"How is she?" I heard someone ask, and I knew it was my father. Hindi ako pwedeng magkamali.
I heard Jaiden sigh as he caressed my forehead.
"Maayos naman po, Mr. Romanova. Wala ho kaming nakitang kahit anong sakit sa kanya. She's safe," the doctor said. "But she needs to rest. Fatigue ang nakita naming dahilan ng pagkawala niya ng malay," the doctor added.
"Is she going to be okay?" Jaiden asked.
"Yes, she only needs to rest. Once she wakes up, you can bring her home," I heard the doctor say. "Give her time to rest. I'll go first," the doctor said, reminding us.
"Thank you, Doc," I heard my father say.
I heard the door open and close.
"What made her too tired?" Mrs. Romanova asked.
Jaiden cleared his throat. "I think because of their school activity earlier," he said.
Nakapikit lang ang mga mata ko. Hindi alam kung imumulat ba o hindi.
Halos magtaasan ang balahibo ko ng bumulong si Jaiden sa tenga ko. "I know you are awake." Tumatama ang mainit niyang hininga sa leeg ko.
Hindi ko alam kung hanggang kailan ang itatagal ng pagtulog-tulogan ko.
"Why are you here, Cerasae?" my father murmured.
"I'm courting her," he said simply. Magkakilala sila? "What about you, Mr. Romanova? What are you doing here?"
"I... I saw her collapse... so I went to her to find out what happened, right, honey? We are not related," he said haltingly.
Itinanggi ba niya ako?
Ayon lang? Nakita nila akong nahimatay kaya lumapit sila sa akin para malaman kung anong nangyari?
"W-we're worried, one of our students lost consciousness. As an owner, we have to know what happened," the woman said.
Sumilip ako, nasa right side ko si Jaiden habang ang mag-asawa'y nasa left side ko.
Ramdam ko ang pagtutubig ng mata ko. Gusto ko man imulat ang mata ko, pinili ko na lang ang magtulog-tulogan.
Umubo si Jaiden. "Ahm, can you do me a favor, Mr. Romanova?" he said. "Can you buy Xianel some food? She might wake up hungry," he commands.
Bumuntong-hininga ang lalaki at tumango.
"Sure, what food?"
"Anything will do, Mr."
Pinakiramdaman ko ang paligid. Tahimik lang sila.
"Can I go with you, Eduardo?" saad ng ginang.
Eduardo? Kailan pa naging Eduardo ang pangalan ni Papa?
Nanahimik ulit sila hanggang sa narinig ko ang pagbukas-sara ng pintuan, na agad ko namang iminulat ang mata.
Bumangon ako at nilingon ang nilabasan ng mag-asawa.
Nagsi-tuluan ang luha ko, na kanina ko pa pinipigilan, nang maalala ang pagtanggi sa 'kin.
"Hey," Jaiden softly said and sat beside me. "Are you okay?" tanong niya. Mas lalo akong naiyak.
"Bakit ganon si Papa? A-akala ko p-patay na siya. Bakit siya andito?" Iyak ko. Hinagod naman niya ang likod ko.
"Shh, are you sure he is your father?" Mahina niyang tanong. Tumango ako.
"Hindi ako pwedeng magkamali. N-nakita ko... nakita ng dalawang mata ko nung inilibing siya," I sobbed.
Tinapik-tapik niya ang likod ko.
