သူစေညွှန်ရာ ဦးညွှတ်စေ(အပိုင်း ၁၂)
ညက ပါးရိုက်ခံထားရသည့် သူ့မျက်နှာကို မနက်၌ အလုပ်သွားခါနီး မှန်ထဲတစ်ချက်ပြန်ကြည့်မိသည်။ ညက ပါးလည်းအရိုက်ခံရသလို သူကပ်တာကိုလည်း တင့်က လက်မခံပေ။ သူ့ကို အနားပင်အကပ်မခံသည်မို့ သူ နည်းနည်းတော့ အောက်သက်သက်ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ သို့သော်လည်း သူ လုပ်ခဲ့သည့်လုပ်ရပ်ကလည်း တင့် လက်မခံနိုင်သည့် အရာမျိုးဖြစ်၍ ပြန်တွေးပြီး ပြုံးလိုက်မိ၏။
"ကိုကို....အလုပ်သွားတော့မှာလား။"
စိမ့်စိမ့်က မှန်ရှေ့မှာ ရပ်နေသည့် သူ့ကို အကဲခတ်၍ မေးသည်။ သူခေါင်းညိတ်ပြသည့်အခါ စိမ့်စိမ့်က အသာလေး အနားကပ်ပြီး....
"ကိုကို...မမတင့်ကို နိူးလိုက်ပါလား။ အလုပ်မသွားခင် မနက်စာ အတူတူစားရအောင်ဆိုပြီး"
"နိူးမနေနဲ့။ နိုးတဲ့အချိန် ထစားလိမ့်မယ်"
"ဟင်း....ကိုကိုကလည်း။ မမတင့် ညကလည်း မျက်နှာမကောင်းဘူး။ ကိုကိုတို့ အခန်းထဲရောက်တော့လည်း ရန်ဖြစ်ကြတယ်မလား။ စိမ့်တို့ ကြားနေရသားပဲ။"
"အဲ့ဒါကိုကို့ကိစ္စ အမိနဲ့မဆိုင်ဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာနေ"
"မဆိုင်ဘဲ နေမလား။ မမတင့် နေ့ရှိသရွေ့ ကိုကို့ကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲနေတာ။ စိမ့်တော့ ကြည့်မနေနိုင်ဘူး။ ဒီကြားထဲ မမတင့်က အရင်လိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်လည်း မဟုတ်ဘူး။ သူ့မှာ ခြေထောက်တစ်ဖက် ထိထားလို့ အားငယ်နေရှာမှာ။"
စိမ့်စိမ့်စကားကြောင့် သူ ခဏတော့ငြိမ်သွား၏။ တကယ်ဆို သူကလည်း တင့်ကို ပြဿနာရှာနေသည်မဟုတ်။ တင့်က ဒေါသကြီးနေတာ ဖြစ်သည်။ သူကလည်း အရင်ကလို ခေါင်းငုံ့ပြီး တင့်ပြောသမျှကို လက်မခံချင်ယုံသာ ဖြစ်သည်။
"မမတင့် သနားပါတယ်။ ကိုကို အလုပ်မသွားခင် မမတင့်ကို မနက်စာစားဖို့ ကိုကို ကိုယ်တိုင်နိူးခဲ့နော်။"
"အင်း...."
သူ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်မိသည်။ အလုပ်မသွားသေးဘဲ တင့်နှင့် မနက်စာအတူစားဖို့ကို ကြိုးစားမိ၏။ သူ အခန်းထဲရောက်တော့ တင့်က မနိုးသေးပေ။
YOU ARE READING
သူစေညွှန်ရာ ဦးညွှတ်စေ
Romanceကွာရှင်းထားပေမဲ့ ဇနီးဟောင်းက အက်ဆီးဒန့်ဖြစ်လို့ ဆေးရုံလိုက်သွားရင်း အတွေးတွေက အတိတ်ဆီကို တစ်ဖြန်ပြန်လည်ပြီး ခေါ်ဆောင်သွားသောအခါ...
