ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း (၄.၁)

အပိုင်း (၄.၁)

ကောင်းကင်ကြီးက တောက်ပလို့ပင်။ ကျန်းယွင်ကျူးနှင့် တခြားသူများသည် လင်ချန် စီရင်စုနယ်နိမိတ်နား ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။

သူတို့တွင် လမ်းပြ မပါလာသဖြင့် စီရင်စုမြို့ထဲသို့ မဝင်ရဲကြပေ။ သူတို့သည် ရွာများနှင့် မြို့များကိုသာ ဖြတ်သန်းလာခဲ့တော့သည်။

မနက်ခင်းနေက လူတိုင်းပေါ်တွင် ဖြာကျလျက်။

ကျန်းချိန်က လှည့်ပေါ်တွင် သူတို့၏ပစ္စည်းများကို တင်ကာ တွန်းလာ၏။ ကျန်းဝူက အထုပ်အပိုးများကြားတွင် ထိုင်နေသည်။ သူ့မျက်နှာသေးသေးလေးက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအပြည့်ဖြစ်နေ၏။ သူက ကျန်းချိန်ကို မြန်မြန်တွန်းဖို့ လောဆော်နေတော့သည်။

အမျိုးသမီးချန်က ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှ အဘိုးချန်ကို တွဲလာ၏။

ကျန်းယွင်ကျူးက ညဘက်တွင် ကျန်းလင်နှင့် ကျန်းယွင်ရွှယ်တို့ကို လက်တွဲလာခဲ့သည်။

မိသားစုများ အတူတူရှိနေကြသောအခါ သူတို့ခြေထောက်အောက်က လမ်းမှာ ထိုမျှလေောက် မခက်ခဲတော့ပေ။

သည်အခိုက်တွင် ကျန်ယွင်ရှို့မှာတော့ လုံးဝမလွယ်ကူလှပေ။ ထိုမိန်းမကြီး အမျိုသမီးကျန့်က ပစ္စည်းများ လှည့်ရောင်းနေသည့် စျေးသည်တစ်ယောက်လို သူမကို ဟိုသည်ပတ်ခေါ်သွားနေတော့သည်။

ဟုတ်တယ်။ ပစ္စည်းတွေလိုပဲ။ လူတစ်ယောက်နဲ့တောင် လုံးဝမတူတော့ဘူး။ မြင်းတွေ သိုးတွေလို တိရိစ္ဆာန်တွေ ကျနေတာပဲ။

“ဒီမျက်နှာ ဒီရုပ်ရည်ကို ကြည့်လိုက်ပါအုံး”

တံတွေးကို ဗျစ်ခနဲ ထွေးလိုက်ပြီး အမျိုးသမီးကျန့်က ကျန်းယွင်ရှို့ကို သူတို့မျက်နှာချင်းဆိုင်က လူချမ်းသာစီးပွာရေးသမားနှင့် မိတ်ဆက်ပေးလေသည်။

ကျန်းယွင်ရှို့မှာ စိတ်ထဲတွင် ရွံရှာသွားတော့သည်။ ဒီလူကြီးက သူ့အဖေအရွယ်လောက် ရှိတာကို။ ပြီးတော့ လူချမ်းသာစီးပွားရေသမားလေးတစ်ယောက်က အန်းဖင်နယ်စားအိမ်တော်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ယှဥ်နိုင်မှာလဲ။