Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
10. Yıldızlar Eksilmeden
"Yıldızlar eksilmeden, bulacağım abimi,"
***
Koluna giren şiddetli ağrıyla uyandı Veysel. Gözlerini açtığındaysa kendisine "Veysel, uyandın sonunda!" diyen oyuncakçıyı gördü.
Daha sonra aklına gelen şeyle, "Ben neden buradayım?" diye sordu.
"Tarlada kriz geçirdin, sonra bayıldın. Bende seni kendi evime getirdim."
Yattığı yerden hızlıca kalktı, "Benim gitmem lazım!" dedi. Tam kapıya yönelmişken oyuncakçı durdurdu Veysel'i.
"Az önce Ahmet polis, seni aradı. Ben durumu anlattım, o gelir birazdan, onunla gidersiniz."
Başını salladı Veysel, az önce kalktığı koltuğa geri oturdu. Kolundaki şiddetli ağrı yüzünden yüzünü ekşitti. "Abi, ağrı kesici var mı?" diye sordu.
"Bir bakmam lazım," dedi ve çıktı odadan.
Veysel ilk defa oyuncakçının evinin içine girmişti, merakla etrafı incelemeye başladığı sırada, masanın üstünde duran eşyalarını gördü. Hemen kalktı ve eşyaların arasından abisinin telefonunu aldı.
Mesajlar kısmına girdi ve Barışla olan konuşmalarına bakıp, bir bilgi bulmaya çalıştı. Ama en son birkaç ay önce konuşmuşlardı.
Yazanları okuyunca kaşlarını çattı Veysel. Barış, abisini birkaç aylığına yanına çağırmıştı ama abisi gitmemişti. 'Kardeşimi yalnız bırakamam' yazmıştı, üstelik bu konudan Veysel'e hiçbir zaman bahsetmemişti.
Gözleri doldu Veysel'in. "Aylar önce beni yalnız bırakmak istemeyen adam, şimdi yanımdan sessiz sedasız giden kişiyle aynı mı?" dedi ve kendini koltuğa bıraktı.
Bir süre sonra hızlıca içeri girdi Ahmet. "Veysel! Neden kriz geçirdin, o tarlada ne arıyordun sen?" diye sordu.
"Sonra anlatırım, hadi gidelim!" dedi ve kapıya yöneldi Veysel.
Ahmet, Veysel'in kolunu sertçe tuttu, tam tekrardan ne olduğunu sorucakken, kırık kolunu tuttuğu için sesli bir şekilde inledi Veysel.
Ne yaptığını fark eden Ahmetse hızlıca çekti elini ve "İyi misin, Veysel?!" diye sordu, endişeli sesiyle.
Bir cevap vermedi Veysel. Gözlerini sıkıca kapatmış, sadece kolundaki şiddetli ağrıya odaklanmıştı. Kolu zaten arıyorken, artık bu ağrı dayanılmaz bir hâl almaya başlamıştı, tekrardan koltuğa bıraktı bedenini.
