MAFİA -BXB

///18///

Hala bok gibiyim, burdan kuşumun bacağını kesen piç evladına bol bol lanet ederek başlıyorum hikayeye, Şerefsiz evladı daha 20 günlük bebekti lan, makasla bacak kesmek ne, bu nasıl bir psikoloji.

-

-

-

- (atlamamı takmayın valla hastane falan fistan yazacak kafada değilim mazur görün bu bölümü.)

2 hafta sonra

Elimde ki cımbızla dikkatlice Asef'in parmağına batan dikeni çıkarmaya çalışıyordum. Mal gibi koşmuş kaktüsü kucaklamıştı sonucunda ise güzel bir kaç diken kazanmıştı. 2 haftadır bizde kalıyordu. Caner güzellik uykusunda olduğu için onu kaldırmamıştım.

Tabi siz merak ediyorsunuzdur neler oldu diye, kısa bir özet geçeyim hemen.

Caner zorlu bir hastane sürecinden çıkmıştı. Tabi zorlu derken gerçekten zorlu, hala ayağında sargısı vardı. Vücudunda bolca ezilme vardı. Kafasını da vurduğu için 7 dikiş atılmış ve doktorun hafızasını kaybeder sözlerini duyarak mahvolmuştuk, neyse ki ilk okulda suratına tükürdüğü çocuğu bile hatırlıyordu.

Ali abi ise halsiz ve yorgun düşmüş bayılmıştı. Uyandığında ufak bir görücem krizinden sonra sakinleştirici ile tekrar uyutmuştuk, neyse ki çok sürmeden Caner uyanmıştı. Bizim eve gelmek istemişti, bir kaç gün kafa dinleyeyim gelirim demişti Ali abiye, 1 hafta olmuştu hala bizimle kalıyordu, elbette kalsın kafasını toplasın canım arkadaşım. Kırgındı biraz Ali abiye o kadar, o da geçerdi.

Asef, Tarıkla konuşmuyordu. Tarık abi konuşmak istediği an onu susturuyordu, her gece ağlamalarını kaçan iştahlarını ve kendini beğenmemezlik, sevmemezlik yaparak Psikoloji uzmanı biriyle görüşmesini düşündüğümüzü saymazsak çok iyiydi. Tabi bu iyi sayılırsa. Bizde kalıyordu o da. Haklı olaraktan, ben arkadaşımı ezdiremezdim kusura bakmasınlar.

Ve biz... Baran ile ben, iyiydik. İlk başlarda biraz trip atsam da, kapıdan yanıma gelmek için kedi bakışlarına dayanamamıştım. Herkes en çok onun korktuğunu çok kötü olduğunu ve savunmasız bir çocuk gibi olduğunu söylediği içindi biraz. Belki o an ben yaklaşmamalıydım, belki o haklıydı. Bana bağırması yine de üzüyordu. Neyse ki özürleri ve yaptıklarıyla unutturmuştu. Eski Baran yerine resmen sevgilisini mutlu etmeye çalışan birisi gelmişti. Memnundum valla.

Her gün olduğu gibi bugün de yine Ali ve Tarık abiler gelecekti. İkisinin de sevdiceği elimdeydi. Baklava getirmezlerse vermezdim çocuklarımı. Benim kocamın silahı var balkondan attırırım onları.

Son dikeni de çıkararak rahat bir nefes verdim. Asef'in parmağı kanıyor o boş boş bakıyordu. Salaktı bu çocuk, "oğlum kalk sar şu parmağını lan. " Gözümün içine baktı, uzun uzun hemde. Üzülüyordum bu haline, eski neşesi gitmiş sürekli o kadını öptüğünü söylüyor, köpeğinin evine bile girmeye layık olmadığını söylüyordu. Bakışları parmağı ve yüzüm arasında gezerken, aniden elinde ki kanı üzerime sürüp fırladı.

Vay puşt demekten kendimi alamadım. Bu eski halinden kalan bir kesit içimi hoş etse de hala solgundu. Bende ayaklanıp peşinden fırladım. Evin içinde koltukların tepesinden atlayarak resmen birbirimizi yakalamaya çalışıyorduk, tam elimi atmış onu yakalayacakken, birisi beni belimden tutup kendine çekti.

Kafamı çevirdiğimde Baran'ın kara hareleriyle karşılaştım. Çukuru andıran o güzel gözler. Karanlık bir gece kadar karanlık olan parlak gözler. Her kavram vardı maşallah yiğidime. Yanağıma yumuşak bir öpücük bıraktı, işten her geldiğinde öpüyordu beni, alışmıştım bu duruma artık. "Hoşgeldin sevgilim. " Elimi yanağına götürerek okşadım. "Hoşbuldum güzelim. " Aramızda ki tartışmaların kısa sürmesi güzeldi, bu mükemmel adamdan bir dakika ayrılmak istemiyordum.