Ruh-u Revan (Tamamlandı)

Bölüm:55 💫

Selamun aleyküm. Dediğim gibi finali kaldırdım, devam ediyoruz.

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayııınnn lütfeeennnn. Keyifli okumalar.

Ahsen gördüğü kabusun etkisiyle nefes nefese yerinde doğruldu. Telaşla bir eli karnında yan tarafında döndü ama Ömer'i göremedi. Korku içinde derin nefesler alarak sırtını yatak başlığına yasladı.

Onu bırakıp gittiğini zannederek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı Ahsen. Annesinin hamileliğinin babası olmadan geçtiğini bildiğinden aynı şeyi yaşayacağından korkuyordu. Kabus görmeye de başlamıştı. Bir anda dış kapıdan gelen sesle tamamen sessizleşip dışardan gelen seslere odaklandı. Kendi odasının kapısı yavaşça aralanıp içeri Ömer girince tekrar ağlamaya başladı Ahsen.

- Güzelim, noldu?

Ömer telaşla eşinin yanına gelip sıkıca sarıldı. "Bir tanem noldu, iyi misin? Bir şey mi oldu? Hastaneye gidelim mi?"

"Ömer.."

"Gittin diye korktum.."

- Güzelim, öğlen namazını kılmaya gittim?

Ahsen, Ömer'in kollarında biraz sakinleşmişti. Ömer de çaresiz ne yapacağını bilmez bir haldeydi artık. Ahsen'in neden bu denli endişeli ve kaygılı olduğunu anlamıyordu.

- Ömer!

Ahsen hissettiği sancıyla Ömer'in elini sıktı.

- Güzelim noldu?!

Ömer telaşla ayaklandı hemen. Bir eliyle Ahsen'in yanağını okşayarak onu sakinleştirmeye çalışıyordu. "Güzelim tamam, sakin ol, hemen hastaneye gidiyoruz tamam mı?"

- Ömer.. Ömer çarşafım..

Ömer bir an duraksayıp hızlıca çarşafını getirdi ve Ahsen'in giymesine yardımcı oldu. "Tamam güzelim sen sakin ol, hiçbir şey olmayacak tamam mı?"

Ahsen, Ömer'in söylediklerine inanmak istiyordu. Daha önce bebeğini düşürmüştü. Şimdi de aynı şeyi yaşamaktan korkuyordu. Hastaneye gidene kadar ağrısı azalmıştı ama yine de içinde bir korku vardı.

***

- Anne? Sizin ne işiniz var burada?

- Oğlum size geliyorduk. Bir anda telaşla çıktınız arabaya bindiniz. Bizde korktuk peşinize geldik. Noluyor?

Ömer yorgun bakan gözlerini annesinin gözlerine kenetledi. O an gözleri dolmuş, bir damla yaş yavaşça süzülmüştü yanaklarından.

- Oğlum..

Başını annesinin omzuna yasladı Ömer. Annesi şefkatle yanaklarını okşarken derdini anlatmaya çalıştı.

- Annem çok çaresiz hissediyorum kendimi. Ahsen'e yetemiyorum sanki.

- Neden oğlum, biz şahidiz elinden geleni yapıyorsun.

- Yine de içindeki o endişeyi söküp alamıyorum. Öğlen namazına gitmiştim. Geldiğimde ağlıyordu. Bana 'gittin sandım' dedi... Neden gitmemden korkuyor ki?

Asel Ahsen'in neden korktuğunu biliyordu.

- Bunun seninle alakası yok oğlum. Biliyorsun, Gamze Ahsen'e hamileyken Asaf bey esir düşmüştü. Gamze'nin hamileliği boyunca yanında olamamış. Bir annenin hamileliği nasıl geçerse, bebekte o yönde etkilenir. Ahsen'de ister istemez korkuyor belli ki.

Ömer şimdi anlamıştı.. İyi de ne yapabilirdi ki? Eşinin içinden o korkuyu nasıl alabilirdi?

- Demek o yüzden.. Ben ne yapacağım anne? Ne yapabilirim ki?