His Ideal Girl (COMPLETED)

CHAPTER 15

Chapter 15: Maganda

“GANITO na po ba ito dati, Manang?” magalang na tanong ko sa ginang. Ang nagbigay sa akin ng sumbrero. Nasa labas lang kami ng bahay nila at makikita mula rito ang farm ng patatas.

Nagsisiga rin sila para may usok at nang hindi makalapit sa amin nang husto ang mga pesteng lamok na iyon.

Umiling siya. “Hindi po, Señorita. Malayang-malaya po itong lugar natin dito. Ngunit iyong kabilang lupain na malapit lang po rito ay ginawa na pong patapon ng mga basurahan. Maayos pa po noong una at wala pang mga lamok pero sa araw-araw na pagtatapon nila ng basurahan na naging bundok na yata ay nagsimula na itong dumami. Ang mga patatas po ay iilan lamang ang naaani namin dahil hindi namin natitiis ang kagat ng mga lamok,” hinaing niya at napabuntong-hininga pa siya. Isa nga iyon sa suliranin nila rito. Pati ang buhay nila ay maaari pang manganib.

“Hindi naman po kami puwedeng umalis sa lugar na ito dahil nandito ang hanap-buhay namin.” Tumango ako at tumingin sa kasama ko.

“Ano po ang nangyari sa kabilang lupain? Bakit ginawa pong basurahan iyon?” seryosong tanong ko.

Pero hindi ko nakita ang mga basura na iyon nang papunta kami rito.  “May lupain nga po kayo na naibenta tatlong linggo na ang nakararaan, Ms. Eljehanni. Hindi na po namin ito natingnan ulit dahil akala namin ay maayos naman na. Binili iyon sa malaking halaga kaya mabilis lang ang negosasyon,” paliwanag niya. Napapisil ako sa tungki ng ilong ko.

Sa nararamdaman kong frustration ay gusto ko na ring sabunutan ang buhok ko. May theory na ako. Binili ang lupang iyon hindi dahil interesado sila, na may gusto silang itanim doon, kundi gagawin lang nila na lugar na pagtatapunan ng mga basura nila. Pinili nila ang malayong probinsya para walang makakita sa pinaggagawa nila dahil puwede silang ma-report. Tang-ina ng buyer na iyon. Makita ko lang ang pagmumukha no’n ay wasak iyon sa akin. Tsk.

“Hindi lang po kami ang naapektuhan. Pati na po ang pananim natin dahil napapabayaan na po namin, Señorita.”

“Huwag po kayong mag-alala. Gagawa po ako nang paraan para maayos ang lahat,” pangako ko sa kanila. May isang salita naman ako at hindi ako ang tipong tao na uupo na lamang na parang walang pakialam sa nangyayari sa paligid ko.

Isa ito sa isang mabigat na suliranin na hindi puwedeng hayaan na lamang dahil maaari silang magkasakit. Maganda pa naman ang reputasyon ng pangalan ng aking ama at ayokong pagpiyestahan siya ng mga media kapag nalaman ang tungkol dito. Hindi ako makakapayag na masisira na lamang nang wala akong nagagawa.

“Maraming salamat po agad, Señorita.” Nagpaalam din kami pagkatapos at bumalik sa villa. Suot-suot ko pa rin ang sumbrero at nagmamadaling bumaba. Pero nahinto ang paglalakad ko nang makita ko si Azul.

Kunot-noong nakatingin ito sa akin at marahan ang bawat hakbang niya patungo sa gawi ko. Napaatras ako nang hawakan niya ang tali ng sumbrero ko at siya mismo ang nagtanggal nito.

Gumala ang paningin niya sa mukha ko. Mas lumalim ang gatla sa noo niya at nakitaan ko nang saglit na pag-alala. Ano na naman ba ang trip nito? At bakit nasa villa siya at wala sa nobya niya?

“Saan mo nakuha ang mga pantal na ’yan, Eljehanni?” malamig na tanong niya. Hindi pa siya nakontento at hinawakan pa niya ang magkabilang pisngi ko. Napapikit pa ako nang dumampi ang mainit at malaki niyang palad. I grinned. He’s worried.

“May nakain kasi ako at may allergy ako!” pagsisinungaling ko.

Hinawakan niya ang kamay ko at tiningnan ang pulso ko. Napanguso ako dahil sa pagsuri niya. Hindi rin nakaligtas ang mga kamay ko at may kagat din ito galing sa mga pesteng iyon.