Η Θεσσαλονίκη είχε φορέσει τα γιορτινά της. Παντού άστραφταν φωτάκια, κρεμόντουσαν λαμπερά στολίδια στις πλατείες· η πόλη είχε μπει για τα καλά στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Σε λίγες μέρες θα ξεκινούσαν οι διακοπές κι οι καρδιές όλων, μικρών και μεγάλων, χτυπούσαν με αισιοδοξία και προσμονή. Εμείς, με τα παιδιά, κάναμε ήδη σχέδια: πού θα πάμε, πώς θα περάσουμε αυτές τις ιερές ημέρες.
Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις γιορτές. Σηκώθηκα πρωί, όχι από βαρεμάρα, αλλά μ' ένα ανεξήγητο χαμόγελο, έτσι νιώθω πάντα τα Χριστούγεννα. Άκουσα τον Στέφανο να ξεπροβάλλει από το δωμάτιο
«Τι τραγουδάς κοπέλα μου πρωί πρωί;»
«Τελευταία μέρα ίσως;» απάντησα, κι εκείνος με κοίταξε κοιμισμένα.
«Και;»
«Και μετά, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!» φώναξα, γεμάτη ενθουσιασμό.
«Ωχ Θεέ μου, κάθε χρόνο το ίδιο», παραπονέθηκε πριν εξαφανιστεί στο μπάνιο.
Έβαλα ζεστό φούτερ και το παχύ μου μπουφάν, ο χειμώνας ήταν αληθινός. Βγήκαμε, εγώ με την αισιοδοξία μου και εκείνος με το μονόχνοτο ύφος του. Στο δρόμο προς το σχολείο, δεν κρατήθηκα και τραγούδησα ένα χριστουγεννιάτικο κάλαντο ενώ τρέχαμε. Προσέλαβα την Ελένη, την καρδιά του πρωινού μας, και της το αφιέρωσα τραγουδώντας.
«Ακόμα καλά- καλά δεν έχουμε Χριστούγεννα.» χαμογέλασε.
«Ναι, αλλά σε πολύ πολύ λίγες μέρες θα έχουμε!» φώναξα.
Ο Κώστας, που περνούσε κοντά μας, ρώτησε:
«Τώρα που το λέτε Χριστούγεννα, τι θα κάνουμε;»
«Ο Άρης πού είναι, παρεμπιπτόντως;» τον ρώτησε ο Στέφανος
Κατά φωνή, που, χασμουρημένος, έφτασε κι αυτός.
«Λέμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων.»
– «Εγώ θέλω χιόνι πάντως», είπε η Ελένη.
Άρχισαν να πέφτουν ιδέες: "Κάπου με χιόνι!" Και μετά ήρθε η σιωπή... μέχρι που ο Κώστας, σε χιουμοριστική διάθεση, μας φώναξε: «Εντάξει, μην το κάψετε πολύ, πρέπει να μπούμε μάθημα!» Όλοι γελάσαμε.
Η τάξη πλάκωσε με ζεστασιά και η σκέψη μου χοροπήδησε στις επόμενες δύο εβδομάδες: ύπνος, σειρές, χριστουγεννιάτικες ταινίες, ζεστή σοκολάτα... και ΑΡΗΣ, φυσικά.
Το κουδούνι της εξόδου χτύπησε. Άρπαξα την τσάντα μου και χοροπηδούσα από ενθουσιασμό.
DU LIEST GERADE
I'm in love with you
ChickLitΚαθώς περπατούσα ακούω μια αντρική φωνή... «Κοπέλα μου πρόσεχε που πας!» «Ε τι;» είπα και έβγαλα τα ακουστικά μου προσπαθώντας να καταλάβω τι έγινε,κοιτάζω και βλέπω ένα αγόρι με ένα καφέ στο χέρι ο οποίος έχει πέσει πάνω μου. «Δεν βλέπεις μπροστά σ...
