29. Suskunluk
Ama insanlar, anlamıyordu bu suskunluğun nedenini. Tıpkı, daha önce anlamadıkları gibi.
***
1 HAFTA SONRA
Bir hafta geçmişti, Veysel'in uyandığı günün üzerinden.
Birkaç gün boyunca yoğun bakımda kontrol amaçlı tuttuktan sonra, normal odaya almışlardı Veysel'i. Yarınsa taburcu olabilecekti.
Bütün bunlar Kenan için çok güzel haberlerdi, içten içe çok mutluydu fakat bu mutluluğunu dışarıya yansıtamıyordu.
Kardeşiyle o gün karşılaşınca, her şeyin daha da kötüye gittiğini hissetmişti.
Kardeşinin uyandığına bile doğru dürüst sevinemeden, içinde bulunduğu durumu dert edinmişti kendine.
Son günlerde omuzundaki yük daha da ağır gelmeye, içindeki pişmanlıksa daha çok alevlenmeye başlamıştı.
Şimdiyse hastanedeki odasında oturmuş, çaresizce kardeşini nasıl eski haline getireceğini düşünüyordu.
"Kenan, iyi misin?"
Başını kaldırıp kapıya baktığında Sezai'nin geldiğini fark etmişti.
Kenan'a iyi olup olmadığını sormuştu. Bu sorunun cevabını çok iyi biliyordu fakat yinede sormak istemişti.
Yavaşça sandalyeye oturdu ve Kenan'ın gözlerine baktı. Ne hissettiğini anlamak istiyordu.
Bir süre boyunca konuşamadı Kenan.
Daha sonraysa, "Ben ne yapıcağımı bilmiyorum," dedi, çaresiz olduğunu belirten bir ses tonuyla.
"Nasıl düzelicek, Sezai? Her şeyin eskisi gibi olması için benim ne yapmam lazım? Lütfen bana bir çıkış yolu göster. Kayboldum, çıkış yolunu bulamıyorum ben."
"Kenan, yaşadığınız şeyler kolay değil ama hepsi düzelicek. İnan bana, sizin aranız eskisi gibi olucak. Benim yapabileceğim bir şey varsa eğer, her zaman buradayım. Bunu hiçbir zaman unutma, olur mu?"
Belli belirsiz başını salladı Kenan.
Şuan hiçbir teselli cümlesi içini rahatlatamıyordu.
"Neden bir haftadır konuşmuyor? Benimle konuşmamakta haklı ama Cemileyle niye konuşmuyor?"
Kardeşinin sessizliği canını çok yakıyordu.
"Kenan, doktorun söylediklerini biliyorsun. Veysel uzun zamandır komadaydı, daha yeni uyandı. Hemen eski haline dönemez ki."
Başını iki yana salladı Kenan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bitti Rüya
FanficRüya içinde rüya, Rüya içinde kabus, Hayat içinde insan, İnsan içinde hayat...