Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
20. Servi Ağacı
"...Ve servi ağaçları, hiçbir mevsimde yapraklarını dökmezmiş."
*** 1Ay Sonra
"Bir ay önce, yani, o kazayı yapmadan önce, bana bir şey söylemiştin, hatırlıyorsun, değil mi?"
Gülümsedi, hareketsizce yatakta yatan sevdiğinin sağ elini, elinin içine aldı.
Cebinden bir an olsun çıkarmadığı, Veysel'e ait olan nişan yüzüğünü çıkarttı ve Veysel'in parmağına taktı.
Kaza yaptığı zaman, yüzüğün her tarafı kan olmuştu. Cemileyse, büyük bir özenle temizlemişti yüzüğü.
"Hatırlıyorsundur bence, unutmamışsındır. 'Eğer geri dönersem, kaldığımız yerden yaşamaya devam edelim, olur mu?' demiştin."
Titrek bir nefes aldı, kaza anını öğrendiği ilk dakikalarda yaşadığı o acı, daha dün gibi aklındaydı.
"Gülmüştüm, 'Geri gelmeyecekmiş gibi konuşuyorsun,' demiştim, hatırlıyorsun, değil mi?"
Dolan gözlerini tutmadı, yaşların birer birer akmasına izin verdi. "Sanki kaza yapıcağını hissetmiş gibiydin," dedi.
Yaşananlardan dolayı kendisini suçluyordu.
"Benim yüzümden oldu, biliyorum! Eğer ben gitme deseydim ya da birlikte gidelim deseydim, bunların hiçbiri olmazdı! Belki o zaman daha dikkatli olurdun!"
Gözyaşları, şiddetini yavaş yavaş arttırırken, bir süre boyunca konuşmadı. Sevdiği adamın kalp atış seslerini dinleyerek, kendisini rahatlatmaya çalıştı.
Odanın içinde adeta bir ölüm sessizliği vardı.
"Kim bilir, hangi insanın ihmalsizliği senin bu yatağa mahkum olmana sebep oldu?" diyerek, ortamdaki ölüm sessizliğini bozdu.
Sevdiği adamın bu hâlini görmeyi artık kaldıramıyordu, başını cama çevirdi.
Başını çevir çevirmez, camdan gözüken ağacı gördü. Bütün yaprakları dökülmüş bir ağaç vardı dışarıda.
Sevdiğinin elini yavaşça bırakıp, cama yöneldi. Camdan aşağı baktığı zaman, ağacın altında birikmiş, solmuş yaprakları gördü.
"Bir ay önce, seninle konuştuğumuz o gün, havalar çok güzeldi, yapraklar hâlâ dökülmemişti. Sanki, hep baharı yaşıyormuşuz gibi hissediyordum, içim huzurla doluyordu."
Sustu ve bir süre nefeslendi.
"Onlar umut yapraklarıymış, öyle demiştin bana, hatırlıyorsun, değil mi? İşte o solmayan umut yaprakları, sen gittikten sonra birer birer solmaya başladı."
