සුදු අරලිය...

සුදු අරලිය මල් කිනිත්තේ හතලිස් එක්වැනි කුසුම...

මං අයියගෙ බෝඩිම ලඟ නතරවෙලා තුන්වෙනි තට්ටුව දිහා බැලුවෙ නිකමට වගේ..

ම්-මොකක්..? අර තිසක්‍යා නේද..?

එයා මාව දැක්කද..? නෑ.. මං හිතන්නෙ දැක්කෙ නෑ.. එයා කෝල් එකකද කොහෙද හිටියෙ.. අක්කා කෝල් එක කට් කරන ගමන් ඇතුලට යනකොට ලොකු හුස්මක් ගත්ත මාත් හිමීට පඩිපෙල නගින්න ගත්තා..

මේ මගුල අද මෙහෙ කියලා දන්නවනම් මං කීයටවත් අයියා එක්ක පාඩම් කරන්න එන්නෑනෙ..

හැරිලා යන්න කීපපාරක්ම හිතුනත් , අද එනවා කියලා කලින් අයියට කියලා තිබ්බ මං නිසාම උඩට ගියා..

වෙනදා පුරුද්දටම දොරට තට්ටු කරන්නෙ නැතුව මං ඇතුලට ගිහින් කුස්සියට එබුනත් අයියා හිටියෙ නෑ..

එහෙනම් කාමරේ ඇත්තෙ..

මං හිමීට ඒ පැත්තට අඩි තිබ්බෙ තිසක්‍යා කොච්චර වෙලාවක් ඉඳීද කියලා කල්පනා කර කර..

අනේ මන්දා.. එයා ඉක්මනට ගියොත් හොඳයි..

" අහ්හ් යුගාන්....."

එකපාරටම අයියගෙ කාමරේ ඇතුලෙන් ඇහුන ඒ සද්දෙට මාව එහෙම්ම නතරවුනා..

ඒ ක්-කෙඳිරිගානවා වගේ ඇහුනෙ ත්-තිසක්‍යද..?

නෑනෙ.. එහෙම වෙන්න බෑ..

මගෙ පපුව එකසිය ගානට ගැහෙන්න ගන්නකොට මං සද්ද නොකරම කාමරේ ඇතුලට එබිලා බැලුවෙ කරන්නෙ වැරැද්දක් කියලා දැන දැනමයි..

ඒත් මං ඇස් දෙකත් තද කරලා වහගෙන එහාපැත්තෙ තිබ්බ බිත්තියට වාරු උනේ දැන් තප්පර ගානකට කලින් කාමරේ ඇතුලෙ දැක්ක දේ විශ්වාස කරගන්න බැරුව..

" ආහ්හ්ම්..!!"

ආයෙත් කලින් වගේම කෙඳිරිගාන සද්දයක් ඇහුන තැන මගෙ හුස්ම ගන්න වේගෙ එන්න එන්නම වැඩිවෙනකොට මං එක අතකින් මගෙ කට තද කරලා වහගත්තෙ , ඒ දෙන්නට මගෙ සද්දයක්වත් ඇහෙයි කියලා බය වුන නිසා..

ඇතුලෙ දැකපු දේ ආයෙ ආයෙ ඇස් ඉස්සරහා මැවිලා පේන්න ගන්නකොට මටත් නොදැනීම මගෙන් ටිකක් සද්දෙට ඉකියක් පිටවුනා.. ඒත් ඒ තප්පරේට මං ඇස් වලින් වැක්කෙරෙන කඳුලු පිහිදගෙන බෝඩිමෙන් එලියට දුවගෙන ගියෙ කරන්නෙ මොනාදවත් කියලා හිතාගන්න බැරුව..