Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19. Ölü Ruh, Kayıp Beden
"Bak gözlerim, sen ağlamadın belki ama bulutlar senin için ağlıyor bu gece!"
***
3Hafta Sonra
"Ruhum ölüyor, öldü. Ruhumu öldürdün.
Ruhum ölüyor, ruhum öldü! Hâlâ farkında değil misin?
Hayır, hâlâ farkında değilsin! Peki neden, neden farkında değilsin ki?
Kalbim ölüyor, ruhum zaten öldü, neden hissetmiyorsun?
Her geçen saniye daha fazla ölüyorum, neden bunu fark etmiyorsun?
Bana kızgın olduğun için sağırsın, peki saaatin çıkarttığı tik tak seslerine neden sağırsın?
Geçip giden her an, her saniye, seni daha çok mu kızdırıyor? Canını, benim canımın yandığı kadar yakmıyor mu?
Üzgünüm, sen istesende istemesende zaman bir şekilde geçiyor.
Tik tak, tik tak...
Bak, zaman yine geçti. Zaman, her an, her saniye geçiyor.
Benim zamanımda geçiyor, onu duyuyor musun peki?
Gerçi duymazsın, sen benden gelen her şeye sağır olmuşsun."
Defterini kapattı ve çekmeceye koydu, çekmeceyi açık bıraktı. Yaşlarla dolan gözlerini sildi, bir süre elindeki kaleme baktı. Abisi, defterle birlikte hediye etmişti bu kalemi.
Abisine aldığı ve abisinin kırdığı kalemiyse, sürekli gittiği o yere gömmüştü. O an hissettiği duygular, bir an olsun aklından çıkmıyordu, tekrardan dolan gözlerini sildi.
Bugün ağlamayacaktı, hayatının son gününde gözyaşı dökmeyecekti, kararlıydı.
Elindeki kalemi de çekmeceye bıraktı, sandalyesinden kalktı ve yatağında oturup, kendisini meraklı gözlerle izleyen Mutlu'nun yanına ilerledi. Yavaşça yere çöktü ve Mutlu'nun başını okşamaya başladı.
"Mutlu şey!" dedi, titreyen sesiyle ve güldü.
Gülümsemesine tezat bir şekilde gözleri dolmuştu, tekrardan sildi gözyaşlarını, kendisine verdiği sözü tutmakta çok zorlanıyordu fakat kararlıydı, o yaşlar bir daha asla dökülmeyecekti.
"Ben, özür dilerim. Belkide seni hiçbir zaman o çöp kenarından almamalıydım Mutlu ama anlarsın ya, çok yalnız hissediyordum, gerçi hâlâ yalnız hissediyorum."
