සුදු අරලිය...

සුදු අරලිය මල් කිනිත්තේ තිස්අටවැනි කුසුම...

මට තේව් අයියව මගේම කරලා දෙන්න..!!

මේ වගේ අසම්මත දෙයක් , මෙහෙම පූජනීය තැනකට ඇවිත් ඉල්ලන එක පවක්ද නැද්ද කියන්න මං දන්නෙ නැ.. ඒත් මම දලදා මාලිගාවට ඇවිත් වැඳලා ඉල්ලපු එකම දේ ඒක..

" බබා.. තව මල් අරන් දෙන්නද..??"

" ම්හ්.. මේ ඇතිනෙ.."

මගේ අතේ තිබ්බ ලොකු මල් පොකුර පෙන්නලා මං අයියට කිව්වම එයා මගෙ ජර්සි කැප් එක හරියට හදලා ඔලුව වැනුවා..

දැන්නම් මගේ උණ අඩු වෙලා..

අපි දෙන්නා එදා වගේම අදත් මාලිගාවට ආවා.. ඒ ඇවිත් එදා වගේම පැය ගානක් එතනට වෙලා හිටියා..

එදා අර අපි නිදහසේ ඉන්න කියලා ගිය තැනට යමු කියලා අයියා කිව්වත් මං මුලින් ඒකට කැමති උනේ නෑ.. ඒත් පස්සෙ මංම අයියව ඇදගෙන එතනට ගියා.. ඒ ගිහින් පැයක් විතර ඔහේ වාඩිවෙලා හිටියා..

ඒ වෙලේ මගෙ ඇස් වලින් කඳුලු බේරුනේ අසනීප නිසා කියලයි අයියා හිතුවෙ.. ඒත් එයා ඇත්තම හේතුව දන්නවනම් සමහරවිට මෙතනදිම අපේ යාලුකම පවා නැතිවෙන්න තිබ්බා..

" ඔලුව රිදෙනවද තාම..??"

" දැන් අඩුයි.."

" අප්පච්චි තුන්වෙනි පාරටත් මට කතා කරලා ඔයා ගැන ඇහුවා.."
" සිරාවටම අහන්නෙ බබා.. ඔයා එයාට වශියක්වත් කලාද ඒ ටික දවසට..??"

මං හිනාවෙලා නිකම් හිටියා..

වශියක් කරන්න පුලුවන්නම් මං කාටත් කලින් ඒ වශිය කරන්නෙ ඔයාටනෙ අයියෙ..

" අද කොළඹට යනකොට රෑ වෙයි.."
" කෙලින්ම මගෙ බෝඩිමට යමුද..??"

" ම්ම්ම්.."

තවත් ටික වෙලාවක් ඉඳලා ඊලඟට අපි ගියෙ බෝගම්බර වැව ගාවට.. ගස් හෙවනෙ පඩියක් උඩට වෙලා මං වැව දිහා හුඟ වෙලාවක් බලන් හිටියා..

හරි නිස්කලංකයි..

අයියා මට පොඩ්ඩක් ඉන්න කියලා ගියා.. තාම - - - අහ් ඔය කියනකොටම එන්නෙ..