"Hayatım!" dedi Cemile kocasını evden çıkmadan yakalamak için adımlarını hızlandırırken.
"He gülüm, söyle." dedi Veysel gülümseyerek. "Ama çabuk söyle, geç kalıcam yoksa." dedi bir yandan ayakkabısını bağlamaya uğraşırken.
"Beni öpmeden nereye gidiyorsun acaba ?" dedi Cemile trip atar gibi.
"Ben de diyorum, neden benim günümün neşesi yok. " dedi Veysel bir şey hatırlarmış gibi bir ses tonuyla.
Karısını iki yanağından da öptükten sonra ayrıldı evden..
Ne zaman yalnız kalmak için fırsat bulsa buraya gelirdi. Nedenini bile bilmezdi üstelik. Ama burda ona iyi hissettiren bir şey vardı. Öylece boş boş oturup manzarayı izledi bir süre. Sonrasında yetişmesi gereken bir işi olduğunu anımsayıp oradan kalkmıştı.
...................................
"Merhaba hocam, hoşgeldiniz" dedi asistanlarından biri.
"İnşallah hoşgelmişimdir." dedi Veysel oflayarak.
"Nedir bugünün dosyası?" dedi asistanından dosyayı alırken.
"Neriman Hanım'ın son kontrollerini yaptık. Son tedavisini almıştı zaten. O taburcu olacak. " dedi asistanı Aslı.
"Necdet Bey de bugün 2. tedavisini alacak" diye ekledi.
"Peki yeni hasta var mı ?" dedi Veysel rahatsız bir biçimde. Bugün süregelen bir yorgunluk, bir durgunluk vardı üzerinde sanki.
"Yok hocam.Henüz" dedi Aslı. Veysel kafasını sallamakla yetinmişti..
...................................
Elindeki kahve bardağını evirip çeviriyordu genç adam. Dışarıya sıkıntılı bir nefes verdikten sonra önündeki yığınla dosyayı yeniden tüm dikkatiyle incelemeye başladı.
"Kenan!"
Duyduğu sesle hemen ayağa fırladı Kenan. "Buyrun amirim!" dedi gür bir sesle.
"Ben sana izin vermedim mi oğlum? ne bu şimdi? Ne yapıyorsun burda?" dedi babacan bir tavırla.
"Hem, sen ne zaman uyudun en son. Durmadan şu zıkkımı içip duruyorsun."dedi masadaki kahve bardağını ve yanındaki sigara izmaritini çöpe atarken.
"Şimdi şöyle amirim" dedi Kenan açıklama yapmak istercesine. Bu konuyu defalarca kez konuşmuşlardı oysaki.
"Tamam, biliyorum..Yıllar önce kaçırılan kardeşini bulmak için her yolu deniyorsun. Ama, artık kabullenmen gerekiyor be oğlum." dedi Amir Hasan Bey yine babacan bir tavır takınmıştı.
"Anneni, Üstüne bir de babanı kaybetmek yeterince yaraladı seni. Belki de artık hayatına devam etmen gerekiyordur.. Belki de artık kardeşin bulamayacağın kadar uzaklardadır be oğlum. Kaç yıl olmuş, 35 koca sene. Kaç kere el değişti bu dosyalarda haberin var mı senin ?"
"15 " dedi Kenan hâla dosyaları okuyordu bir yandan da.
"Asla dinlemeyeceksin değil mi ?" dedi Hasan ümitsiz bir ses tonuyla.
"Ne diyeyim o zaman, İnşallah mucizeni bulursun."dedi Hasan, yine Kenan'ı ikna etme çabaları boşa düşmüştü.
...................................
Akşam Saatlerinde henüz mesaisi bitmiş ve günün yorgunluğuyla eve gelmişti Veysel.
"Ben geldim!" dedi her zamanki gibi.. Ona neşeyle koşan kızını gördüğünde güler yüzle çömelip kollarını iki yana açtı.
