සුදු අරලිය...

සුදු අරලිය මල් කිනිත්තේ විසිහත්වැනි කුසුම...

අද ගනම් පේපරේ තිබ්බෙ..

ඒකත් ඉවර නිසා මම හරිනම් දැන් හුඟාක් සතුටු වෙන්න ඕන.. ඒත් මට දැනුනෙ පට්ටම දුකක්..!!

ම්-මොකද අද බ්‍රහස්පතින්දා..

හ්ම්ම්.. අද අම්මලා ගෙදර එනවා..

මට අම්මලා එනවට සතුටු නැතුව නෙවේ.. සතියකට පස්සෙ අම්මලව දකින්න මම හෙන ආසාවේ ඉන්නෙ.. ඒත් ඉතින් අද ඉඳන් මට තේව්වගෙ බෝඩිමේ ඉන්න වෙන්නෙ නෑනෙ..

ම්හ් ම්හ් ම්හ්..

මං ඔහේ තාප්පෙට හේත්තුවක් දාගෙන හිටියා..

සෙතිනුවා ගියා.. අද ඌට පන්ති.. පෞ.. ඌ හෙනට මහන්සි වෙනවා ඉගෙනගන්න.. විභාග අස්සෙත් ක්ලාස් යනවා..

ඒකට මං.. නිකාන් කාලකන්නි වෙන්නෙ..!!

" ඔච්චර කල්පනා කරන්නෙ මොනාද..??"
" ම්ම්ම්..??"

මං ගැස්සිලා අඩියක් විතර පිටිපස්සට පැන්නෙ කන ලඟින්ම ඇහුන අයියගෙ කටහඬට..

මේකා තාප්පෙට හේත්තු වෙලා හිනාවෙවී ඉන්නවා..

" මොකෝ..??"
" මොනාද හිත හිත හිටියෙ..??"

" ම්හ්.. මුකුත් නෑ.."

" මුකුත් නැතිවෙන්න බෑ.."
" මං ඇවිත් විනාඩි පහක් විතර මෙතන බලන් හිටියා මාව දැන් දකී , දැන් දකී කියලා.. ඒත් කොහෙද..?? මෙයා බර කල්පනාවකනෙ.."

අයියා අත් දෙකත් පපුව ඉස්සරෑන් බැඳන් කියනකොට මම ලොකූ හුස්මක් පහත දැම්මා..

" මට - - - මට ගෙදර යන්න බෑ.."

" අහ්..??"

" නෑ නෑ.. මට ගෙදර යන්න ඕන.."
" ඒත් මට බෝඩිම දාලා යන්නත් බෑ.."

මං කියනකොට අයියගෙ මූනෙ චූටි හිනාවක් ඇඳුනා.. ඒ හිනාව දැක්කම මට හිතුනෙම අයියා ඉන්නෙත් හුඟාක් දුකින් කියලා..