutuklandı, çıkamaz bir daha dışarı.

- Hmm tabi..

Verdiğim ters tepkiden sonra babamın yumuşak tavrından bir eser kalmamalıydı ama yine sessiz kalmıştı. Bir şey demeden beni sarmalamaya devam etmişti.

Ali'nin odasından çıkmasıyla bu zorlu ânım son bulurken babamın kollarından sıyrılıp tekrar odama geçtim. Bundan sonrası benim için nasıl olacaktı bilmiyorum... Ben, bırakın dışarı çıkmayı odamdan çıkmayı bile istemiyordum.

***

Bir hafta olmuştu ve ben okula bile gitmemiştim bu süreçte. Babam annemi ikna etmişti. Biraz kendime gelmem için. Ama ben kendime gelebilecek bir halde değildim.

Babam sürekli benimle konuşuyordu. Annem psikoloğa gitmemi istiyordu. Ali sürekli ne olduğunu analamaya çalışıyordu. Kiraz ve diğerleri her gün yanlarına gitmemi istiyordu. Birde astımım olduğunu öğrenmiştim ne harika değil mi? Babamın da astımı varmış, ondan bana kalan güzel bir hatıra daha!

Bu bir hafta beni annemden ve babamdan daha da uzaklaştırmıştı. Israrla namaza başlamamı istemeleri, babam ruhuma şifa olacağını düşünüyor, annem tesettüre girmemin önemini anlatıyor falan filan rutin şeyler yani.