KAYIP || VeyKen

6.Bölüm

"Söyle Kime Sattın Yağmur'u?"

6.Bölüm ;

"Sana diyorum sana , cevap ver bana !" dedi Kenan yeniden. Hasan sürekli sesleniyor, durmasını söylüyordu, ama bu Kenan için bir şey ifade etmiyordu..

Sonunda bir kac görevli ile birlikte kapıyı açtırmıştı Hasan..Ama içeri girdiğinde Kenan'ın allak bullak halini ve Halit'in kendisine kıkır kıkır güldüğünü görebilmişti. Ne olduğunu bilmiyordu, ama hayırlı şeyler olmuşa da benzemiyordu.

Kenan ardına bile bakmadan çıktı odadan. O an yalnız kalıp kafasındaki sesi dinlemek istemişti, ne yapacağına karar vermeliydi.

Hızlı adımlarla çıktı karakoldan. Nefes alamıyordu sanki. Halit'in söyledikleri kulaklarında yankılanıyordu

"Kardeşin yaşasın istiyorsan, bırak bu işin peşini." demişti Halit. "Kardeşini bulmak istiyorsan bu işi kurcalama.." demişti. O nereden bilebilirdi kardeşinin kim olduğunu. O an inanmamıştı ona, ama sonra kardeşine her zaman söylediği o kelimeyi o adamın ağzından duyduğunda ne düşüneceğini bilememişti.

Önce kardeşini hatırlayabildiği son an geldi aklına. Kardeşiyle son anısı..

Daha kundakta bir bebekti Veysel. Henüz emeklemeye başlamıştı. Annesi ve Babasının çocukları kendilerine doğru gelsin diye her türlü çabaya girdiğini hatırlıyordu Kenan. Ama kardeşi her seferinde emekleye emekleye abisinin yanına gidiyordu. Her gece kardeşiyle uyuyordu Kenan. Ona masallar anlatıyordu, Onu öpüp kokluyordu. Zaten kardeşi gittiğinden beri ne güzel bir uyku uyumuştu, ne de derin bir nefes alabilmişti. Henüz konuşmaya başlayan kardeşinin ilk kelimesi de beklendiği gibi "Abi" olmuştu.

Gözlerinden akan yaşlara aldırış etmedi Kenan. Sonrasında bir ses yankılandı kulaklarında

"Bul bana kızımı, sana yalvarıyorum.. Kızımı bul bana"

Kenan daha önce hiçbir yerde görmediği o adamın o halini getirdi gözlerinin önüne. Çaresizce tüm bedeninin hakimiyetini yitirmesini, kısılan sesini, kesilen nefesini anımsadı. O adamla onun da nefesi kesilmişti sanki..

"Ya gerçekten kardeşime kavuşabilirsem?" dedi önce kendi düşünceleriyle savaş halindeydi.

"Bulsam ne değişecek peki ? bakabilecek miyim aynadaki o yansımaya, elimde onlarca çocuğun kanıyla, ahıyla mutlu olabilecek miyim?" dedi sonra.

Yavaşca ayaklandı. Yüreği yanıyordu ama bir karar vermek ,zorundaydı.

"Özür dilerim...Ama ben bunu yapamam.. " dedi af diler gibi.

"Ben o çocukların hayatının mahvolacağını bile bile senin peşinden gelemem." dedi gözlerinden yaşlar akarken. Sanki kardeşi yanındaymış da onunla konuşuyormuş gibiydi.

"Umarım, bunun için affedebilirsin beni. Seni çok seviyorum" dedi ve yeniden içinin sessizliğinde karakolun yolunu tuttu.

...................................

"Nerde o ?" dedi yanına gelen Selim'e.

"Halit mi?" dedi Selim. "Salmayı planladılar da başaramadılar." dedi tekrar.

"Nezarette mi ?"

"Evet."

"Sorgu odasına getir." dedi Kenan. Selim de dediğini yapmak için ayrılmıştı ordan.

"Oya!" dedi neredeyse bağırarak. Normalde bu kadar sinirli olmazdı yanında çalışan insanlara. Ama bugün, kafasındaki sesleri susturmak içindi bu siniri. Pişman mıydı? değil miydi ? kendisi de bilemiyordu.