BROKEN VOW TRILOGY: 2 (Never Broke Me Again)

18: Sevirino Elliot Dimagiba

" unlovable parts"

" Sevi!!!! " 

Napasinghap ako at biglang nahirapan sa pagdilat nang mapagtanto ang malakas na buhos ng ulan sa'king mukha.

Ang sakit ng ulo ko at parang nawalan talaga ako ng lakas para kumilos.

Hindi ko alam kung ano nangyari pero nang makita ko si Harriet, doon ko lang unti-unting naalala ang lahat.

I remember that I was thrown by the floods.

Kahit sa lakas ng buhos ng ulan pero napatingin ako sa paligid.

Hindi ako sigurado kung nasaan na kami.

I can see in her face that she's trying her best to wake me.

Hindi ko maigalaw ang katawan. Sobrang nanghihina talaga ako sa pakiramdam.

" Seviii.. " She's shaking my shoulders.

Even with the rain, I can still see her tears. She's crying out loud while calling my name.

Kahit nahihilo pero wala akong ibang nakikita kundi siya lang.

Hindi ko alam kung ba't parang tumigil na naman ang mundo nang makita ko siya.

" Sevi wake up!!!"

Pinilit ko ang sarili na dumilat. I don't want to cause more worries for her at this moment.

Nang mapansin niyang gumalaw na ako saka lang siya tumigil sa ginagawa.

" Sevi...okay ka lang? " I can sense the concern there from her voice.

I tried to get up and she's helping me to do it.

Nang makaupo ako ay napatingin ako sa kanya.

Sobrang lakas talaga ng buhos ng ulan pero kita ko pa'rin ang labis na pag-aalala niya habang napapatingin sa'kin.

" Kaya mo na bang tumayo? "

Kahit loading pero tumango pa'rin ako sa kanya.

My head really hurt especially on the side part of my forehead.

Kinapa ko 'to at napagtantong may sugat ito.

I don't know what happen to me after that smashed of floods. But as I can see it, Harriet did not just leave me there to die.

She helped me. She helped me again.

And until now.. she's still helping me.

Inaalalayan niya ako sa paglakad. And I let her. I really need her help now.

Kahit medyo nahihilo pero ginawa ko talaga ang best upang makakilos. Hindi pwedeng mahimatay na naman ako at hayaan si Harriet sa ganitong kalagayan.

Sobrang nakakafrustrate ang bawat hakbang naming dalawa.

Aside that we are lost, the rain also never stops on soaking us. Ang hapdi ng bawat tama nito sa'ming katawan.

" San tayo pupunta Harriet? " She did not answer me.

I'm sure hindi rin niya alam kung saan na kami ngayon pupunta.

Ilan pang lakad ang ginawa namin. Nakaalalay pa'rin siya sa'kin.

She's basically hugging me from my side . Kahit hanggang leeg ko lang siya pero kumapit pa'rin ako sa kanya.

I still don't trust myself from not falling if I let her go.

She's still wearing that lifevest a while ago. Hindi ko alam kung ito ba ang ginamit niya para marescue ako 'run sa pagkaanod sa baha pero naisip kong kasalanan ko 'tong lahat kung bakit nangyayari sa'min 'to.