Bu kitap mefhum isimli kitabımın ikincisidir!!!
Mefhumu okumadan bunu anlamanız zor olabilir ☺️
Ruh-u Revan; Ruhun zuhuru, ruhun akışı, ruhun ferahlığı anlamlarına gelir...
Tanıtım,
İnsan nedir?
Bunu sorgulayarak başladım ben. Sahi insan nedir ge...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Gamze ve oğlu Ali Enes, yanındaki kadını siz annesi yaşında kapalı biri olarak hayal edin lütfen dkalejkskekek)
Gamze içinde sakladığı gözyaşlarıyla beraber, yıllardır her derdine derman olan, en yakın arkadaşı, hayatını paylaştığı adamın yanına doğru ilerledi. Kimsenin ağladığını görmesini istemiyordu ve tevafuktur ki o arada koridorda Asaf dışında kimse yoktu. Gamze ne kadar belli etmese de Asaf gamze'nin gözlerinin içindeki o hafif kırgınlığı bile fark etmişti. Karısının ellerinden tutarak avuç içlerini öptü. "Efulim ne oldu?"
Gamze tutamadığı gözyaşlarını bir bir akıtmaya başladı. Asaf'ın sevdiği kadının bu halini görmesiyle gözleri doldu. Etrafta kimsenin olmadığından emin olduktan sonra karısının elinden tutarak onu sakin bir yere götürdü. Sakin bir yere gittiklerinden emin olduktan sonra Gamze konuşmaya başladı.
"Birçok insanın hayatını kurtardım. Birçok uzmanlık aldım. Yeni Doktorlar yetiştirdim ama kendi çocuğuma derman olamadım Asaf. Çok canım yanıyor, oğlumu o halde görünce çok canım yanıyor. Bana ne zaman zamanı gelecek dedi Asaf! B-bu ne demek? Ben buna nasıl cevap verebilirim? Herhangi bir hastaya bile bu haberi verirken gözlerim doluyor, sesim titriyor. Ben kendi çocuğuma bu haberi nasıl verebilirim Asaf'ım? Ali'nin vakti kalmadı, bir an önce..."
Gamze tamamlayamadı sözlerini.. Yüreği acıyla kavruluyordu. Asaf da aynı acılar içinde kıvranıyordu ama gamze'nin çektiği acının kendinden daha da fazla olduğunu anlıyordu. Gamze'nin eli ayağı bağlıydı, tıp ilmini almışken canından bir parçanın hastalığına derman olamıyordu. Derdi veren dermanı da verirdi elbet ki ama Gamze'nin şu anki ruh hali çok değişik bir boyuttaydı. Üstelik Ali belli etmese de annesine her zaman daha düşkün olmuştu. Bu da Gamze'yi bir tık daha zorluyordu. Asaf sesinin titrememesine dikkat ederek sevdiği kadının ellerini tuttu.
"Efulim bu bir imtihan diyeceğiz başka bir şansımız var mı? Elimizden gelen her şeyi yapacağız. Evet zor, evet acı bunu anlayabiliyorum ama Rabbimin bir bildiği var diyeceğiz bu imtihanı verdiyse mutlaka sonunda mükafatını da bize verecek diyeceğiz.."
Ardından karısının gözyaşlarını sildi. "Şimdi tekrar ve tekrar güçlü olmak zorundayız. O kapının önüne gidip hiçbir şey yokmuş gibi davranmak zorundayız. Oğlumuzla kızımızla her zamanki gibi güler yüzlü konuşmalıyız çünkü biz anne babayız.."
Gamze tekrardan şükretti rabb'ine karşısına Asaf'ı çıkardığı için tekrardan şükretti rabbine kendine her konuda destek olan, her daim onu anlayan bir hayat arkadaşı karşısına çıkardığı için. Gözyaşlarını silerek tamamen kendine geldi. Eşine sıkı sıkı sarıldı. "Asaf'ım iyi ki varsın!"
Asaf karısının başörtüsünün üzerinden ufak bir öpücük kondurdu.
"Asıl sen iyi ki varsın Efulim."
Daha sonra kol kola ve yüzlerinde her zaman yer etmiş ufak tebessümle eski yerlerine geri döndüler.
