အပိုင်း (၁၃)
သည်ဘက်တွင် ကျန်းယွင်ကျူးနှင့် အမျိုးသမီးချန်တို့သည် ဆိုင်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အိမ်ပြန်လာကြ၏။
မနက် ၉နာရီတွင် သူတို့သည် နေ့လယ်အတွက် ပစ္စည်းများဝယ်ရန် မြို့သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။
“ ဒီနေ့ အသားက တကယ်ကောင်းတာနော်”
အမျိုးသမီးချန်က ဝက်ဗိုက်သားတစ်ပိုင်းကို ကြည့်ကာ ကျေနပ်စွာ မှတ်ချက် ပေးလိုက်လေသည်။ သူမသည် သည်အပိုင်းက မနက်ဖြန် ဒုစစ်သူကြီးကျောက်နှင့် တခြားသူများအတွက် လုံလောက်လိမ့်မည်ဟု ထင်လိုက်မိသည်။
သို့သော် ကျန်းယွင်ကျူးက အသားဆိုင်ထဲက တခြားအသားတုံးကို ငေးကြည့်ရင်း သူမ၏စိတ်ထဲတွင် အဖန်ဖန်စဥ်းစားနေလေသည်။
“ သူဌေး ဒါက အမဲသားလား” သူမက မေးလိုက်၏။
“ အေး ဘာလို့လဲ၊ မင်းလိုချင်လို့လား”
အစပိုင်းတွင် အသားဆိုင်ပိုင်ရှင်က အံ့ဩသွားလေသည်။ ထို့နောက် သူက ဝမ်းသာအားရဖြင့် မေးလိုက်၏။
ရှမင်းဆက်သည် မွေးမြူရေးကို အရေးတယူ ချုပ်ကိုင်ထားပြီး လူများအား ကျွဲနွားများကို သီးခြားသ-တ်ခွင့် မပေးထားချေ။ ထို့ကြောင့် စျေးကွက်ထဲက အမဲသားအများစုမှာ ကျွဲနွားအိုများ၏ အသားများ ဖြစ်လေသည်။ ဝက်သားထက် ၂ဆလောက်စျေးကြီးသည်က ပြောရန်ပင်မလိုချေ။ ချက်ပြုတ်ရန်လည်း ခက်ခဲလေသည်။ ထို့ကြောင့် စားသောက်ဆိုင်များကလွဲလျှင် သာမန်လူများက တော်ရုံနှင့်မဝယ်ကြပေ။
ကျန်းယွင်ကျူးက တစ်ပိုင်းလောက် ဝယ်ချင်သဖြင့် စျေးမေးလိုက်လေသည်။
အသားဆိုင်ပိုင်ရှင်က အလွန်သင့်တင့်သည့်စျေးတစ်ခု ပေးလိုက်သည်။
ကျန်းယွင်ကျူးက ၂ပိဿာခန့် ဝယ်ရန် ချက်ချင်းဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
အမျိုးသမီးချန်သည် ဘေးမှ ကြည့်နေလေသည်။ သူမသည် ကျန်းယွင်ကျူး ဘာလုပ်နေသည်ကို မသိသော်လည်း အခုတော့ သူမကို ယုံထားဖို့သာ ရွေးချယ်လိုက်သည်။
“ဒါဆိုရင် ဒီဝက်သားကရော” သူမက မေးလိုက်၏။
“ ၂ ပိဿာလောက် ဝယ်မလား” ကျန်းယွင်ကျူးက ပြောလိုက်၏။
YOU ARE READING
ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)
Romanceကျန်းမိသားစုမှာ သမီးနှစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်စီက ပန်းကလေးတွေနဲ့ ကျောက်စိမ်းရုပ်လေးတွေလို လှပကြတယ်။ အငတ်ဘေးရာသီနဲ့ ကြုံကြိုက်လာတော့ အသက်ဆက်ရှန်သန်ဖို့အရေး သမီးတွေထဲက တစ်ယောက်ကို ရောင်းမှဖြစ်မယ့် အခြေအနေရောက်လာတော့တယ်။ ကျန်းယွင်ကျူးက တုတ်ချောင်းအတိုတစ်ခု...
