ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)

အပိုင်း (၂၉)

အပိုင်း (၂၉)

ဆောင်းစဝင်လာသည့်နေ့တွင် ကျန်းယွင်ကျူးသည် ဟင်းပွဲအသစ်လုပ်ဖို့ရာ စိတ်မပါဖြစ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမက အသားပန်ကိတ်ကိုသာ လုပ်လိုက်တော့သည်။ ရောင်းအားက မဆိုးချေ။

နေ့ခင်းတွင် သူတို့သည် ဖက်ထုပ်ပြုတ်ရောင်းကြမည်။ ဝက်သားနှင့်မုန်လာထုပ်၊ သိုးသားနှင့် မုန်လာထုပ် ဟူ၍ အစာနှစ်မျိုးလုပ်ကြမည်။ ပုံမှန်စားသုံးသူများက သူမ၏ဟင်းချက်လက်ရာကို ယုံကြည်ကြသည်။ ထို့အပြင် သည်နေ့သည် ဖက်ထုပ်စားသည့်ပွဲတော်ရက်တစ်ရက် လည်းဖြစ်သည်။ လူများစွာက ဖက်ထုပ်များကို မှာယူကြလေသည်။

ကျန်းယွင်ကျူးသည် ချန်ရှီရွာသို့ ပြန်လာချိန်တွင် ကုယန်ကျိုးက လမ်းကြုံဝင်လည်နှင့် မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့ခဲ့ရသည်။

“ မိန်းကလေးကျန်း ကျွန်တော် ဒီနေ့ စာသင်ပေးဖို့ အချိန်မရှိလို့ အားနာမိပါတယ်၊ ဆရာက ကျွန်တော့်ကို ညနေကျရင် သူ့ကို လာတွေ့ခိုင်းထားပြီး သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို မိတ်ဆက်ပေးမယ်လို့ ပြောတယ် ကျွန်တော် နောက်ကျတဲ့အထိ ပြန်လာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး” ကုယန်ကျိုးက ပြောလိုက်၏။

ကျန်းယွင်ကျူးက သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို စေ့ထားလိုက်လေသည်။ ဟော ရောက်လာပြီ။ ကုယန်ကျိုးက မြို့ကိုသွားတော့မယ်။ အရမ်းနောက်ကျတဲ့အထိ ပြန်မလာဘူးတဲ့။ ဒါမှမဟုတ် သူ ဒီည ပြန်မလာတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ နောက်ဆုံး မြို့တံခါးက ညနေ ၅နာရီဆို ပိတ်ပြီလေ။ သူ အချိန်မီမပြန်ရင်နိုင် သူ့ဆရာအိမ်ပဲ တည်းလိမ့်မယ်။

ဒါဆို အိပ်မက်ထဲမှာ ဒီည သူ ကပ်ဘေးကနေ လွတ်သွားခဲ့တာပေါ့။

ဒါက သူ့အတွက် ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလားတော့ မသိဘူး။

ကြည့်ရတာ အားလုံးက အိပ်မက်ထဲကအတိုင်း တထပ်တည်း ဖြစ်နေပြီ။ ကျန်းယွင်ကျူးသည် စိုးရိမ်သွားပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း စိတ်အေးသွားတော့သည်။ ဒါလည်း ကောင်းပါတယ်။ သူမက ကျန်းယွင်ရှို့နဲ့ ကံကြမ္မာချင်း လဲလိုက်လို့ ဒီနေ့ကိစ္စကို သက်ရောက်မှုရှိသွားမှာ စိုးရိမ်နေခဲ့တာ။ အခု အကြည့်ရတာတော့ အဲလိုမဖြစ်လောက်ဘူး။