AHRAS (TAMAMLANDI)

32.

Kollarımın üstünden belime sarılan kol yüzünden ellerimi kaldıramıyordum ama ağzımdaki elin sahibi her kimse kadın olduğuna emindim. Belime sardığı koluyla beni geri geri çekiştirirken cama doğru götürmeye çalışıyordu. Bir yandan ellerimi kurtarmaya çalışırken diğer yandan beni cama çekmesine engel olmaya çalışıyordum. Ağzıma kapattığı elini ellerimle açamayacağımı fark edip ısırmaya karar verdim. Üst dişlerimi sert bir şekilde geçirdiğim elini can havliyle çekerken ayağımı kaldırıp geriye doğru bacağına tekme attım. Kollarımın üstünden belime sarılan kolunu anlık da olsa gevşetmesiyle o andan yararlanıp arkamdaki kadını sert bir  şekilde yatağa ittim. O sırt üstü yatağa düşerken hemen koşup lambayı açtım. 

"Ceren!"

Şaşkın sesimle adını söylemem onu afallatsa da hemen toparlandı. Yüzündeki maskeye rağmen nerede görsem tanıyacağım sinsi gözleri öfkeyle bana bakarken hızla yataktan kalkıp üstüme atıldı. Kendimi anında kenara çekerken yatağın üstündeki telefonu alıp yatağın diğer tarafına geçtim.

"Ne yapıyorsun sen kafayı mı yedin?! Ne işin var burada?"

"Evet sizin yüzünüzden kafayı yedim! Babamı, kardeşimi bu hale siz soktunuz! O iğrenç sığınağa tıkılıp kaldık! Sizin yüzünüzden hayatımız alt üst oldu! O yüzden şimdi benimle geleceksin!"

"Saçmalama istersen! Başlarına ne geldiyse kendi suçları! Onların yüzünden ben ailemi kaybettim!"

Yatağın diğer tarafında gözlerini kısmış öfkeli bir şekilde beni izliyordu. Ne yapmaya çalıştığını anlayabilmiş değildim. Öylece o istedi diye onunla geleceğimi falan sanması çok aptalcaydı. Kim ne sığınağına tıkılıp kalmıştı hiçbir şey anlamamıştım.

"Aileni kaybetmiş olman benim hayatımı mahvedebileceğin hakkını vermez sana!"

Nasıl söyleyebiliyordu bunu?! Ben onların yüzünden yapayalnız kalmıştım. Onlara yaptığım tek şeyse suçlarının cezasını çekmelerini istememdi.

"Senin babanın bencil ve aşağılık planları yüzünden öldü benim ailem! Onun yüzünden yapayalnız kaldım ben!"

"Yalnız falan kalmadın! Tek yaptığın aptalca herkesi kendinden uzaklaştırmaktı! Lisede de üniversitede de seni seven herkesi uzaklaştırdın kendinden! Bu hayatı sen seçtin! Babamı ve kardeşimi suçlamaya hakkın yok!"

Lise de üniversite de ne yaptığımı, ne yaşadığımı nereden bilebilirdi ki!? Kendinden emin konuşması beynimi allak bullak ederken neyden bahsettiğini anlamaya çalışıyordum.

"N-ne!? Ne diyorsun sen?" 

"Yıllarca seni takip ettim ben. Sırf Asım abi istedi diye yıllarca sana korumalık yaptım. Ne yaşadığını, her şeyi biliyorum. Şimdi karşıma geçip de mağdur ayaklarına yatma! Bu yaptıklarının bedelini ödeyeceksin!"

İşte şimdi taşlar yerine oturmuştu! En başından beri Ceren'di. Nerede olduğumu, evimi, gittiğim yerleri eliyle koymuş gibi bulan ve Okan'a yardım eden Ceren'di! Her an her yerden fotoğrafımı çekebiliyor, birkaç dakika önce yaşadığım her şeyden haberdar olabiliyordu çünkü yıllarca peşimde gezmiş bana dair her şeyi öğrenmiş ve evime kadar kolayca girip kamera, ses kayıt cihazı yerleştirebilmişti. İnstagramdan bana o fotoğrafı atan da Ceren olmalıydı.

"Sen yaptın her şeyi! Arabama bırakılan fotoğraflar, evime bırakılan notlar! Hepsinin arkasında sen vardın!"

Şüpheli bir ifadeyle konuşmamla küstah bir tavırla 'Hıh' diye bir ses çıkarıp kendini beğenmiş bir ifadeyle güldü. 

"Kocan anlatmadı mı? Son birkaç yıl boyunca o da yanımdaydı. Benim işim çıkınca rica ediyordum o takip ediyordu seni. Ben benim için yapıyor, bana yardım ediyor sanarken o sana aşık olduğu için yapıyormuş! Sevdiğim adamı da çaldın benden! "