İlk defa yanıma gelip, beni suçlamadın. Lavantalarsa ilk defa solmamıştı.
Kabus görmeme sebebimi, Sezai Bey'in anlattığı o güzel masala bağlıyorum.
Sezai Bey, yani senin arkadaşın olan Sezai. Uyumam için bana masal okudu. Uyuduğum zamansa, tekrardan uyanana kadar yanı başımda beklemiş, bir an olsun ayrılmamış yanımdan.
Böylesine iyi bir arkadaşın olduğu için çok şanslısın.
Şuan burada değil, bir iş için şehir dışına çıkması gerekiyormuş. Nereye gittiğini sordum ama cevap vermedi. 'Telefonum açık, istediğin zaman arayabilirsin,' dedi.
Giderken, yaralı güvercinini bana emanet etti. Bende teşekkür amaçlı, o güvercine çok iyi bakacağım, geldiği zaman, güvercini geri dönmek istemeyecek.
Güvercin diyorum, çünkü Sezai Bey'in aklına bir isim gelmemiş. 'İstersen bir isim koyabilirsin,' dedi ama ben, yaralı güvercin diye seslenmeyi daha çok seviyorum.
Onunda yaraları var, kanatlarında. Ama çok iyi bir sahibi var, Sezai Bey'in onu iyileştiriceğine eminim.
Neyse, en son çok şanslısın demiştim ama bir yandan da çok şanssızsın, abi. Çünkü Ahmet gibi birini, seni çok seven bir arkadaşın sanıyorsun.
Ahmet... Dün, uyandıktan sonra Ahmet'e bir mektup daha verdim. Bu sefer, sana olan sevgimi ve özlemimi yazmadım o mektuba.
Sana kızgın olduğumu, seni yanımda istemediğimi, artık kalbimde bir yerin olmadığını söylediğim bir mektup yazdım.
Yalan söyledim, gerçek olduğunu düşünme, olur mu?
Düşünme diyorum, çünkü Ahmet o mektubu yırtmadı, postaneye götürdü.
Gidip, o mektubu postaneden geri alabilirdim ama yapmadım.
Çünkü yoruldum. Artık peşinden koşmak istemiyorum, hiçbir şey yapmakta istemiyorum.
Umarım, yazdığım mektubu gerçek sanmazsın. Umarım, seni çok seven kardeşinin, senden basit bir mektupla vazgeçeceğine inanmazsın."
