KAYIP || VeyKen

25.Bölüm

"Veysel." dedi Kenan bir süredir kendisine öylece vakan kardeşine. "Bizi kimse duymaz burada, endişelenme.. Anlat hadi" dedi sakince.

Veysel bir yandan parmaklarıyla oynuyordu. "Ben nereden başlayacağımı bilmiyorum." dedi mahçubiyetle.

"En başından başla" dedi Kenan.

"Beni yargılamayacağına, benden nefret etmeyeceğine söz verebilir misin ki?" dedi Veysel umutsuzlukla.

"Kardeşim, insan hiç kardeşinden nefret eder mi? mümkün değil bu. Hadi anlat sen." dedi güven veren bir tonda.

"Çetenin doktoruydum ben" dedi Veysel sesi titrerken.

"Nasıl yani? Çetenin doktoruydum derken? " dedi Kenan.

"Aslında Lider okuttuğu çocujlara nerde pis iş varsa yaptırır. Bazıları mecburiyetten yapar o işi, bazılarının ise içi kapkaradır, en pis işi bile yaparlar." dedi Veysel çekinerek.

"Çocukları ameliyat etmemi istediler benden, organlarını almamı yani." dedi gözleri dolarken.

"Yapmam dedim, yapmam" dedi Veysel yumruklarını sıkıyordu. "Öyle çok dövdüler ki beni, nefes bile alamadım. Ama kabul etmedim. " dedi sert bir sesle. "Ben sadece Çetenin yaralanan adamlarını tedavi ediyordum, çocuklara dokunmuyordum. dedi gözleri yaşarırken.

" Sonra ne oldu ?" dedi Kenan.

"Oradaki her çocuk bir gün o cehennemden çıkmayı hayal eder durur. Ben de o çocuklardan biriydim işte. Sonra bir gün Lider yanına çağırdı bizi. Hepimizi.. Hepimizi bir kızla eşleştirdi. "

"Ne!" dedi Kenan sinirle. "Sonra peki?"

"Yalan yok, ben seviyodum zaten Cemileyi, gizli gizli birkaç kez konuşmuşluğumuz vardı. O yüzden bir şey demedik, diyemezdik de zaten."

"Burdan çıkmanız için bir anlaşma yapacağız dediler, karşılıklı alışveriş. Çeteden çıkmanız karşılığında..."

"Çocuklarınız" dedi Kenan inanamayarak. "Bunu kabul mu ettiniz Veysel?" dedi şaşkınlıkla.

"Evet.." dedi Veysel. Kenan bir şey diyecekken devam etti, gözlerinden durmadan yaşlar süzülüyordu.

"Düşündüm ki çetenin elinden kurtulursak , bir yuva kurarsak kaçarız buradan, izimizi kaybettiririz, bizi bulamazlar. Zaten o zamana kadar da çocuğumuz olmayacaktı .. Korunuyorduk.. Ama işte.."

"Abi, bak biliyorum, benden nefret ediyorsun, bu anlattıklarımdan sonra utanıyorsun benden. Ama ne olur yardım et bana ne olur, senden başka kimsem yok benim yardım isteyecek."

Kenan oturduğu yerden kalktığında Veysel de kalkmıştı çekinerek. Kenan hızla kardeşini kendine çekip sarıldığında Veysel ilk önce şasırsa da o da karşılık vermişti abisine.

"Korkma abicim, hiç kimse dokunamaz size, ben yanınızdayım tamam mı?" dedi kardeşinin gözlerini silmiş sonra yeniden kendine yaslamıştı kardeşini. "

"Sen yaptıklarının hiçbirini kendi iradenle yapmamışsın ki. Ama bana daha fazla yardım etmen gerek canımın içi. " dedi Kenan.

"Nasıl yardım edicem ki ben sana? " dedi Veysel anlamayarak.

"Bu Liderle, çeteyle, çetenin çalıştırdığı adamlarla, bu çocukları ameliyat eden adamlarla ilgili herhangi bir bilgin var mı ? " dedi Kenan.

"Duyduğun bir şey olabilir, gördüğün bir şey olabilir, her şey olabilir." dedi yeniden kardeşinin gözlerinin içine bakarken.

"Bilmiyorum" dedi Veysel