සුදු අරලිය...

සුදු අරලිය මල් කිනිත්තේ විසිඑක්වැනි කුසුම...

" දැන් ඒකට මොකද කරන්නෙ..??"
" චූටි පුතාව එක්ක යන්නත් බෑ.. දාලා යන්නත් බෑ.."

" අපිට නොයා ඉන්නත් බෑනෙ.."
" ඒ මිනිස්සු තරහා වෙයි.."

" අම්මයි තාත්තයි යන්න.. මම චූටි එක්ක ගෙදර ඉන්නම්.."

අම්මයි තාත්තයි ලොක්කයියයි කතා කරනකොට මම තේව් අයියගෙ එහාපැත්තට වෙලා එයාලගෙ කතාව අහගෙන හිටියා..

අපි පේපර්ස් කරන ගමන් හිටිය එක ඇත්ත.. ඒත් අර කතාව අහගන්න එක තමා මට දැන් හුඟක් වැදගත්..!!

අපිට නෑදෑ අක්කා කෙනෙක්ගෙ වෙඩිමක් කියලා.. අම්මලා හොඳටම ආශ්‍රය කරපු කෙනෙක් ඒ අක්කා.. ඉතින් යන්නම වෙන සීන් එකක් තියෙන්නෙ..

" එහෙම බෑනෙ ලොකූ.. මැරි කරන දුව ඔයාගෙ නංගි කෙනෙක් වගේම හොඳම යාලුවෙක්.."

ඔව්වොව්.. ඒ අක්කායි අපේ ලොක්කයියයි හොඳ යාලුවො.. එහෙම එකේ අයියා වෙඩිමට නොගියොත් හරි නෑ..

" ඒකත් ඇත්ත.."
" ඒත් ඉතින් අම්මගෙනුයි තාත්තගෙනුයි කෙනෙක් නොයා ඉඳලත් බෑනෙ.."

අයියෝ..!! මං නිසානෙ මේ ඔක්කොම..

හඤේ.. මම මොකද කරන්නෙ කියලා හිත හිත අයියා දිහා බලනකොට අයියා මං දිහා කන්න වගේ බලන් ඉන්නවා..

" ඕපදූප හොයලා ඉවරනම් ආපහු පාඩම් කරමුද..??"

" අනේහ් අයියේ.. එහෙම නෙවේ හලෝ.."
" මං නිසා ලොකු පස්නයක්.."

මං එහෙම කියලා පුටුවෙ දෙපැත්තට කකුල් දාලා අම්මලා ඉන්න පැත්තට හැරුනා..

" මට තනියම ගෙදර ඉන්න පුලාම් අම්මියො.."

" දවස් හයක් හතක් ඔයාව තනියම ගෙදර දාලා යන්න බෑ චූටි.."
" ඒ කියලා දුර ගමන් එක්ක යන්නත් බෑ අසනීපෙන් නිසා.."