Śnieg i wichura czyli: Skijumping one shots|

❤️Geigeracki❤️

Dawid przemierzał powolnym krokiem korytarz liceum do którego chodził. Dyrekcja jak zawsze zrobiła z walentynek nie wiadomo jak ważne pseudo święto. Prychnął pod nosem gdy zobaczył kolejną szafkę obklejoną serduszkami.

Gdy w końcu znalazł się przy swojej szafce odczuł pewnego rodzaju spokój, zaraz obok stał jego najlepszy kumpel Kamil. Co prawda on też dał się w ciągnąć w to całe słodko-pierdzące święto, ale jemu był skłonny to wybaczyć. Był jednym z niewielu ludzi których lubił a to jak odnalazł szczęście w ramionach pewnego Słoweńca wcale mu nie przeszkadzało.

-Mustaf co ty taki bez humoru? -zaraz potem można było usłyszeć specyficzny śmiech. To kolejny z jego przyjaciół Piotrek, najbardziej specyficzny człowiek świata. Na jego komentarz przewrócił oczami.
-A czemu mam mieć humor? Bez sensu to wszystko! Zrzygać się można od  tego wszystkiego.

Po raz kolejny ostentacyjnie wywrócił oczami na co najniższy z towarzystwa cicho parsknął śmiechem. Udali się na pierwszą lekcję -chemię. Jednak idąc korytarzem blondyn miał wrażenie, że ktoś ciągle go obserwuje.

~~~
Po skończonych lekcjach gdy Kamil został porwany w ramiona ukochanego, a Piotrek leciał do swojego chłopaka, blondyn sam udał się do szafki by odłożyć książki. Jakie było jego zdziwienie gdy wypadła z niej róża. Kto mógł ją tu dać? To pytanie rozbrzmiewało w jego głowie. 

W chwili gdy zamykał szafkę poczuł rękę na ramieniu, spokojnie się odwrócił i napotkał najpiękniejsze ciemne oczy świata. Stał przed nim Karl, jego współtowarzysz na fizyce, jeden z niewielu przyjaciół i chłopak. Patrzyli tak sobie w oczy gdy w końcu Dawid położył mu na policzku dłoń i powoli przysunął się do niego składając na jego ustach czuły pocałunek.
Walentynek nie lubił, ale to że miał ukochanego przy sobie trochę łagodziło jego nienawiść.
Szkołę, opuścili idąc za rękę do ich ulubionej kawiarni. A Dawidowi do końca dnia nie schodził uśmiech z twarzy.