KAYIP || VeyKen

33.Bölüm ''Rest''

Her şeye gücün yeter sanırsın, her şeyi halledebilirim, tüm sorunları çözebilirim sanırsın. Büyüdüğümde kötüleri durdurabileceğim sanırsın. Ama hayat o kadar kolay değildir işte. Dolanır durur etrafında bir düğüm gibi. Sıkıştırır durur seni, Kocaman bir iltihap gibi kaplar tüm korkuların yüreğini. Ve aslında sadece sanırsın işte. Bir şeylerin olacağını sanırsın. Ama Hayat sana ne verirse onu yaşarsın...

*******************

Duruşu dikti Kenan'ın. Onu saatler once görseler içinden can çıkmış gibiydi oysa. Ama şimdi öyle bir duruşu vardı ki gören korkardı ondan. Ve aslında bu dik duruşun sebebini herkes biliyordu.

"Çek elini!" dedi neredeyse kükreyerek. "O elini bir daha oynatırsan, keserim" dedi. Gözlerinin mavileri alev alevdi. Oya, Selim hatta Giray bile çekiniyordu yaklaşmaya.

"Hiçkimse dokunmyacak ona." dedi yavaşca yeğenini kucağına alıp. Giray görebiliyordu. Kenanın içindeki ateşi görebiliyordu. Kenanın o ateşi görmezden geldiğini de.

"Korkma tamam mı?" dedi Kenan Yağmur'un saçlarını okşarken. "Uyanınca bir sürü oyunlar oynayacağız beraber." dedi sanki kucağında ölü yeğenini taşımıyor gibi.

Oya bir kenara çekilmiş hıçkırıklarla ağlıyordu. Giray yapması gerekenin farkındaydı, arkadaşı için çok üzülse de yapmak zorundaydı.

"Kenan" dedi sakince yanına yaklaşarak. "Hadi, ver yağmuru" dedi yine aynı ses tonuyla.

"Niye verecekmişim?" dedi Kenan. Öyle bir bakmıştı ki Giray'a Giray sakinliğini daha fazla koruyamamıştı. Kenan kendini kaybediyordu. Yeğenini kurtaramamış olmak içini her saniye biraz daha çürütüyordu. İhtimller büyüyordu içinde. Acabalar.

"Siz ikiniz" dedi sertçe Oya ve Selim'e dönüp. "Ofise dönüyorsunuz. Kenanı ben hallederim. Ben ofise gelene kadar Veyseli de Cemileyi de bulacaksınız bana! Duydunuz mu ?"

"Tamam amirim!" dedi Selim. İkisi oradan uzaklaşırken Giray Kenan'a döndü tekrar.

"Kenan, Yağmuru Ver!" dedi bu sefer sesini yükselterek.

"Sussana be, uyanacak" dedi Kenan yeğenini kendine yaslarken.

"Kardeşim" dedi Giray sesi titreyerek. "Yağmur uyumuyor Kenan. Yağmur öldü. Yeğenin öldü."

Giray bir kez daha uzandı Yağmur'u almak için ama Kenan yine vermemişti.

"Bırakmam. Bırakmam.."

"Yapma böyle. Bak ne olur" dedi Giray çaresizce. "Sana ihtiyacım var Kenan. Sen olmadan Veyseli bulamam."

"Ya onu da.." dedi Kenan sessizce.

"Yağmur göz dağıydı" dedi Giray. "Veyseli öldürecek olsa öldürürdü zaten.

" Göz dağıydı öyle mi?" dedi Kenan yüzündeki tüm hatlar sertleşirken. Giray bilerek Sinirlendiriyordu Kenanı. Acısına tuz basıyordu bilerek. Umutsuz bir Kenandansa intikam hırsıyla yanan bir Kenan daha fazla işine yarardı Girayın..

"Yeğenim lan o benim! Yeğenim!" dedi bağırarak.

"İşte tam da bu yüzden kendine gelmek zorundasın. Yeğenine bunu yapan şerefsizleri bulup cezasını vermek için."

"Hadi şimdi kendine gel. Acını sonra yaşayacaksın. Yeğeninin katillerine cezasını verip sonra ona amcan sana bunları yapanları buldu diyeceksin. Bunu borçlusun ona."

Kenan bir kez daha kucağındaki cansız bedene baktı. her an içini yakıp kavuran üzüntüye öfke de eklenmişti şimdi. Ve o an bir söz vermişti. Yeğeninin kanını yerde bırakmyacaktı.