အပိုင်း(၅၇)
လူငယ်လေးက အပြာနုရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ထားသည်။ ကိုယ်ထည်က ပိန်ပါးပြီး၊ ဓားနှယ် ထူထဲသည့်မျက်ခုံးနှင့် စူးနက်သည့် မျက်လုံးအိမ်များ ရှိလေသည်။ သူသည် နဂိုက သန်မာပြီးလွတ်လပ်သည့် အသွင်သဏ္ဌာန်တစ်ခု ရှိသော်လည်း သူ့စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခုရှိနေသယောင် အနည်းငယ် ညှို့မှိုင်းနေပြီး သူမျက်ခုံးများက တစ်ဝက်လောက် တွန့်ချိုးထားသည်။
“တာဝန်ခံချန်.....”
လူငယ်လေးရှဲ့ချန်က ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဆိုင်က လုံးဝနီးပါး ပြောင်ရှင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုနေရာတွင် သစ်သားစင်တချို့သာ ကျန်ခဲ့သည်။
“ သူ့မြေးလေးက စီရင်စုတရားသူကြီး ရာထူးခန့်အပ်ခံရလို့တဲ့၊ သူ့မိသားစုက သူ့နောက်လိုက်သွားတယ်၊ ရှင်က ဘယ်သူလဲ” ကျန်းယွင်ကျူးက မေးလိုက်သည်။
ရှဲ့ချန်က သူ့လက်ထဲက စာလိပ်ကို တင်းနေအောင် ကိုင်ထားလိုက်ပြီး
“ တာဝန်ခံချန်က နှစ်မကုန်ခင် ဆီးပန်းပွင့်နှင့် သစ်ခွပန်းပွင့် ပန်းချီကားလိုချင်တယ်လို့ ပြောထားလို့၊ ကျွန်တော်...”
သူ့အသံက ဖြည်းဖြည်းချင်း တိမ်ဝင်သွားတော့သည်။ သူသည် သည်နှစ်သစ်ကူးကာလအတွင်းတွင် သည်ပန်းချီများကို ဆွဲခဲ့ပြီး သည်ပန်းချီများ ရောင်းရသည့်ငွေတချို့ဖြင့် ကျောင်းလခ ပေးနိုင်မည်ဟု စဥ်းစားထားလေသည်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ တာဝန်ခံချန်က ထွက်သွားပြီ။
စဥ်းစားကြည့်လိုက်တော့ သူက ထိုအကြောင်းကို မေ့နေခဲ့သည်ပင်။
ကျန်းယွင်ကျူးက နားထောင်လိုက်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်းကို အကြမ်းဖျင်းနားလည်သွားတော့သည်။ လူငယ်လေးက ဒီကို ပန်းချီကား ရောင်းဖို့ လာခဲ့တာကိုး။
“ဘာပန်းချီကားလဲ၊ ကျွန်မ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ရမလား”
သူမသည် စိတ်ဝင်စားလာ၏။ ခုနကပဲ သူမက ဆိုင်ထဲမှာ ပန်းချီကားနည်းနည်းလောက် ချိတ်မယ်လို့ စဥ်းစားလိုက်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ပေါ်က စာလုံးလိုပဲ ပန်းချီကားက မကောင်းခဲ့ဘူးဆိုရင်တော့ သူမက မလိုချင်ပါဘူး။
YOU ARE READING
ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)
Romanceကျန်းမိသားစုမှာ သမီးနှစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်စီက ပန်းကလေးတွေနဲ့ ကျောက်စိမ်းရုပ်လေးတွေလို လှပကြတယ်။ အငတ်ဘေးရာသီနဲ့ ကြုံကြိုက်လာတော့ အသက်ဆက်ရှန်သန်ဖို့အရေး သမီးတွေထဲက တစ်ယောက်ကို ရောင်းမှဖြစ်မယ့် အခြေအနေရောက်လာတော့တယ်။ ကျန်းယွင်ကျူးက တုတ်ချောင်းအတိုတစ်ခု...
