Kulun Tanrıçasına aşık olduğu yaralı bir aşk hikayesi;
Kadın; herkesin kaderini yazmıştı. Çünkü kaderin kalemi onun elindeydi.
Adam; Tanrı'dan nefret etmişti. Çünkü kaderini yazan Tanrı'dan başkası değildi.
- İçerik uyarısı! 🔊🚫
Hikaye tamamen 1...
Çalan keman müziği - Ikuko Kawai "Song for the Earth"
Not: müziği https://muzofond.fm/ sitesinden dinleyerek okuyabilirsiniz. Lütfen daha iyi etki için dinleyiniz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♣♣♣
Karanlık soğuk bir geceyi daha da çekinilmez kılan şey nedir? O gecenin zifiri karanlığında maske giyerek saklanan hain karamsarlığını, tüm umutsuzluğunu, bütün bastırılmış duygularını çığlık çığlığa dile getiren acımasız notalardı!
İnsanoğlu doğasının ürkütücü, umutlarını yok eden o korkunç lakin bir o kadar da muazzam olan o besteleri idi! O notalardı... İnsanı kendinden geçiren o şaheserlerdi... Haykırmak istediklerini, bastırılmış duygularını, içlerinde sakladıkları en derin sırlarını onların yerine haykıran keman telleriydi!
Soğuk karanlık koridorları tüylerini diken diken eden bir keman sesi sarıp sarmalamıştı. Hayır, hayır... Bu kemanın sesi öyle kulak tırmalayan türden değildi... Bilakis insanın ayak parmak uçlarından her saç teline kadar bedeninin tüm hassas noktalarında sonuna kadar hissedebileceği türden ruhunu ürküten bir ölüm senfonisiydi! Sanki notalar keman sahibinin karamsarlığını haykırmak istercesine ahenkle hareket ediyordu.
İnsanın iliklerine korku enfekte eden bu ürkütücü notalar dinleyenin en derinliklerine işliyordu. Sanki keman çığlık çığlığa içindeki öfkesini, kinini, dünyaya olan; insanlara olan nefretini kusuyordu. Notalar öyle bir hizayla ilerliyorduki... Kemancının alnından soğuk terler akmaya başlamıştı. Uzun kemikli parmakları ustaca hareket ediyordu. Kararmış soğuk bakışları boşluğa odaklanmıştı. Yüzü gergindi. Dudakları düz bir çizgi halini almıştı. Yanak kasları oynuyordu ve bir tutam saçı alnında dalgalanarak hareket ediyordu.
Kemanı hızla çalmaya devam ederken bedeni ahenkle hareket ediyordu. İnce notalara geldiğinde koyulaşan gözlerini kapayarak adeta kemanın sesiyle o da uzaklara yolculuk ediyordu. Dünya yavaş çekime girmiş her şey durmuştu. Tabiat sessizdi... İnsanlar yok olmuştu...Kainata ölü bir sessizlik hakimdi. Tıpkı bir mezarlık gibi... Tıpkı ölü bir ceset gibi...
Sonra tekrar gözlerini aralayarak daha da hızlanmaya başlamıştı kemancı. Sanki bu gece bütün yeteneğini tüm dünyaya ifşa etmek istercesine devam ediyordu senfonisine. Gecenin karanlığında onun bestesine eşlik eden tek şey karanlık odada hafif rüzgar sayesinde dalgalanan perdelerdi. Dolunayın saçtığı ışıklar sayesinde bembeyaz görünen o perdelerin hareketleri bile notalara uyum sağlıyor gibiydi.
Notalar hızlanmaya başlamıştı.
Daha büyük bir öfkeyle besteye duygularını kusuyordu kemancı. Adeta haykırmak istiyordu! Ruhunda oluşan karamsarlığı sadece böyle dile getirebiliyordu. Böyle sessiz çığlıklarla bağırarak!
Adeta birilerine... Birine ben buradayım der gibi! İşte tam buradayım der gibiydi!
Her şeyi görüyorum! Her şeyi duyuyorum! Her şeyi hissediyorum!
