Mafia wife

~Rozdział 16~

Archer

Rano obudził mnie dźwięk powiadomień na messengerze. Spojrzałem i zauważyłem cztery wiadomości na grupie rodzinnej.

Gilbert Johnson: Nie wychodźcie z domu bez ochrony.
Harry Johnson: To my mamy jeszcze inną ochronę oprócz tej przed domem i w piwnicy?
Dylan Johnson: Tak, czubku.
Clara Johnson: Chłopaki, spokój.
Archer Johnson: A co się stało?
Gilbert Johnson: George Jury wyszedł z więzienia i podobno na nas poluje.
Elizabeth Evans: Co ja robię na tej grupie?
Gilbert Johnson: Dodałem cię, są tu wszyscy, którzy mieszkają w tym domu lub przebywają więcej niż siedemdziesiąt pięć godzin w tygodniu.

Wyłączyłem telefon i podniosłem się z łóżka. Widziałem, że Lee zdążyła ubrać się w czarne dresy i moją koszulkę.
- Dawno wstałaś?
- Jakieś dwie godziny temu.
- Poczekaj, pójdę się umyć, a potem zejdziemy na dół zjeść, okey?
- Jasne.

Wszedłem do garderoby i chwyciłem czarne spodenki oraz szarą koszulkę. Poszedłem do łazienki, włączyłem wodę i wszedłem  pod prysznic. Wyszedłem po pięciu minutach. Dziewczyna dalej siedziała w tym samym miejscu, lecz tym razem z książką.
- Idziemy jeść?
- Tak.

Dziewczyna podniosła się i podeszła do mnie. Wyszliśmy i ruszyliśmy do kuchni, w której nie było nikogo.
- Na co masz ochotę?
- Upiekę naleśniki, okej?
- Yyy... Dobrze, nie potrzebujesz pomocy?
- Nie, dziękuję.

Dziewczyna zaczęła poruszać się po kuchni, poszukując składników. Uważnie przyglądałem się jej ruchom. I właśnie w tym momencie zdałem sobie sprawę, dlaczego tak mocno kocham Elizabeth. Nie dlatego, że mnie we wszystkim wyręczała, zaimponowała mi jej determinacja, odwaga, niezależność. Podeszłam do niej od tyłu i przytuliłem do siebie.
- Choć jedziemy zjemy na mieście.
Andre, chodź, jedziemy.

Wyszliśmy z kuchni i ruszyliśmy w kierunku garażu. Po dziesięciu minutach byliśmy przy najwyższym szczycie w Las Vegas . Wyszliśmy na samą górę i usiedliśmy na nim. Przyciągnąłem ją do siebie. Nagle usłyszałem strzał, a po moich palcach zaczęła lać się krew.
Kurwa, Lee dostała.
- Ej, nie zamykaj oczu , dasz radę wstać?
- Chyba tak.

Podniosłem się pierwszy, zdjąłem swoją bluzę i docisnąłem do brzucha dziewczyny. Wziąłem ją na ręce. Pobiegłem w stronę wyjścia. Po piętnastu minutach byliśmy pod szpitalem.
- Dajcie lekarza, proszę, została postrzelana.

Obok mnie pojawiły się cztery pielęgniarki i doktor.
- Przygotować salę operacyjną - powiedział doktor do słuchawki.

Odebrali mi ją z rąk i ruszyli w stronę sali. Poszedłem za nimi, usiadłem na podłodze i spuściłem głowę. Pojedyncze łzy zaczęły spływać po mojej twarzy. Włączyłem telefon i wybrałem numer mamy.
- Mamo, proszę, przyjedź do szpitala.
- Co się stało, słońce?
- Elizabeth została postrzelona.
- Jak to możliwe, nie mieliście ochroniarza?
- Andre z nami pojechał, lecz nie zdążył strzelić do snajpera.
- Zaraz będę.

I rozłączyła się. Poczułem nie wytłumaczalną pustkę.
- Dzień dobry, co się stało, że pan płacze? - zapytała mała dziewczynka siadając obok mnie.
- Wiesz, moja dziewczyna została postrzelona i ma teraz operację, a ty dlaczego tu jesteś?
- Mój tatuś ma raka mózgu. Mówią mi, że będzie dalej żył, ale ja widzę, że z dnia na dzień jest z nim coraz gorzej. A jak masz na imię?
- Mów mi Archer, a ty?
- Alicja.
- Alicjo, jesteś naprawdę dzielna. Ile masz lat?
- Siedem.
- Jak na swój wiek, to jesteś bardzo dojrzała . Dziękuję ci za tę rozmowę. Mam nadzieję, że będzie z nim lepiej.
- A ty, Archer, ile masz lat?
- Osiemnastego grudnia będzie osiemnaście.
- To za dwa tygodnie.
- Tak.
- A robisz jakąś imprezę?
- Mam zamiar zrobić kolację dla rodziny i później imprezę dla znajomych. Trzymaj, tu masz mój numer, daj go mamie, jeżeli będziecie potrzebować pieniędzy na leczenie, zadzwońcie.
- Alicjo, tu jesteś, szukałam cię
- Przepraszam, po prostu w drodze powrotnej z łazienki zobaczyłam, że ten pan płacze. Podeszłam do niego, żeby zapytać, czy wszystko w porządku. - Dziękuję Alicjo za rozmowę, czuję się dużo lepiej. W przyszłości mogłabyś być dobrym psychologiem. Przepraszam bardzo, ale właśnie przewożą moją dziewczynę. Miłego dnia. Podszedłem  do doktora, który szedł prosto za pielęgniarkami. - Panie doktorze, co z nią? - Dostała kulę obok wątroby wprowadziliśmy ją w stan śpiączki. Będzie żyła, może się wybudzić za dziesięć minut, za godzinę, jutro, pojutrze, za tydzień, miesiąc, rok. Moja mina zrzedła, lecz już nic się nie odezwałam.