I'm in love with you

Marry me |13

NATASSA

Με ξύπνησε, όπως πάντα, ο γνώριμος ήχος του ξυπνητηριού. Ενοχλητικός, σχεδόν προκλητικός μέσα στη σιωπή του δωματίου μου. Έπειτα από όλα όσα είχαν συμβεί, δεν είχα το κουράγιο να απαντήσω σε καμία από τις αναπάντητες κλήσεις που μάζευα μέρες τώρα. Ο Πάνος, τα παιδιά... Δεν ήθελα κανέναν. Ήθελα μόνο να μείνω μόνη μου. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κάποιος;

Σήμερα ένιωσα μια ανάγκη να περπατήσω μόνη μου ως το σχολείο. Έτσι, έφυγα νωρίτερα απ' το συνηθισμένο. Καθώς κατέβαινα τις σκάλες, με μια βαριά, νωθρή διάθεση που δεν έλεγε να φύγει από πάνω μου, ένα γνώριμο πρόσωπο εμφανίστηκε μπροστά μου ή μάλλον δύο.

Ακριβώς απέναντι, από το σπίτι του Άρη, τον είδα να βγαίνει μαζί με την αδερφή του, τη μικρή Μυρτώ. Στάθηκαν για μια στιγμή, κι ύστερα...

«Νατάσσα! Νατάσσα!» ακούστηκε η παιδική φωνούλα της.

Γύρισα ενστικτωδώς το κεφάλι. Η Μυρτώ είχε αφήσει το χέρι του Άρηκαι έτρεχε προς το μέρος μου, με τα κοτσιδάκια της να χοροπηδούν στον αέρα και τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό. Ο Άρης ακολούθησε πίσω της με βιαστικά βήματα, προσπαθώντας να την προφτάσει.

Ανοίγει τα μικρά της χεράκια και χώθηκε στην με λαχτάρα στην αγκαλιά μου.

  «Τι κάνεις, μικρή μου πριγκίπισσα;» την ρώτησα γελώντας, ενώ χάϊδευα απαλά τα κοτσιδάκια της

«Πότε θα έρθεις σπίτι μου να παίξουμε; Μένουμε απέναντι, να εκεί!» είπε και έδειξε με ενθουσιασμό προς το σπίτι της

Που να ήξερε ποσό καλά το ξέρω αυτό το σπίτι.

Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με του Άρη. Η αμηχανία ανάμεσά μας σχεδόν απτή. Κοιταζόμασταν χωρίς να λέμε λέξη. Περίμενε, ίσως, να δω πώς θα απαντήσω στην πρόταση της αδερφής του.

«Θα γίνει και αυτό...» κατάφερα να πω, με μια προσπάθεια να κρύψω τη δική μου αμηχανία πίσω από ένα αχνό χαμόγελο.

«Να έρθεις! Θέλω να σου δείξω και το κουκλόσπιτο μου!» συνέχισε

Της χαμογέλασα τρυφερά, ετοιμάστηκα να την αποχαιρετήσω και να συνεχίσω μόνη μου.

«Θέλεις να έρθεις μαζί μας; Να με πας στο σχολείο;» συνέχισε εκείνη

Κι εκεί κόλλησα. Τι κάνουμε τώρα; Θα πάω στο σχολείο τη Μυρτώ... μαζί με τον Άρη; Χωρίς καν να έχουμε ανταλλάξει μια κουβέντα;