MAFİA -BXB

///28///

İyi okumalar, hızlı hızlı yazmaya devam.

-

-

-

Salonda oturmuş, göz yaşlarını silen Beden yutkundu. Nefes alamıyor, mental olarak bir çöküşteydi. Kalbi sıkışıyor, ama nefes almazsa onu bulamazdı.

Emir ölmüştü... Ölmüştü ama üstüne toprak atan yoktu. Diri diri gömülmüştü o mezara. Mezarı bile soğuktu üşüyordu.

Hak ettiysem eyvallah, diye düşünse de yediremiyordu kendine.

Tekrar nefesi sekteye uğrayınca dayısı, kızarık gözlerle su uzattı yeğenine.

O da çok üzülüyordu yeğeninin bu haline. Eriyip gitmişti şu 3 günde.

Emir ölmüştü, küçükken ölmüştü ama dudaklarında nefeslendiği birini bulmuştu.

Şimdi onu da kaybetmişti.

Ve tekrar kendi kendine fısıldadı.

"Bu terk edilişi hak ettiysem eyvallah, ama etmedim Dayı, etmedim... "

1 hafta önce
-
Emir yatağını güzelce toplamış, merdivenlere yönelmişti bile, telefondan bir kaç kere Baran'ın numarasını çevirse de açmıyordu. Dayısı dün babasının işinin tamamen bittiğini söylemişti. Kurtulmuştu o adamdan, bütün intikamları alınmıştı. Çok mutluydu. Dayısı sevinmese de o mutluydu. Tekrar aradı sevgilisini, telefona çıkan olmayınca pes etti. "İşi var herhalde. " Kendi kendine mırıldanıp, hazırlanmış masaya ve gergince oturan iki bedene baktı. Yanlarına giderek ikisinin de yanağına sıra sıra öpücük bıraktı. 2 haftadır burada kalıyordu. Geçen hafta gidecekti ama, Baran aniden işlerin karışık olduğunu ve bir hafta daha orda kalmasını istemişti. Emir özlese de kabul etti, sevgilisi onu düşünüyordu. O aklında gelince salak gibi gülümsemeden edemiyordu.

"Günaydın Kurtulmuş ailesinin, yakışıklıları. " Sırıtarak sandalyeye oturdu Emir, "Günaydın." İkisinden de sadece bu çıkmıştı.

Emir gözlerini onlara dikerek dikkatle izlemeye başladı. Ne olduğunu anlamaya çalışıyor ama çözemiyordu. Ali masanın altından elini yumruk yapmış, elinde bardak olsa şimdiye un gibi olurdu. "Bir sorun mu var? " Dayısı yutkundu. Caner aşağıya inmek istememişti. Çünkü ağlayacağını biliyordu, en çok da arkadaşının o masum yüzüne bakınca söylenenlerden sonra olacakları bildiğinden gelmemişti. Ali ise şimdi söylerse, Aç karına kaldıramazdı yeğeni, zaten zayıf bir bünyesi vardı.

Emir'in içine bir kere sıkıntı düşmüştü. Dayısı gülümsemeye çalıştı, "bir şey yok güzelim, kurt gibi acıktım. Hadi hemen yiyelim, Caner de rahatsızdı katılamayacak bize. " Emir usulca başını sallayıp çatalını aldı, ağzına küçük küçük peynirler atsa da, dayısında bir haller vardı. Bu her neyse, içini daraltıyordu. Bilmediği bir konu yüreğine sıkıntı veriyordu.

Bir süre sessizce kahvaltısına devam etti, masada ki sessizlik canını sıkıyordu. Çatalını masaya bırakarak kafasını kaldırdı. "Dayı, ne oluyor? " Ali, boş boş oynadığı çatalını ve tabağını biraz ileriye itti. Yeğeninin tabağını kontrol edip yediğinden emin oldu. "Emir, seninle bir şey konuşacağım, baba iznin olursa biz kış bahçesinde konuşalım." Yaşlı adam, Torununa bakmaktan çekinerek onayladı. Emir vakit kaybetmeden ayaklandı, kış bahçesine doğru yürümeye başladı, cebinden telefonunu çıkarıp tekrar Baran'ın numarasını tuşladı. Ulaşılamıyor sesinden başka bir ses duyulmuyordu. Oflayarak kış bahçesine girip koltuklardan birine oturdu. "Dayı, Baran telefonu açmıyor. Sen mi arasan acaba? Bir şey olmuş olmasın. Valla içime sıkıntı düşürüyonuz sizde. "