I'm in love with you

Shadow |22

Είχαν περάσει εβδομάδες. Τα μαθήματα τελείωσαν μαζί με το σχολείο μια σελίδα γύρισε. Οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν, η πιο κουραστική εποχή της χρονιάς. Όλο αυτό το διάστημα το πέρασα διαβάζοντας μαζί με τον Άρη. Με λίγες γκρίνιες, λίγα βλέμματα που φεύγαν απ' το βιβλίο για να χαθούν κάπου αλλού, μα τα καταφέραμε. Εκείνος πέρασε την τάξη. Δεν θα ξανακάνει τη Δευτέρα. Είμαι τόσο περήφανη...

Πρέπει να σταματήσεις να μιλάς σαν μάνα.

Ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε. Πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος... Σαν χθες να 'ναι που ήρθα σε αυτή την πόλη, σε αυτό το σχολείο. Δεν γνώριζα κανέναν. Και τώρα, γνωρίζω τόσους. Κι όχι απλώς ανθρώπους, μα πρόσωπα που αγάπησα σπουδαίους για μένα.

Αρχίσαμε τα μελό...

Πλέον, εγώ θα πάω στη Δευτέρα. Ο Άρης στην Τρίτη. Πανελλήνιες. Αλλά δεν θα αφήσω να με βαραίνει αυτό τώρα. Ξανά καλοκαίρι. Και ήρθε τόσο ξαφνικά, τόσο ανάλαφρα.

Σήμερα είχαμε κανονίσει να βγούμε με τα παιδιά. Μπήκα για μπάνιο, το νερό έπεφτε πάνω μου σαν λύτρωση, σαν να μου έπλενε και τις σκέψεις. Άρπαξα την πετσέτα, τύλιξα τα μαλλιά μου και πήγα στο δωμάτιό μου. Ο Στέφανος πιστός στο ραντεβού με την ταχύτητα ήταν ήδη έτοιμος. Με περίμενε.

Διάλεξα ένα τζιν σορτσάκι και ένα απλό μπλουζάκι. Χτένισα τα μαλλιά μου, πέρασα ένα λιπγκλος στα χείλη και ήμουν έτοιμη.

Φτάσαμε στον Λευκό Πύργο το μέρος μας. Εκεί που αράζουμε πάντα.

Αγκάλιασα την Ελένη, χαιρέτησα τα παιδιά. Κι όσο ήθελα να αγκαλιάσω κι εκείνον...

Λες και έχεις να τον δεις έναν αιώνα.

Για εμένα ήταν αιώνας. Μα μπροστά στους άλλους, ήμασταν δυο ξένοι. Αργότερα ήρθε και ο Πάνος πάντα με την καθυστέρησή του.

Πλησίασε, μου χάιδεψε την πλάτη κι έκατσε πιο δίπλα. Ο Άρης ρόλαρε τα μάτια του, φανερά ενοχλημένος. Όλοι τον χαιρέτησαν, εκτός από τον Άρη. Γιατί τόση αντιπάθεια;

«Επιτέλους τέλος τα μαθήματα.»είπε ανακουφισμένος ο Κώστας

«Ότι όλοι περάσαμε; Που το πάτε;» σχολίασε ο Στέφανος

«Μέχρι και ο Άρης. Πως και πέρασες φίλε; Είτε από μαθήματα θα έμενες, είτε από απουσίες.» ρώτησε έκπληκτος ο Κώστας.

Πωπω ένας βήχας που με έπιασε. Θα πνίγω

«Απλά έδωσα λίγη βάση.» είπε, και με κοίταξε πονηρά, κλείνοντάς μου το μάτι διακριτικά.