အပိုင်း (၂၆)
မနေ့က လေးထောင့်စားပွဲက ရှိနေဆဲ။ သည်နေ့တွင် ရှန်ဖုန်းမင်က သူတို့ကို စာရေးနည်းသင်ပေးလေသည်။ ပထမဆုံးအနေဖြင့် စုတ်တံကိုင်နည်း သင်ပေးလိုက်ပြီးနောက် စာရေးရာတွင် သတိထားရမည့် အချက်များကို ပြောပြကာ နောက်ဆုံးတွင် လေ့ကျင့်ရန်သာ ကျန်တော့သည်။
ဒါသည် သူတို့တွက် စုတ်တံကိုင်ရသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်။ စုတ်တံအဖျားလေးက နူးညံ့နေ၏။ အားကို ထိန်းထားဖို့က ခက်ခဲလှသည်။ ကျန်းလင်က စာစရေးလိုက်၏။ အတွန့်အတက်များ ဖြစ်နေသည်။ ကျန်းယွင်ရွှယ်က သူထက် နည်းနည်းပိုလှပြီး ချောချောမွေ့မွေ့နှင့် တည်ငြိမ်သည့် လက်ရေးတစ်ခုဖြင့် ရေးနေလေသည်။
ကျန်းဝူ။ သူသည် သတိမထားတတ်သဖြင့် စာရွက်ပေါ်တွင် မှင်စက်ကြီးတချို့ရှိနေသည်။ သူသည် အလွန်စိုးရိမ်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားနေသဖြင့် သူ့စုတ်တံကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်းထားသည်။ စုတ်တံနှင့် စာရွက်က အလွန်စျေးကြီးမှန်း သိထားပြီး သူ ကောင်းကောင်း မရေးခဲ့လျှင် အစ်ကိုကြီးက စိတ်ဆိုးမှာကို စိုးရိမ်လေသည်။
“ကောင်လေး မလောနဲ့၊ ဒီလိုကိစ္စက မင်း ကောင်းကောင်း ရေးနိုင်ရင် စာရေးတတ်သွားလို့ပဲ၊ ကောင်းကောင်း မရေးနိုင်ဘူးဆိုလည်း ထမင်းမငတ်ပါဘူး” ယန်ရှန့်က သူ့ပခုံးကို ပုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူနှင့်တူသည့် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေရသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။
သူ့လက်ရေးက ရုပ်ဆိုးသည်။ များပြားလှစွာသော ကွန်ဖြူးရှပ်ကျောင်သားများက သူ့ကို အတင်းလေ့ကျင့်ပေးခဲ့ပြီး ကိုယ်တိုင် လက်ထပ်သင်ကြားပေးရလုနီးနီးပင်။ သို့တိုင် သူသည် နဂါးနှင့် ဇာမဏီလို ရေးခဲ့သေးသည်။ မလှမပ ဖြစ်နေသည်မဟုတ်ဘဲ အတွန့်အတက်များပါနေခြင်းပင်။ လေပြင်းတစ်ချက်က ရှုပ်ပွနေသည့်မြက်ခင်းကို တိုက်ခတ်သွားသလိုပင်။
ရှန်ဖုန်းမင်က သူ့ကို ကြည့်လိုက်ပြီး
“ စကားအရမ်းများလွန်းတယ်၊ ထွက်သွားတော့”
ယန်ရှန့်က သူ့နှာခေါင်းကို ပွတ်သပ်လိုက်၏။ ထွက်သွားရမယ် ဟုတ်လား။ မထွက်သွားချင်ပါဘူး။
VOCÊ ESTÁ LENDO
ကြမ္မာဖလှယ်ပြီးလေသော် (ဘာသာပြန်)
Romanceကျန်းမိသားစုမှာ သမီးနှစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်စီက ပန်းကလေးတွေနဲ့ ကျောက်စိမ်းရုပ်လေးတွေလို လှပကြတယ်။ အငတ်ဘေးရာသီနဲ့ ကြုံကြိုက်လာတော့ အသက်ဆက်ရှန်သန်ဖို့အရေး သမီးတွေထဲက တစ်ယောက်ကို ရောင်းမှဖြစ်မယ့် အခြေအနေရောက်လာတော့တယ်။ ကျန်းယွင်ကျူးက တုတ်ချောင်းအတိုတစ်ခု...