ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း (၈၁)

အပိုင်း (၈၁)

အနည်းငယ် အသားမာတက်နေသည့် လက်ချောင်းများက နူးညံ့အိစက်သည့် နှုတ်ခမ်းများကို ရှပ်ထိသွားလေသည်။

ရှန်ဖုန်းမင်သည် သိုင်းလေ့ကျင့်လာသူ ဖြစ်လေသည်။ သူ့ငါးပါးသော အာရုံက သာမန်လူများထက် အများကြီး ပါးလျနေသည်။ သူသည် အသာအယာလေး ထိလိုက်ရုံနှင့် ထိုနှုတ်ခမ်းများက သူ့ဘေးက ချယ်ရီသီးများထက် ပိုပြီး နူးညံ့ အိစက်သည်ကို သိလိုက်လေတော့သည်။

ကျန်းယွင်ကျူးက ခေါင်းမော့လိုက်ပြီး ယပ်တောင်လေးလို မျက်တောင်များက နှစ်ကြိမ်လောက် တဖျပ်ဖျပ်ခတ်သွားသည်။

ရှန်ဖုန်းမင်သည် အစက သူ့လက်ကို ရုပ်သိမ်းခဲ့ချင်သော်လည်း သူမ၏တုံ့ပြန်မှုတွင် သူသည် သူ့လက်ချောင်းဖျားများနှင့် သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက်တော့သည်။

“လူကြီးမင်းရှန်”

ကျန်းယွင်ကျူးက ခြေတစ်လှမ်း နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး တီးတိုးခေါ်လိုက်ကာ ချယ်ရီပင်ကို မှီမိလျက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။ သူမ၏မျက်နှာက မက်မွန်ပွင့်ဖတ်လေးများလိုဖြစ်နေပြီး သူမ၏မျက်လုံးများက ဆောင်းဦးရေလို ကြည်လင်နေလေသည်။ ချယ်ရီသီးများနှင့် ပြည့်နေသည့် သစ်ပင်ကပင် သူမလောက် နူးညံ့ပြီးနှစ်လိုဖွယ် မရှိတော့ပေ။

ရှန်ဖုန်းမင်၏မျက်လုံးများသည် ပင်လယ်လို နက်ရှိုင်းသွားပြီး သူသည် သူမကို ဝါးမျိုချင်တော့သည်နှယ် ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။

ကျန်းယွင်ကျူးသည် သူ့ကို မကြည့်ရဲတော့ဘဲ သူမနောက်က ပင်စည်ကို တင်းနေအောင် ကိုင်ထားလိုက်ပြီး မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။

“ သခင်လေးရှန် ကျေးဇူးပြုပြီး လေးစားမှုလေးရှိပေးပါ”

“ မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းပေါ်မှာ တစ်ခုခု တင်နေလို့”

ရှန်ဖုန်းမင်က သူ့လက်ချောင်းကို မြောက်လိုက်ပြီး ကျန်းယွင်ကျူးကို ပြလိုက်လေသည်။ အနည်ငယ်ပဲ့နေသည့် ချယ်ရီရွက်လေးတစ်ခုကို အမှန်ပင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ အစိမ်းရောင် သစ်ရွက်လေးက သူ့လက်ထဲတွင် အလွန်မှ ပေါ်လွင်နေလေသည်။