Sabah'ın ilk ışıkları aydınlatıyordu odayı. Abisinin merkezde olacağını, Selim'in de onları koruyacağını biliyordu Veysel. Ama yine de korkuyordu. Kendi için değil, kızı içindi bu korkusu. Halit'in eli her yere uzanırdı, çetenin her yerde bilmediği onlarca adamı vardı. Ve bu da onu ölümüne korkutuyordu.
Telefonu çaldığında önce tereddüte düşmüştü, bu kayıtlı bir numara değildi. Ama sonra bir cesaretle açtı telefonu.
"Merhaba oğlum" dedi bir ses. Duyduğu an tüm hücreleri donmuştu sanki.
"Ben senin oğlun felan değilim!" dedi Veysel neredeyse bağırarak.
"Sana verdiğim hediyenin karşılığını verme zamanın geldi Veysel. Borcunu ödeme zamanı" dedi mekanik aletlerle değiştirilmiş o ses. Ama Veysel tanıyordu sesi tüm o mekanik değişimlere rağmen. İnsan nasıl unutabilirdi ki celladının sesini.
"Kızımı sana asla vermem , Önce benim cesedimi çiğneyeceksin!" dedi Veysel hiddetle.
Cemile de sesleri duyup hızla kocasının yanında almıştı soluğu.
"Siz, beraber mutlu olmayı istediğinizde bir anlaşma yaptınız Veysel. Sen de Cemile de Çocuğunuzu çeteye hibe ettiniz. Bundan geri dönüşünüz yok" dedi aynı mekanik ses.
"Ya çocuğu bana getirirsin, ya da çete çocuğu almanın bir yolunu bulur. Karar senin!" dedi ses yine.
"Abinin güvenli şatosu seni koruyabilir sanma Veysel. Çete'nin olanı çeteye vereceksin. Vermezsen almasını bilirim" dedi kendini beğenmiş bir edayla.
"Neler yapabildiğimi çok iyi bilirsin... Oğlum"
——————————————————
"Tüm aileleri çağırdık mı ? " dedi Kenan dosyaları yeniden okurken.
"Evet amirim. Ama henüz hiçbiri gelmedi" dedi Ebru.
"Yarım saat.. yarım saat içinde kendi istekleri ile gelmezlerse hepsinin evinin önünde nöbet yapan arkadaşlarla irtibata geçin. Gözaltına alınsınlar." dedi Kenan keskin bir sesle.
"Tamam amirim" dedi Ebru.
——————————————————
"Veysel.." dedi Cemile titreyen sesiyle.
"Ne yapacağız?" dedi korkuyla.
"Vermem ben kızımı kimseye!" dedi ağlamaya başlarken.
"Çeteyle başa çıkamayız Cemile." dedi Veysel. "Kenan abi! " dedi Cemile hemen. "Kenan abiye gidelim. O bir yol gösterir bize." dedi Yeniden.
"Çete bu Cemile." dedi Veysel. Tam anlamıyla kapana kısılmış gibi hissediyordu. "Abim, nasıl alt edecek çeteyi. Bizi koruyacak kimse yok. Görmüyor musun!"
"Niye öyle diyorsun?" dedi Cemile itiraz edercesine. "Çetenin kaçırdığı, gizlediği çocukları buldu senin abin. " dedi Cemile.
"O zamanlar, biz o pis depolarda tutulurken, keşke bizi de bulabilen, abin kadar cevval bir polis olabilseydi. Abinden başka kimseye güvenemeyiz." dedi Cemile. "Halit'in gizli zulasını patlatan adam, bütün o çocukları bulan, burunları bile kanamadan bulan adam, Lideri de bulur Veysel. O bizi korur. Kenan abi bizi korur." dedi Cemile. Aslında Veysel'in de kendisi gibi düşündüğünü biliyordu.Ama Veysel'in abisini kaybetmek istemediğini de biliyordu.
"Aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor, Lütfen daha sonra tekrar deneyiniz."
"Telefonu kapalı" dedi Veysel telaşla. "Nasıl çıkıcaz burdan Cemile, Nasıl bulucaz abimi?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP || VeyKen
Fanfictionİki Kardeşi Ayıran da Birleştiren de Bir Kayıp Hikayesiydi...
