Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
34. Rüya Çiçekleri ve Yıldızları
''Biliyorum. Ama bildiğim bir şey daha var, bu ağaçların yapraklarını hiçbir zaman dökmediği gibi; bir kez giden de, bir daha gelmez,'
***
1 Gün Sonra
Kenan, Veysel'e sabahın erken saatlerinde geliceğini söylese bile, çıkan birkaç pürüz yüzünden geç kalmış, gün geceye dönmeye başlamışken ancak bitirebilmişti hazırladığı sürprizi.
Şimdi de olabildiğince hızlı bir şekilde arabayı eve doğru sürüyordu.
Normal zaman da olsa, uykulu hissediyorken bu kadar hız yapmazdı fakat içindeki büyük heyecanı bir türlü durduramıyordu. Veysel'in sürprizi görünce vereceği tepkiyi çok merak ediyor, büyük bir özenle hazırladığı sürprizi beğenmemesinden çok korkuyordu.
Gözlerini kısa bir süreliğine boş yoldan çekip, yan koltuğa koyduğu altı adet solmuş lavantaya bakıp, küçük bir tebessüm de bulundu.
Daha sonra tekrardan yola odaklandı.
Dün ve bugünün solmuş lavanatalarını çoktan hazırlamıştı. Artık sadece yüz on dört lavanta kalmıştı, Veysel'in kendisini affetmesi için. 'Sayılı gün çabuk geçer' deseler bile, Kenan yinede bir an önce son lavantaları vereceği güne ulaşmak istiyordu.
Çünkü korkuyordu.
Veysel'in kendisini affedeceği günden önce kötü bir olayın yaşanmasından aşırı derecede korkuyordu.
Korkuyordu; tamamlaması gereken solmuş lavantaları tamamlayamayıp, sözünü tutamamaktan.
Bunları düşündüğü sırada, uzun zamandır üzerinde bir yük olarak kalan yoğun uykusuzluk, yavaş yavaş kendisini göstermeye ve bedenini ele geçirmeye başlamışken, kendisini olabildiğince toparlamaya çalıştı.
Daha fazla uykusuzluğa dayanamayacağını anladığı zamansa arabayı yavaşça köşeye çekti. Arabanın çalışmasını durdurduktan sonra, emniyet kemerini çıkarıp, başını direksiyona yasladı.
Veysel'in yanına gitme konusunda çok geç kaldığını biliyordu fakat biraz dinlenmek istiyordu.
Gözleri yavaş yavaş kapanmaya başladığı sırada, adını söyleyen bir ses duydu.
"Veysel?"
Başını sağ tarafına çevirir çevirmez, Veysel'in camdan kendisine seslendiğini anladı.
"Bekle, aşağıya geliyorum!" dedikten sonra gözden kaybolan Veyselle birlikte, Kenan da yan koltuğa bıraktığı lavantaları alıp arabadan indi.
